γράφει ο Κων/νος
Σπ. Δρακάτος
Στην περιοχή του Δήμου της Ελληνικού-
Αργυρούπολης έγινε προ ημερών ένα τραγικό δυστύχημα όπου ένα αγοράκι 13 ετών
έχασε την ζωή του. Δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Ήταν ένα αναμενόμενο έγκλημα, σύμφωνα
με τις συνθήκες που λειτουργούσε το λούνα παρκ. Κάποτε θα γινόταν και έγινε. Υπήρξε
θύμα, αθώο κυριολεκτικά και υπάρχουν και υπεύθυνοι. Οι φυσικοί αυτουργοί, ο
επιχειρηματίας του λούνα παρκ και τα όργανά του, αλλά και οι ηθικοί αυτουργοί,
διά παραλήψεως (μόνο;), ο Δήμαρχος της περιοχής με τα δικά του όργανα. Υπάρχει
έγκλημα, αποδεδειγμένο και ομολογημένο και υπάρχουν και ένοχοι. Η τιμωρία
λείπει, για να ολοκληρωθεί το Δράμα. Αυτή είναι η .....
ζωή με τις χαρές και τις
λύπες της, αλλά και τους κανόνες της. Με τις εξαιρέσεις της φυσικά, όπως συμβαίνει
στις Δημοκρατίες (ελεεινής μορφής)…
Και οι εξαιρέσεις υπάρχουν όταν
ένας ή περισσότεροι εκ των ενόχων, είναι κάποιοι απ’ αυτούς που λέμε,
«επώνυμοι» με την έννοια, είτε αυτού που δεν πάει φυλακή γιατί το ποινικό
δίκαιο προβλέπει «διεξόδους», τα λεγόμενα «δικονομικά τερτίπια» (αναβολές,
εφέσεις, αναστολές, παραγραφές, εξαγορές κ.α.), με το ανάλογο οικονομικό
κόστος, που όμως δεν μετράει γι’ αυτούς, είτε ανήκουν στην συνομοταξία των
ανθρωποειδών που ονομάζονται «κομματόσκυλα». Εχθροί και αντίπαλοι της πρώτης
κατηγορίας είναι αποκλειστικά και κατ’ αποκοπήν η αριστερή πολιτική κουλτούρα
(κάποιοι την λένε και ιδεολογία, αλλά δεν είναι, γιατί αν ήταν δεν θα δεχόταν
στις τάξεις της δισεκατομμυριούχους, με πρώτο τον «σύντροφο» Μίκη) και
υποστηρικτές της δεύτερης κατηγορίας, οι κομματικοί εγκάθετοι ή «στρατευμένοι»
του κάθε κόμματος από άκρας αριστεράς μέχρι άκρας δεξιάς, όπως τους βλέπουμε
από την θέση του προέδρου της Βουλής και χωρίς ιδεολογικο-πολιτικούς, δήθεν, διαχωρισμούς
και άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Αρκεί να είναι «δικός μας». Και στην περίπτωση
αυτή ανήκει ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος του λούνα παρκ. Ο Δήμαρχος και τα
όργανά του, κατά σύμπτωση, αριστερών φρονημάτων (τέλος πάντων, ας δεχθούμε προς
στιγμήν ότι υπάρχουν και τέτοια, εκτός από τις θέσεις στην Βουλή) και πρέπει να
τον σώσουμε. Μα, υπάρχει θάνατος… ε’ και;
Συναγερμός λοιπόν! Ο
«εντεταλμένος υπεράσπισης (;)» η κ. Ελένη Πορτάλιου, επί το έργον. Δεν την
γνωρίζω την κυρία αλλά έτυχε να διαβάσω το άρθρο της στην εφημερίδα Αυγή της 6ης
Μαίου, «Ο δημαρχος Χρ. Κορτζίδης δεν είναι μόνος» και έφρυξα. Είναι η ώρα της κομματικής
σκοπιμότητας ή αλλιώς του θριάμβου του κομματικού αμοραλισμού. Η ώρα του
κομματόσκυλου. Μα, υπάρχει
θάνατος παιδιού… ε’ και;
Λέει, λοιπόν η κυρία αυτή (παραθέτω, αυτολεξεί,
ολόκληρη την παράέφταιξε, λοιπόν, τούτων δεδομένων η δημοτική αρχή
στην περίπτωση του λούνα παρκ; Παραπέμπω στο άρθρο της Στέλλας Κρεπούρη
(2.5.2014) στην "Αυγή", που περιγράφει την πολυνομία ως προς το
καθεστώς αδειοδότησης σε 3/4 σελίδας της εφημερίδας. Αυτό που έχει σημασία να
κρατήσουμε είναι ότι η επιτροπή αδειοδότησης δεν είναι επιτροπή ελέγχου του
είδους των εγκαταστάσεων και ότι αντίστοιχος ελεγκτικός μηχανισμός δεν υπάρχει.
