γράφει
ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Παρακολουθώ
κι’ εγώ με αγωνία την πορεία της
Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, μετά από τρεις
σχεδόν μήνες “έντονων διαπραγματεύσεων”,
ας πούμε. Προσπαθώντας, λοιπόν, να
διακρίνω προς τα που το πάνε, βλέπω δύο
πράματα να συμβαίνουν. Το ένα είναι η
ανυπαρξία συντονισμού του κυβερνητικού
σχεδίου, αν υπάρχει τέτοιο και το άλλο
η πρεμούρα των 19 συνιστωσών του κόμματος,
για την “κατοχύρωση θέσεων”. Και τα
δύο είναι επακόλουθο της ύπαρξης ηγεσίας
μειωμένων προσόντων, για το έργο του
συντονισμού και των κατευθύνσεων, μιας
Κυβέρνησης. Ο κ. Τρίπρας, καλό παιδί κατά
τα άλλα, δεν διαθέτει ισχυρή ηγετική
πολιτική προσωπικότητα, ώστε να κατευθύνει
το έργο μιας Κυβέρνησης σε κρίσιμες
περιόδους, αλλά ούτε και .........
το χειρότερο,
να συνθέσει τις έντονες πολιτικές
αντιθέσεις, εντός του κόμματός του, που
βάζουν εμπόδια, στο όποιο έργο.
Παραδείγματα
πολλά: Θέλετε με την απήχηση που είχε η
έκκλησή του κ Τσίπρα προς τους βουλευτές
του, για την μη χρήση δημόσιου αυτοκινήτου;
Θέλετε με τον χειρισμό της λαθρομετανάστευσης
που κλείνει και δεν κλείνει η Αμιγδαλέζα
και τα σπίτια και ξενοδοχεία που θα
νοικιάζανε για αυτούς, με λεφτά που δεν
έχουμε και γιαυτό ζητάμε δανεικά, αλλά
έχουμε κατά την “Αυγή”; Θέλετε με την
Παιδεία; Θέλετε με την Ασφάλεια; Θέλετε
με τον Καμένο (άλλη περίπτωση κι' αυτή...)
να πουλάει ποσοστά συνεκμετάλλευσης
των πετρελαίων (ποιον ρώτησε;), στις ΗΠΑ;
Θέλετε με την πολιτική των αποκρατικοποιήσεων
όπου ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης,
φαίνεται να κλείνει την πώληση του ΟΛΠ
στους Κινέζους και ο αρμόδιος υπουργός
να απαντάει ότι «Τα δημοσιεύματα αυτά
(ποια δημοσιεύματα βρε σύντροφε; Ολόκληρος
Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησής που εσύ
είσαι υπουργός, είναι ο άνθρωπος και τα
λες δημοσιεύματα;) δεν μπορούν να
επιβεβαιώσουν μεταβολή της θέσης της
κυβέρνησης αναφορικά με το θέμα του
λιμανιού του ΟΛΠ», ο δε βουλευτής, πρώην
συνδικαλιστής, Λεουτσάκος, για το ίδιο
θέμα, να ξεκαθαρίζει ότι «το λιμάνι του
Πειραιά δεν πουλιέται; Πρέπει να βρούμε
τρόπους αξιοποίησης, εκσυγχρονισμού
και ανάπτυξης. Δεν είναι ωφέλιμο να
προχωρήσουμε σε εκποίηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν
μπορεί να φέρει τέτοια πρόταση στη
Βουλή». Για να μην αναφερθούμε και στα
πρόσφατα «δημοκρατικά», για το τι είναι
κατάληψη και τι δεν είναι και άλλα
τέτοια... «σεξιστικά».
Απ'
όπου και αν το δεις, εκεί μέσα είναι “δυο
λαλούν και τρεις χορεύουν” και κανείς
δεν μιλάει, από που θα βγάλουμε λεφτά,
δηλαδή δουλειές για τους ανέργους. Πάει
και το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης»
όπου τον πρώτο χρόνο θα δημιουργούσανε
300.000 θέσεις εργασίας;
Αντ'
αυτού ανοίγουν, λέει, την ΕΡΤ, προφανώς,
για «πλήρη, έγκυρη και άμεση ενημέρωση»,
αλλά όχι και τα πολυϊατρεία του ΙΚΑ που
εύρισκε ο Λαός, μια παρηγοριά.
