Τρίτη 01:30, όλοι δείχνουν πνιγμένοι στην αναμονή για ένα πελώριο σεισμό!Γράμμα από το πονεμένο Ληξούρι
Λοιπόν αγαπητή Αθήνα, τα μάτια μου κλείνουν από κούραση, οι νυχτερινοί μετασεισμοί δαγκώνουν τα όνειρα, όμως για κάτι άλλο θέλω να σε παρακαλέσω.
Να αδειάζεις για μια στιγμή, από πολιτικές κοκκορομαχίες και καβγάδες για φαρδόκωλες καρέκλες, ρίξε μια ματιά, ένα........
βλέφαρο, σε ένα τόσο πληγωμένο τόπο.
Αυτός ο δεύτερος τόσο ισχυρός σεισμός, έφερε τα πάνω-κάτω, μπέρδεψε επιστήμονες, τοπικούς άρχοντες και μεγάλους περαστικούς πολιτικούς.
Πάνω που έφευγε η λαχτάρα από τον πρώτο, και θα φρόντιζαν τις πληγές με τη γαλήνη του ισόβιου προστάτη, ήρθε ο άτιμος απροειδοποίητα και ξαναβάρεσε στο ψαχνό, ετούτος ο δεύτερος. Έκανε, λοιπόν, το κοσμάκη στο Ληξούρι να παραμιλά, να σκιάζεται κατακαμένος όπως ήταν, από τα περασμένα, αξέχαστα κουνημένα χρόνια.
Μια πρώτη ματιά δεν προδίδει τα τρομερά αποτελέσματα των λιγοστών δευτερολέπτων. Θρυμματισμένες κακοτεχνίες, μπετά κα λιγοστά σίδερα, μοιάζουν με ξασμένα μάλλινα κουβάρια.
Μα ο κόσμος δεν δείχνει να στέκεται σε αυτά, μια μπριόζα γιαγιά μου φωνάζει με νάζι:
-Τράβα μας παιδί μου, μονάχα ετούτες οι φωτογραφίες θα μας μείνουν για το μνήμα, όλες οι άλλες, οι εβδομαδιαίες, έσπασαν με το δεύτερο σεισμό!
Σεισμός, μα κανείς δεν εμπιστεύεται στους σεισμολόγους το μέγεθος του. Αμφιβάλλουν και φροντίζουν να περιγράψουν εκείνες τις μοναδικές στιγμές με τα πιο μεγάλα, χορταστικά επίθετα.
Κουνούσε πάνω-κάτω, μετά δεξιά-αριστερά και στο τέλος έκανε και κύματα, χαμογελούσα και έλεγα μέσα μου υπερβολές, μέχρι που ένα μικρό ωστικό κύμα με τίναξε και μια βοή πήρε τις αισθήσεις μου. Κοιτούσα απορημένος, φοβισμένος, όταν ο διπλανός μου με σκούντησε, σεισμουλάκι, αυτό δεν είναι άξιο λόγου!
Αν οι σεισμοί και οι προβλέψεις είναι για τα Πανεπιστήμια και τα Εργαστήρια, και οι μαντικές ικανότητες θέλουν δεινά και φορμαρισμένα μέντιουμ, ο σχεδιασμός και η παροχή κρατική βοήθειας, σε τέτοιες τραγικές, ανθρώπινες στιγμές θα έπρεπε να είναι κάτι παραπάνω από δεδομένος. Τρίχες κατσαρές!
Συσκέψεις και στρογγυλά ή παράγωνα τραπέζια με το Δήμο και την Περιφέρεια που άκουσα να επαναλαμβάνουν πως είναι στα μαχαίρια, ένας στρατός που έφερε μόνο 24 σκηνές, για να τις βάλει πάνω σε ένα μουσκεμένο γήπεδο και αρκετοί πολιτικοί, υπουργοί και ακόλουθοι, που θύμιζαν παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο. Τότε που οι πρωταγωνιστές πάλευαν με αρκούδες, και τις νικούσαν με μια μπουνιά!
Στην ουσία, ένα γηροκομείο να παλεύει ολομόναχο για να μεταφέρει γεροντάκια δεξιά και αριστερά, μέχρι που κατέληξαν στο κλειστό γήπεδο της περιοχής. Ωστόσο, δεν είχε γίνει αυτοψία στη στατικότητα του κτηρίου! Έγινε αργά το βράδυ και κατά την επίσκεψη του υπουργού! Οι εικόνες με τα ανήμπορα γεροντάκια, παγωμένα, είναι μια ατέλειωτη ντροπή για όλους μας. Ακόμη αναζητούν πετρέλαιο για θέρμανση.
Θέλετε και άλλα; Το ΤΕΙ μουσικών οργάνων φιλοξενεί μια ντουζίνα μαθητές, αφού τους διαβεβαίωναν όλη τη βδομάδα, ότι τα στατικά του κτηρίου είναι μια χαρά, μετά το δεύτερο σεισμό, τους έβγαλαν άρον-άρον στο δρόμο, δίχως καμιά πρόβλεψη.
Τα 38 χιλιόμετρα για το Αργοστόλι είναι ακατάλληλα για ταξίδι, η αστυνομία έχει αποκλείσει την έξοδο με αυτοκίνητο. Και η θάλασσα είναι σκέτο ξύδι, φορτωμένη από μποφόρια. Οι παντόφλες, τα καραβάκια, δεν μπορούν να κάνουν τη διαδρομή. Περίπου 3,000 άνθρωποι παραμένουν εγκλωβισμένοι, πεινασμένοι και διψασμένοι μέσα στα αυτοκίνητά τους, δείχνουν να περιμένουν το μεγάλο, ακαριαίο, χτύπημα του σεισμού.
Αυτή είναι η θλιβερή κατάσταση στο Ληξούρι και τα γύρω χωριά.
Αγαπητή Αθήνα σε κούρασα με τα στραβά μπετά της επαρχίας, είσαι φορτωμένη, η ίδια, από προβλήματα, και βλέπεις, αλλά δεν βλέπεις, δεν μπορείς να δεις. Το πιο παρήγορο και ελπιδοφόρο, είναι πως ο σεισμός όσο πιο απρόβλεπτος και δυνατός, τόσο πιο ώριμους κάνει τους χτυπημένους, έτσι κι εδώ, άντεξαν τον εγκέλαδο, τους ανεγκέφαλους κρατικούς σχεδιασμούς δεν μπορούν να αντέξουν.
Πιο πολύ από τα καμώματα της φύσης πονά ο ψευτοοίκτος και η ανθρώπινη παγαποντιά και αδιαφορία.
Υ.Γ. Όλο και κουνάει, μωρέ, λες να έρθει κάτω και το ξενοδοχείο στο Αργοστόλι;