Θα μπορούσε ο δήμος, για να κόψει τον γόρδιο δεσμό, να μη δίνει καμία άδεια σε
λούνα παρκ όταν όλα είναι ασαφή και η ασφάλεια των παιχνιδιών δεν είναι της
αρμοδιότητάς του; Θα μπορούσε. Δεν το σκέφτηκε, όπως και δεκάδες δήμοι σ’ όλη
τη χώρα που έσπευσαν
τώρα να διακόψουν τη λειτουργία των λούνα παρκ. Και δεν το σκέφτηκε γιατί σε
κάθε υπηρεσία που προσφέρει στους δημότες -από τις παιδικές χαρές και τις
πισίνες μέχρι το φαγητό στους βρεφονηπιακούς σταθμούς- ελλοχεύουν άπειροι
κίνδυνοι ατυχήματος. Γι' αυτό οι
αντιδήμαρχοι και οι εργαζόμενοι, εφόσον είναι υπεύθυνοι άνθρωποι, εργάζονται σε
συνθήκες τραγικής πίεσης, προσπαθώντας να προλάβουν τα απρόβλεπτα, χωρίς επαρκή
υλικά και ανθρώπινα μέσα. Αν αύριο κλείσουν οι παιδικές χαρές στους δήμους επειδή δεν θα υπάρχουν πόροι για τη
συντήρησή τους, θα ξεσηκωθεί τεράστια αντίδραση, η ίδια που θα υπάρξει και αν
συμβεί το παραμικρό ατύχημα λόγω ελλιπούς συντήρησης.» Και μόνο αυτή η παράγραφος είναι
εξοργιστικά προσβλητική, γιατί δείχνει την καθαρή περιφρόνηση της κομματικής σκέψης, προς
την κοινή ανθρώπινη νοημοσύνη. Προσπαθεί
να χειραγωγήσει την σκέψη του απλού πολίτη, προς τα κομματικώς συμφέροντα, αδιαφορώντας
για το υπέρτατο αγαθό που δικαιούται να απολαμβάνει ελεύθερα ο άνθρωπος, άνευ
όρων και προϋποθέσεων, την ζωή. Αυτό
λέγεται κομματικός αμοραλισμός.
Προκειμένου να επιτύχει τον (κομματικό)
σκοπό της, η συντάκτρια, καταφεύγει και σε λογικές ακροβασίες που με κάνουν να
πιστεύω ότι ίσως, πέραν της κομματικής εξάρτησης, έχει και κάποιο άλλο,
προσωπικό πρόβλημα, υπέρμετρης αυτοεκτίμησης των πνευματικών της ικανοτήτων.
Λέει π.χ. (αναφέρομαι πάντα
στην ίδια παράγραφο) ότι υπάρχει πολυνομία στο καθεστώς αδειοδότησης και ότι «Αυτό που έχει
σημασία να κρατήσουμε» (μας καθοδηγεί τι να «κρατήσουμε» μήπως και σκεφτούμε από
μόνοι μας κάτι άλλο που δεν συμφέρει) «είναι ότι η
επιτροπή αδειοδότησης δεν είναι επιτροπή ελέγχου του είδους των εγκαταστάσεων
και ότι αντίστοιχος ελεγκτικός μηχανισμός δεν υπάρχει.» Δηλαδή μας
λέει ότι ο Δήμος δίνει την Άδεια να στήσεις ένα Λούνα παρκ (εντός των ορίων του,
υποθέτω αλλά και όπου θέλει…) αλλά από κει και πέρα, ο Θεός κι’η ψυχή του
επιχειρηματία. Ωραίο, ε; Παρακάτω διερωτάται, δήθεν, αφελώς: «Θα μπορούσε ο δήμος, για να κόψει τον γόρδιο δεσμό, να
μη δίνει καμία άδεια σε λούνα παρκ όταν όλα είναι ασαφή και η ασφάλεια των
παιχνιδιών δεν είναι της αρμοδιότητάς του;» Θα μπορούσε κυρία μου και όχι μόνο θα μπορούσε, όπως κι’ εσείς
συμφωνείτε, αλλά θα ήταν και υποχρεωμένος να το κάνει, εάν κινδύνευαν ζωές, αλλά «Δεν το
σκέφτηκε» λέτε «…γιατί σε κάθε υπηρεσία που προσφέρει στους δημότες -από
τις παιδικές χαρές και τις πισίνες μέχρι το φαγητό στους βρεφονηπιακούς
σταθμούς- ελλοχεύουν άπειροι κίνδυνοι ατυχήματος.» δηλαδή; Για σταθείτε: θέλετε να πείτε ότι και οι παιδικές
χαρές και οι πισίνες και «…μέχρι το φαγητό
στους βρεφονηπιακούς σταθμούς», δηλαδή όλα εκεί λειτουργούν με τον ίδιο ανεξέλικτο τρόπο;
Καταλαβαίνετε τι λέτε; Και μάλλον δεν καταλαβαίνετε, γιατί αμέσως μετά λέτε: «Γι' αυτό οι αντιδήμαρχοι και οι εργαζόμενοι, εφόσον
