Του Πέτρου Τρουπιώτη
Η περίοδος που διανύουμε
, ίσως είναι η πιο «ρευστή» πολιτικά περίοδος όχι μόνον από την μεταπολίτευση
και μετά αλλά ίσως και από το 1950-60 και μετά.
Οι αλλαγές που γίνονται
όχι μόνον στο πολιτικό σύστημα, στα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό, αλλά και
στην ίδια την κοινωνία , είναι πρωτόγνωρες Παράλληλα είναι και αλλαγές μη προβλέψιμες
και αυτό γιατί αλλάζουν τα δεδομένα , οι διαθέσεις των πολιτών, η μάτια με την
οποία βλέπουμε τα γεγονότα. Και βέβαια αλλάζουν με πολύ γρήγορο ρυθμό και όλα όσα
θεωρούσαμε δεδομένα για δεκαετίες.
Παράλληλα, αυτό που σήμερα
φαίνεται βέβαιο και σίγουρο, αύριο μπορεί όχι να είναι μόνον ξεπερασμένο αλλά
και ......εκτός οποιασδήποτε σκέψης εκείνη την στιγμή. Και λίγες μέρες αργότερα να έρχεται
πάλι στο προσκήνιο με δυναμική.
Αυτό αφορά τα δεδομένα,
τις προοπτικές , τις προτάσεις και την αποδοχή τους από την κοινωνία και βέβαια
και τα ίδια τα πρόσωπα.
Οι πολιτικοί, δυστυχώς,
μη έχοντας την δυνατότητα όχι μόνον να καθοδηγήσουν τις εξελίξεις αλλά ούτε να μπορέσουν
στοιχειωδώς να προβλέψουν τα δεδομένα είτε δεν σχεδιάζουν καμία κίνηση και είναι
στην γραμμή « βλέπουμε και κάνουμε» είτε κάνουν κινησεις που δεν μπορούν να οδηγήσουν
σε καμία λύση αλλά αναπαράγουν τα αδιέξοδα.
Και τα αδιέξοδα δεν είναι
μόνον στον τομέα της εφαρμογής λύσεων
των προβλημάτων της χώρας αλλά και στον τομέα των εναλλακτικών , υποτίθεται, προτάσεων
για το ξεπέρασμα της κρίσης.
Έχουμε να κάνουμε ή
με φοβισμένη διαχείριση χωρίς φαντασία ή
με προτάσεις που στηρίζονται στο παρελθόν , που όμως κατέρρευσε…
Όλο αυτό το
περιβάλλον, που κάθε μέρα αλλάζει , κάθε μέρα
διαφοροποιείται, έχει οδηγήσει και τους πολιτικούς , οι περισσότεροι από
τους οποίους επιθυμούν την και προσωπική τους επιβίωση, σε μια προσπάθεια να «βρουν
τον δρόμο που θελουν οι πολίτες και να τον ακολουθούσουν».
Στην ουσία προσπαθούν
« ν α καβαλήσουν το ρεύμα».
Μόνον που εδώ υπάρχει
μια πολύ μεγάλη διάφορα από τις προηγούμενες δεκαετίες. Δεκαετίες όταν οι πολιτικοί
αρχηγοί εκείνης της περιόδου , «καβαλούσαν» το ρεύμα και τους οδηγούσε ή τους διατηρούσε
στην εξουσία, σχεδόν χωρίς να κάνουν κάτι.
Η μεγάλη διάφορα δεν είναι
ότι «δεν υπάρχουν πια χρήματα ούτε δανεικά» αλλά το ότι αυτή την στιγμή «δεν υπάρχει
συγκεκριμένο ρεύμα».
Δεν υπάρχει κάποιο κύμα
που βλέπεις που οδηγεί.
Υπάρχουν «εποχιακά» κύματα
, που είτε βοηθούν ένα συγκεκριμένο κόμμα, είτε δείχνουν ένα δρόμο προσωρινά
Μόνον που δεν μπορείς
να έχεις εμπιστοσύνη στην συγκεκριμένη πορεία, αφού πριν ακόμα οι πολιτικοί αντιληφτούν
«ποιο ρεύμα θα πρέπει να καβαλήσουν» το κόμμα αλλάζει ρότα…
Αυτό δεν φαίνεται να
το έχουν καταλάβει οι περισσότεροι των πολίτικων ταγών μας και προσπαθούν με λογικές
και πολιτικές του παρελθόντος ( όπως δημιουργία νέων κόμματων με παλιά υλικά, μετονομασίες
σχημάτων , συνεργασίες χωρίς λογική) να μείνουν στ αφρό και να οδηγηθούν από το
κύμα στο προσκήνιο της επόμενης πολίτικης μέρας.
Μόνον που κάτι τέτοιο,
κάθε μέρα που πέρνα όλο και περισσότερο, μοιάζει ανέφικτο. Ιδιαίτερα για οσους έχουν
μείνει σε λογικές, αντιλήψεις και «παιχνίδια» του παρελθόντος, όπως και αν ονομάζουν
τους εαυτούς τους, τα κόμματα τους και τα νέα σχήματα…
Το κύμα πολύ σύντομα
θα σαρώσει (άγνωστο ακόμα με τι ένταση) ακόμα και αυτούς που πιστεύουν ότι είτε
το «καθοδηγούν» είτε «το καβάλησαν».Θα τους σαρώσει αν δεν αντιληφτούν τι έχει αλλάξει
Και τι αλλάζει κάθε μέρα….