*Ανέφερα
παραπάνω το 1847. Είναι, λοιπόν, η χρονιά
που ιδρύθηκε η “Ένωση Κομμουνιστών”
στο πνεύμα της κοσμοθεωρίας των Μαρξ
και Ένγκελς, οι οποίοι σχετικά με αυτήν,
συνέγραψαν (1848) το Κομμουνιστικό
Μανιφέστο, οπότε και έτσι άρχισε η...
ευημερία της Εργατικής τάξης, όπου
εφαρμόστηκε. Για να γίνει κατανοητό το
πνεύμα της κοσμοθεωρίας, όπως διατυπώθηκε
την εποχή εκείνη, θα παραθέσω ένα κομμάτι
από την Απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής
της Ένωσης, η οποία είχε συγκληθεί στο
Λονδίνο την ίδια χρονιά (1847), προκειμένου
να προσδιορίσουν, υπό την επήρεια της
παρουσίας του Μαρξ, τους σκοπούς της,
στους οποίους και κυρίως, περιλαμβάνεται
και «…η
ανατροπή της Αστικής τάξης, η κυριαρχία
της Εργατικής τάξης, η κατάργηση της
παλαιάς αστικής κοινωνίας που βασίζεται
στου ταξικούς ανταγωνισμούς και η
δημιουργία νέας κοινωνίας, χωρίς
κοινωνικές τάξεις και χωρίς ατομική
ιδιοκτησία»,
δηλαδή
η ουτοπία,
όπως σήμερα πλέον γνωρίζουμε.
Βέβαια,
αυτά ο Μαρξ τα είχε διδάξει σε ηλικία
29 ετών, γιατί πολύ αργότερα, όταν ηρέμησε,
οι ιδέες του φαίνεται ότι είχαν αλλάξει.
Την δεκαετία του 1860 άρχισε να γράφει το
περίφημο τρίτομο έργο του ”Το κεφάλαιο”,
τον πρώτο τόμο του οποίου ολοκλήρωσε
και δημοσίευσε το 1867 και τους επόμενους
δύο ολοκλήρωσε περί τις αρχές του 1880,
λίγο πριν από τον θάνατό του (1883). Ο
Ένγκελς δημοσίευσε τον δεύτερο και
τρίτο τόμο προ το τέλος της δεκαετίας
εκείνης. Στο
τέλος του τρίτου τόμου λοιπόν, ο
Μαρξ, διατυπώνει τις σκέψεις του για
τον Σοσιαλισμό ως ένα κίνημα υπέρ της
αγάπης, μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα.
Ούτε εξαφάνιση της Αστικής τάξης, ούτε…
αίματα. Στο επόμενο σημείωμά μου θα
παραθέσω το κομμάτι εκείνο, στον τρίτο
τόμο, που αναφέρεται στον σκοπό του
Σοσιαλισμού και θα καταλάβετε.
Φαίνεται
όμως ότι οι δικοί μας Μαρξιστές, στον
ΣΥΡΙΖΑ, έχουν μείνει στην γκρίζα εποχή
του Μαρξ του 1847, όπως διακρίνεται στο
προχθεσινό άρθρο του κ. Μηλιού, με τίτλο
«Η
κυβέρνηση της Αριστερά τείνει να
μετατραπεί σε φιλολαϊκό διαχειριστή
του κεφαλαίου»,
όπου σε μια παράγραφο γράφει:
«Η
«κοινωνική σωτηρία» έχει άμεσο κόστος.
Όμως το ζήτημα δεν αφορά τόσο το «εξωτερικό
μέτωπο» (τη διαπραγμάτευση), όσο το
«εσωτερικό». Η «κοινωνική σωτηρία» θα
μείνει μετέωρη μέχρις ότου η κυβέρνηση
υποχρεώσει τις κυρίαρχες τάξεις να
αναλάβουν το κόστος της»
(όλα τα εισαγωγικά δικά του).
