γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Θαυμάζω ( για να μην πω κάτι χειρότερο) τις «ευαισθησίες»της «Διεθνούς κοινότητας» μπροστά στο ξεκλήρισμα (Ολοκαύτωμα), ενός ιστορικού Λαού, των Παλαιστινίων, από τους Ισραηλινούς. Ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να εντείνουν τις διπλωματικές τους προσπάθειες, για την κατάπαυση του πυρός (θα θεώρησαν, προφανώς, ότι αυτό το «επεισόδιο» του σίριαλ, αλα «Ατίθασα νιάτα» ολοκληρώθηκε… και πρέπει σταματήσει για την προετοιμασία του επόμενου) και έχω πολύ… συγκινηθεί (για να .....
μην πω τίποτα χειρότερο…).
Και για τους Ισραηλινούς: αναγνωρίζω το δικαίωμά τους να έχουν το δικό τους κράτος, στον χώρο που έζησαν και έγραψαν την ιστορία τους,χιλιάδες χρόνια πριν, αλλά… Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει με την εξαφάνιση ενός άλλου ιστορικού Λαού, της ίδιας περιοχής και το στίγμα ενός τέτοιου εγκλήματος δεν φεύγει εύκολα από την συλλογική μνήμη της ιστορίας. Άραγε, δεν τους δίδαξε τίποτα ο κατατρεγμός αιώνων, που έχουν υποστεί, ως Λαός, αδίκως, ώστε τώρα να αδικοπραγούν κι’ αυτοί,… εκδικούμενοι την… ιστορία ;
Και κάτι τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό. Δεν σκέφτονται ότι ένα νέο Ολοκαύτωμα, που προκαλούν τώρα αυτοί, μπορεί να γίνει αφορμή είτε να υποβαθμιστεί και σιγά σιγά να ξεχαστεί το προηγούμενο σε βάρος τους, ή και το χειρότερο, η δυσφορία που προκαλεί το νέο, να δικαιολογήσει το προηγούμενο; Και τα δύο είναι σε βάρος των Ισραηλινών.
Και επειδή επιμένουν μήπως, λέω μήπως, «μωραίνει κύριος ον βούλεται… κλπ»; Όσο για την «Διεθνή κοινότητα», αυτοί θα «διαβουλεύονται» και μετά θα συνιστούν «αυτοσυγκράτηση», λες και πρόκειται περί… νευρικής ακράτειας…ούρων.