είναι υπεύθυνοι άνθρωποι, εργάζονται σε συνθήκες τραγικής πίεσης, προσπαθώντας
να προλάβουν τα απρόβλεπτα, χωρίς επαρκή υλικά και ανθρώπινα μέσα.» Και σίγουρα δεν καταλαβαίνετε γιατί αυτό το «…εφ’ όσον είναι υπεύθυνοι άνθρωποι…» με βάζει σε σκέψεις. Τι «εφ’ όσον»; Είναι ή δεν
είναι; Και αν δεν είναι τότε αν τρώνε και τι τρώνε τα παιδιά «…χωρίς επαρκή
υλικά…», κανείς δεν
ξέρει. Αυτό λέτε; Είναι αλήθεια, τρομακτικό και μόνο που το σκέφτεται
κανείς. Εσείς δεν το σκέφτεστε;
Θα παραθέσω ένα ακόμα κομμάτι
από αυτό το άρθρο γιατί, επί τέλους, κάποια στιγμή εμείς οι απλοί αστράτευτοι άρα και απροστάτευτοι
πολίτες πρέπει ν’ αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε και το δικό μας μυαλό, αν δεν
θέλουμε να γίνουμε ζόμπι στα χέρια του κάθε ινστρούχτορα, σε όποια πλευρά του
Κοινοβουλίου κι’ αν κάθεται. Γράφει λοιπόν η κυρία Πορτάλιου (για να θυμόμαστε από
που μας έρχεται). «Ο δήμαρχος
Ελληνικού - Αργυρούπολης δεν επέλεξε να παραιτηθεί. Ήταν υπεύθυνη στάση; Το
σίγουρο είναι ότι το κίνητρο δεν ήταν να κρατήσει την καρέκλα του. Και ρωτώ: θα
ήταν υπεύθυνη στάση η εγκατάλειψη του αγώνα για τη δημόσια περιουσία και την
ανατροπή της εκποίησης του Ελληνικού, που παίζεται αυτές τις μέρες, η αποχώρησή
του; Όποιος θεωρεί ότι οι τιμητές του δημάρχου, οι οποίοι ξεσήκωσαν γη και
ουρανό για να κατεδαφίσουν την προσωπικότητά του ως ασυμβίβαστου και σεμνού
αγωνιστή με απαράμιλλο ήθος, εμφορούνται από πόνο για τον άδικο θάνατο ενός
13χρονου παιδιού, απλώς έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα.» Ρωτάει, δήθεν, αφελώς, αν «θα ήταν
υπεύθυνη στάση η εγκατάλειψη του αγώνα για τη δημόσια περιουσία και την
ανατροπή της εκποίησης του Ελληνικού, που παίζεται αυτές τις μέρες, η αποχώρησή
του» Μα, η
ιστορία του Λούνα παρκ, κυρία μου έδειξε ότι ο άνθρωπος αυτός όχι μόνο «Δεν το σκέφτηκε», αλλά και δεν μπορεί, δεν είναι ικανός, δεν έχει τα μέσα,
τον σαμποτάρουν, ό,τι θέλετε διαλέχτε, να διαχειριστεί ένα χώρο 700 τμ και θα διασώσει
την δημόσια περιουσία του Ελληνικού, χιλιάδων τμ; Μας δουλεύετε;
Θα τελειώσω με το πραγματικά ανήθικο
νόημα της πρότασης: « Όποιος θεωρεί
ότι οι τιμητές του δημάρχου, οι οποίοι ξεσήκωσαν γη και ουρανό για να
κατεδαφίσουν την προσωπικότητά του ως ασυμβίβαστου και σεμνού αγωνιστή με απαράμιλλο
ήθος, εμφορούνται από πόνο για τον άδικο θάνατο ενός 13χρονου παιδιού, απλώς
έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα.» ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ! Γιατί αν ο θάνατος ενός 13χρονου παιδιού είναι
αμελητέα ποσότητα για σας, προκειμένου να σωθεί ένα άχρηστο, ανίκανο και
επικίνδυνο, για την δημόσια υγεία του Λαού κομματόσκυλο, τότε είσαστε εσείς που
έχετε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι πρώτον,
κύριο και μοναδικό, ότι χάθηκε άδικα η ζωή ενός παιδιού και δεύτερον ότι η
παλαιοκουμουνιστική αριστερά πέθανε προ πολλού και κάθε προσπάθεια εκταφής της,
που κάνετε, απλά θα μολύνει το περιβάλλον με τις αναθυμιάσεις της πτωμαΐνης που
θα αποβάλλει. Δεν σας λέει τίποτα ότι ο
νεοκουμουνισμός τις Κίνας; Ακόμα θα «αγωνιζόσαστε» με οδηγό τον κομματικό
αμοραλισμό, προκειμένου να σώσετε ένα χαμένο δήμαρχο;