Τότε
(1847) ο Μαρξ δίδασκε την εξαφάνιση της
Αστικής τάξης. Ο κ. Μηλιός, εδώ, τι θέλει
να πει; Ότι είναι κακό η «φιλολαϊκή
διαχείριση του κεφαλαίου», γιατί δεν
θέλει καν την ύπαρξη του κεφαλαίου
(Αστική τάξη); Παρακάτω, λέει ότι «η
«κοινωνική σωτηρία» (δικά του πάντα τα
εισαγωγικά, αλλά τι να σημαίνουν;) θα
μείνει μετέωρη… κλπ. Δηλαδή; Όλα καλά,
αν οι «κυρίαρχες τάξεις» αναλάβουν το
κόστος της «κοινωνικής σωτηρίας»; Και
αν το αναλάβουν, τι θα αλλάξει γι’ αυτές;
Θα πάψουν να είναι κυρίαρχες; Μα, αυτό
δεν λέγεται «φιλολαϊκή διαχείριση
κεφαλαίου»; Τότε γιατί την καταγγέλλει;
Έλεος !
Το
πρόβλημα με τον Μαρξ είναι ότι είναι
δυσνόητος, όπως το αναφέρει και ο Ένγκελς
στον πρόλογο του βιβλίου που εξέδωσε
μετά τον θάνατο του Μαρξ, με τίτλος
«Εργατικός Μισθός και Κέρδος» και
περιλαμβάνει όσα άρθρα του Μαρξ βρέθηκαν,
που είχαν δημοσιευτεί στην «Νέα Εφημερίδα
του Ρήνου» το 1849. Συγκεκριμένα γράφει:
«Ο
Μαρξ δεν είχε συμπληρώσει την κριτική
της πολιτικής οικονομίας στην δεκαετία
του 1840. Αυτό πραγματοποιήθηκε μόνο στα
τέλη της επόμενης δεκαετίας. Συνεπώς,
τα γραπτά του, που δημοσιεύτηκαν πριν
από την ολοκλήρωση της «Κριτικής της
Πολιτικής Οικονομίας», διαφέρουν σε
ορισμένα σημεία από εκείνα που γράφτηκαν
μετά το 1859 και περιλαμβάνουν εκφράσεις
και ολόκληρες προτάσεις του που, αν τις
δει κανείς από την οπτική γωνία των
μεταγενεστέρων έργων του, φαίνονται
ασαφείς και ίσως λανθασμένες».
Με
μια διαφορά. Αυτές οι «ασαφείς και ίσως
λανθασμένες» εκτιμήσεις και «ερμηνείες»
, γενικότερα, του έργου του Μαρξ, από
τους ιδεολογικούς επιγόνους του, κόστισαν
πολύ περισσότερα, απ’ όσα ωφέλησαν τους
Λαούς που… δοκίμασαν... (θέλοντας και
μη).
Έτσι
εξηγείτε και η διευκρίνιση του κ. Μηλιού
στον Guardian,
πριν
από ένα μήνα περίπου, που είχε δηλώσει
ότι είναι Μαρξιστής μεν, αλλά όχι
Σοβιετικού τύπου! Και εντάξει, όχι
Σοβιετικού αλλά ποιου; Πάντως όχι
Κινέζικου, γιατί αυτοί φαίνεται ότι
“ερμήνευσαν” σωστά τον Μαρξ, δούλεψαν
και δουλεύουν σκληρά, έγιναν πλούσιοι
και τώρα,
με κουστουμάκι και την γραβάτα, κάνουν
deals
και
αγοράζουν ό,τι χρειάζονται, όπου το
βρουν, χωρίς αναστολές ψευτοϊδεολογικού
τύπου .
Ενώ εμείς, ως, δήθεν, γνήσιοι εκφραστές
του Μαρξιστικού πνεύματος, θεωρούμε
ότι “ανακτούμε” την αξιοπρέπειά μας,
προστρέχοντας για δανεικά, σε αυτούς
και όποιους άλλους, όπως, άλλωστε, έκανε
σε όλη του την ζωή και ο συγχωρεμένος ο
Κάρολος.
Άχ,
βρε σύντροφοι Μαρξιστές (όσοι), του
ΣΥΡΙΖΑ !