Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Ο πρωτοσέλιδος, κύριος τίτλος της εφημερίδας «Το ΒΗΜΑ της Κυριακής» σήμερα, 23/3/2014, ήταν αυτός που προσέλκυσε το ενδιαφέρον μου.
Για την πρόοδο της κουβέντας, θ’ αφήσω παράμερα τον αντίλογο για τους λίγους αλλά σημαντικούς λόγους που επιβεβαιώνουν το success story που με τη σειρά του μας δίνει το διαβατήριο για «επιστροφή» στην Ευρώπη, και θα πάω κατ΄ ευθείαν στο «ζουμί» : Λοιπόν, για κάποιους λόγους επιστρέφουμε στην Ευρώπη, «ξαναμπαίνουμε» στην Ευρώπη όπως λέει η καλή μας.......
εφημερίδα.
Σχεδόν αυτόματα, η τίτλος μου δημιούργησε ένα ερώτημα, ή μάλλον δύο : πώς «ξαναμπαίνουμε» και σε ποια Ευρώπη «ξαναμπαίνουμε», και έτσι όπως σκεφτόμουν τα δύο αυτά ερωτήματα, τόσο αδυνάτιζαν το διθυραμβικό ύφος του τίτλου της εφημερίδας, τόσο περισσότερο προσωπικά, τούτη η «επάνοδος», ακόμα κι αν είναι ουσιαστική και πραγματική, έχει ένα περιεχόμενο που θα με έκανε να αισθάνομαι κάπως άνετα, κάπως καλύτερα απ’ ό,τι χθες, τον προηγούμενο μήνα, τον προηγούμενο χρόνο, πριν τέσσερα χρόνια…
Επιστρέφουμε λοιπόν στην Ευρώπη, και ας δεχτούμε ότι πράγματι αυτό συμβαίνει.
Να λοιπόν, ποια είναι η δική μου αντίληψη των πραγμάτων και η δική μου αίσθηση :
Επιστρέφουμε στην Ευρώπη «στα τέσσερα», βουτηγμένοι στην αναξιοπρέπεια και στον χλευασμό.
Επιστρέφουμε στην Ευρώπη έχοντας πετύχει ένα οικονομικό «θαύμα», που στηρίχτηκε πάνω στο θάνατο, κυριολεκτικά και αλληγορικά, ενός με ιδρώτα δεκαετιών κατακτημένου βιοτικού επιπέδου, ενός ολόκληρου λαού, μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Επιστρέφουμε στην Ευρώπη αφού ευλογήθηκε και καθαγιάσθηκε η ατιμωρησία όσων λεηλάτησαν και κατέκλεψαν τον πλούτο της χώρας και τον μόχθο του λαού της και όσων κατέκλεψαν το δημόσιο χρήμα.
Επιστρέφουμε στην Ευρώπη έχοντας κουρελοποιήσει τον Συνταγματικό Χάρτη της χώρας και όσα αυτός καθορίζει για τα ανθρώπινα και τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών.
Επιστρέφουμε στην Ευρώπη έχοντας «προάγει» το όποιο οικονομικό συμφέρον, του όποιου ξένου δανειστή του κράτους, σε υπέρτατο «αγαθό» και «αξία», «μείζονος εθνικής σημασίας και προτεραιότητας», τόσο «υπέρτατο» και τόσο «μείζον», ώστε να δικαιολογεί την ουσιαστική κατάργηση των συνταγματικών επιταγών και των δημοκρατικών κεκτημένων του θεωρούμενο «πολιτισμένου» κόσμου. Εδώ, η αξιοπρεπής και με δημοκρατικούς όρους σωτηρία ενός λαού, δεν μπορεί να υπερτερεί των όποιων άθλιων και αντιδημοκρατικών αξιώσεων της όποιας διεθνούς ομάδας ξένων δανειστών που συχνά, η συμπεριφορά τους ήταν κατώτερη κι εκείνης ενός κοινού τοκογλύφου και εκβιαστή.
Επιστρέφουμε στην Ευρώπη αφού πρώτα με επιστολές πολιτικών ηγεσιών και με τη ψήφο της Βουλής, η εθνική κυριαρχία εκχωρήθηκε ανερυθρίαστα σε βέβηλα ξένα χέρια.
Επιστρέφουμε λοιπόν σ’ αυτή την Ευρώπη.
Και καλά εμείς που επιστρέφουμε.
Όμως αυτή η Ευρώπη, δεν παρατηρούσε απλά όσα άθλια και αντιδημοκρατικά συνέβαιναν στη χώρα μας, σε βάρος ενός ολόκληρου λαού, μα, ήταν, είναι αυτή η Ευρώπη που τα επέβαλε.
Ποια είναι λοιπόν αυτή η Ευρώπη, ώστε να μπορεί να θεωρείται το απάνεμο λιμάνι που προστατεύει τους λαούς της από τις όποιες τρικυμίες, όταν όλα δείχνουν ότι αυτή τις προκαλεί;
Τι είδους «ασφάλεια» περιμένουμε από μια τέτοια Ευρώπη;
Πόσο ασφαλείς θα είμαστε μετά την «επιστροφή» μας στην Ευρώπη, ΜΕΤΑ τις εκλογές του προσεχούς Μαΐου, άντε και κάποιους μήνες μετά; (Μέχρις ότου ξεκαθαριστεί και το θέμα των βουλευτικών εκλογών των οποίων ο χρόνος διεξαγωγής θα συναρτηθεί τόσο από τις μετά δίμηνο ευρωβουλευτικές εκλογές κι αυτές για τις Περιφέρειες, όσο και το πώς θα σχεδιαστεί με μικροκομματικούς όρους –άλλη αυτή αθλιότητα, όχι βέβαια τωρινή μα επαναλαμβανόμενη- το ζήτημα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας σε ένα περίπου χρόνο).
Κάποτε, ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός, δεν ήταν για την πλειοψηφία του λαού, μια «αναγκαία» κακή επιλογή, στη λογική της επιλογής του μη χειρότερου, ήταν μια καλή επιλογή, μια επιλογή, που γεννούσε γνήσια αισιοδοξία. Η Ευρώπη τότε, προσέλκυε, δεν φόβιζε.
Η σημερινή όμως Ευρώπη, θεωρείται πια ένα μόρφωμα, όχι απλά πολιτικό μα και οικονομικό, εκείνο δηλαδή το στοιχείο στο οποίο στήριζε τα όποια της θετικά λαϊκά ερείσματα.
Επιστρέφοντας σ’ αυτή την Ευρώπη, διερωτώμαι : τι άλλο άσχημο και ταυτόχρονα άθλιο μας ετοιμάζει ΜΕΤΆ τις εκλογές, αυτή η Ευρώπη που «έμαθε» να παίζει τόσο ανοιχτά τέτοια άθλια μικροπολιτικά παιχνίδια;