του Αριστοτέλη Βασιλάκη
Σε μια σκληρή διαπραγμάτευση σίγουρα κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις… Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της συμφωνίας Βαρουφάκη… Ακόμα δεν μπορούμε να βάλουμε στην ζυγαριά την συμφωνία, ωστόσο κάποια πρώτα δείγματα έχουμε…
Για παράδειγμα η παράταση του τρέχοντος προγράμματος διάρκειας τεσσάρων μηνών, έως το τέλος Ιουνίου, δίνει σταθερότητα σε τράπεζες και οικονομία, αλλά και μια ευελιξία εφαρμογής του από την Κυβέρνηση. Ταυτόχρονα η υποχρέωση να παρουσιαστεί άμεσα μια λίστα προτεινόμενων μεταρρυθμίσεων από την ελληνική πλευρά για αρχική έγκριση και .......
οριστική συμφωνία μέχρι τέλος Απριλίου, δημιουργεί συνθήκες ασφυξίας στην κυβέρνηση…
Η παράταση έως το τέλος Ιουνίου, δίνει ανάσες, αλλά δεν επαρκεί, αφού ως γνωστό δεν μπορεί να καλύψει τις αυξημένες χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας από το καλοκαίρι και μετά που ακολουθεί ο μεγαλύτερος όγκος των 20,9 δις ευρώ για δάνεια και τόκους, εντός του 2015.
Δυστυχώς δεν προβλέπεται καμία δέσμευση καταβολής μέρους ή ολόκληρης της τελευταίας δόσης μέχρι τέλος Απριλίου, που δημιουργεί πίεση στις υποχρεώσεις του Μαρτίου.
Δεν προκύπτει κανένα μεταβατικό "πρόγραμμα γέφυρα", αλλά θα τραβήξουν οι διαπραγματεύσεις, ώστε να υπάρξει απευθείας μετάβαση από το μνημόνιο σε ένα νέο ελληνικό πρόγραμμα. Δεν λύθηκαν οριστικά τα προβλήματα μας, ούτε απομακρύνθηκε η αβεβαιότητα του ελληνικού ζητήματος και βεβαίως δεν αποφύγαμε μια νέα δοκιμασία σε λίγους μήνες όταν θα πρέπει να οριστικοποιηθεί ένα νέο συμβόλαιο.
Δεν διευκρινίστηκε εάν τα μέτρα φορολογικής ανακούφισης που έχει ήδη ανακοινώσει η ελληνική κυβέρνηση θεωρούνται από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς μονομερή απόφαση και κίνδυνος εκτροχιασμού του προϋπολογισμού, ούτε, εάν ο υπερβολικός στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος 3% για το 2015 μπορεί να μειωθεί στο 1,5%, που να συνάδει με την πραγματική οικονομική πρόοδο της χώρας.
Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως η συμφωνία δίνει το δικαίωμα σε όλους να δηλώνουν νικητές… Ο Τσίπρας λέει ότι πέτυχε κάτι περισσότερο απ’ αυτά που πετύχαιναν Σαμαράς και Βενιζέλος, ενώ ο Σόιμπλε μπορεί να καυχάται ότι έβαλε στο καλούπι και τον «ατίθασο» Αλέξη…
του Αριστοτέλη Βασιλάκη
Σε μια σκληρή διαπραγμάτευση σίγουρα κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις… Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της συμφωνίας Βαρουφάκη… Ακόμα δεν μπορούμε να βάλουμε στην ζυγαριά την συμφωνία, ωστόσο κάποια πρώτα δείγματα έχουμε…
Για παράδειγμα η παράταση του τρέχοντος προγράμματος διάρκειας τεσσάρων μηνών, έως το τέλος Ιουνίου, δίνει σταθερότητα σε τράπεζες και οικονομία, αλλά και μια ευελιξία εφαρμογής του από την Κυβέρνηση. Ταυτόχρονα η υποχρέωση να παρουσιαστεί άμεσα μια λίστα προτεινόμενων μεταρρυθμίσεων από την ελληνική πλευρά για αρχική έγκριση και οριστική συμφωνία μέχρι τέλος Απριλίου, δημιουργεί συνθήκες ασφυξίας στην κυβέρνηση…
Η παράταση έως το τέλος Ιουνίου, δίνει ανάσες, αλλά δεν επαρκεί, αφού ως γνωστό δεν μπορεί να καλύψει τις αυξημένες χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας από το καλοκαίρι και μετά που ακολουθεί ο μεγαλύτερος όγκος των 20,9 δις ευρώ για δάνεια και τόκους, εντός του 2015.
Δυστυχώς δεν προβλέπεται καμία δέσμευση καταβολής μέρους ή ολόκληρης της τελευταίας δόσης μέχρι τέλος Απριλίου, που δημιουργεί πίεση στις υποχρεώσεις του Μαρτίου.
Δεν προκύπτει κανένα μεταβατικό "πρόγραμμα γέφυρα", αλλά θα τραβήξουν οι διαπραγματεύσεις, ώστε να υπάρξει απευθείας μετάβαση από το μνημόνιο σε ένα νέο ελληνικό πρόγραμμα. Δεν λύθηκαν οριστικά τα προβλήματα μας, ούτε απομακρύνθηκε η αβεβαιότητα του ελληνικού ζητήματος και βεβαίως δεν αποφύγαμε μια νέα δοκιμασία σε λίγους μήνες όταν θα πρέπει να οριστικοποιηθεί ένα νέο συμβόλαιο.
Δεν διευκρινίστηκε εάν τα μέτρα φορολογικής ανακούφισης που έχει ήδη ανακοινώσει η ελληνική κυβέρνηση θεωρούνται από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς μονομερή απόφαση και κίνδυνος εκτροχιασμού του προϋπολογισμού, ούτε, εάν ο υπερβολικός στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος 3% για το 2015 μπορεί να μειωθεί στο 1,5%, που να συνάδει με την πραγματική οικονομική πρόοδο της χώρας.
Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως η συμφωνία δίνει το δικαίωμα σε όλους να δηλώνουν νικητές… Ο Τσίπρας λέει ότι πέτυχε κάτι περισσότερο απ’ αυτά που πετύχαιναν Σαμαράς και Βενιζέλος, ενώ ο Σόιμπλε μπορεί να καυχάται ότι έβαλε στο καλούπι και τον «ατίθασο» Αλέξη…