Το μνημόνιο είναι εγκληματικό και απέτυχε, αυτό το παραδέχονται όλο και περισσότεροι… αλλά και οι ίδιοι οι εμπνευστές του.Το θέμα είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα; Μπορεί με τα πρωτοχρονιάτικα μηνύματα των πολιτικών
αλλά και του πρωθυπουργού να επιχειρείται η δημιουργία ελπίδας ωστόσο η εικόνα του μέλλοντος είναι θολή!
Η ελπίδα καταστρέφεται, όμως, όχι από το γεγονός της αποτυχίας του μνημονίου αλλά από το ότι ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας αγωνίζεται λυσσαλέα μαζί με τους «μεταπράτες» της διαπλοκής που πλέον έχουν ξένα αφεντικά να κρατήσουν «αλυσοδεμένη» τη χώρα και την ελληνική οικονομία σε μνημόνια που εξυπηρετούν μόνο τους δανειστές και συγκεκριμένα εγχώρια συμφέροντα.
Όλοι αυτοί δεν επιτρέπουν έστω και μια υπόνοια ότι αυτή η κυβέρνηση θα συγκρουστεί με την τρόικα. Όταν αυτό συμβαίνει αρχίζουν τα τηλεφωνήματα του Σόιμπλε ή της Μέρκελ. Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών πήρε τον έλληνα ομόλογό του πρωτοχρονιάτικα να του ευχηθεί, αλήθεια γιατί αυτή η αγωνία;
Το κούρεμα αργεί με ανυπολόγιστες συνέπειες και όταν γίνει από όσα ακούγονται θα είναι αναποτελεσματικό. Γιατί δεν θα μειώσει το αρχικό κεφάλαιο που χρωστάμε, με το μνημόνιο καταφέραμε να μετατρέψουμε το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας προς τράπεζες σε χρέος προς κράτη άρα φορολογούμενους ψηφοφόρους που δεν συναινούν στο να χάσουν τα λεφτά τους, αλλά θα μας δοθεί επιμήκυνση αποπληρωμής με χαμηλότερα επιτόκια σε βάθος χρόνου.
Στην ήδη ακρωτηριασμένη ελληνική οικονομία αυτό το σενάριο μπορεί να εξασφαλίζει μια σταθερότητα στα δημοσιονομικά μεγέθη αλλά και ηρεμία στον εκάστοτε υπουργό Οικονομικών που δεν θα έχει το άγχος να μαζεύει πολλά για τόκους. Ωστόσο στην πραγματική οικονομία και στην κοινωνία δημιουργεί συνθήκες κόλασης!
Η ανάπτυξη πάει περίπατο με τη γνωστή συνταγή της υπερφορολόγησης που ουσιαστικά σημαίνει άντληση κεφαλαίων από την πραγματική οικονομία καταδικάζοντας την σε μόνιμη στασιμότητα. Οι χαμηλοί συντελεστές φορολόγησης- κάτι που πιστεύει ο κ. Σαμαράς- θα μπορούσαν να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο έμμεσης χρηματοδότησης αλλά και ρευστότητας για χιλιάδες επιχειρήσεις!
Βέβαια σε πειραματικό στάδιο θα μπορούσαν να εφαρμοστούν μόνο με δύο προϋποθέσεις:
- Στην περίπτωση που η επιχείρηση θα χρησιμοποιούσε τη διαφορά του φορολογικού συντελεστή για επενδύσεις και για θέσεις εργασίας
- Και στην περίπτωση αποπληρωμής ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το δημόσιο.
Με αυτόν τον τρόπο χωρίς νέα δάνεια θα κατάφερνε η κυβέρνηση να δώσει ρευστότητα, νέες θέσεις εργασίας αλλά και να πετύχει αποπληρωμή οφειλών με πολλαπλάσια οφέλη για την πραγματική οικονομία.
Παράλληλα με τους χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές θα προσέλκυε ξένες επενδύσεις αλλά θα έδινε κίνητρα και σε Έλληνες να δοκιμάσουν επιχειρηματικά σχέδια με καλύτερες προϋποθέσεις.
Για αυτό τον λόγο πρέπει να σπάσει το υπουργείο Οικονομικών στα δύο, σε Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών. Τα έσοδα δεν μπορεί να προέρχονται από περικοπές δαπανών και υπερφορολόγηση περιουσιακών στοιχείων, γιατί πολύ απλά η συνταγή είναι πεπερασμένη και δεν δημιουργεί ανάπτυξη.
Η μονότονη συζήτηση των φόρων και το μέγεθος του χρέους θα απειλεί κάθε επίδοξο επενδυτή.
Μονόδρομος δεν είναι το μνημόνιο! Η μόνη λύση με την οποία διατηρούμε κάποια ελπίδα είναι το να διασυνδεθεί ο ρυθμός αποπληρωμής των χρεών με την ανάπτυξη. Η ανάπτυξη δεν είναι φυσικό φαινόμενο χρειάζεται συγκριμένο σχέδιο και ο Υπουργός Οικονομικών δεν θέλει και δεν μπορεί να το προωθήσει.
Απαιτείται μια δυναμική διαπραγμάτευση σε δύο επίπεδα, από τη μια η δημοσιονομική προσαρμογή και από την άλλη η αναπτυξιακή προσαρμογή σε ένα νέο μοντέλο οικονομίας.
Ο κ. Στουρνάρας αποδείχτηκε ότι δεν μπορεί να έχει και τα δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Το μεγάλο πρόβλημα του κ. Σαμαρά αυτή τη στιγμή είναι ο Υπουργός Οικονομίας καθώς αυτός κερδίζει τα εύσημα από τους δανειστές για την αυστηρή δημοσιονομική προσαρμογή.
Ενώ στον πρωθυπουργό πάει ο λογαριασμός της πραγματικής οικονομίας, της ύφεσης, της ανεργίας και των λουκέτων στην αγορά! Έτσι για τον κ. Στουρνάρα μονά-ζυγά δικά του… παίζει για τον εαυτό του!
Αν όμως ο κ. Στουρνάρας ποντάρει τα πάντα και μόνο στην «ελάφρυνση χρέους» που τόσο θέλει ο ίδιος και το ΔΝΤ, τότε αυτό σημαίνει στην ουσία παράταση της εποχής των Μνημονίων. Άρα, για ποια ελπίδα μιλάμε;
Άλλωστε ο κ. Σαμαράς γνωρίζει τι πρέπει να κάνει, ας ανατρέξει σε αυτά που ο ίδιος έλεγε στο Ζάππειο 1, με τη σωστή συνταγή, θα μπορούσε να βγει το πρωτογενές και το κανονικό πλεόνασμα. Χωρίς το ολοκαύτωμα της ελληνικής κοινωνίας που έφερε το Μνημόνιο.
Ο κ. Σαμαράς χρειάζεται να μεταβάλλει τον πολιτικό του λόγο σε κατεύθυνση πραγματικής πολιτικής ελπίδας. Όχι οικονομικής, αριθμών που διαχειρίζεται ο Γιάννης Στουρνάρας αλλά πολιτικής ελπίδας. Η οικονομική ελπίδα έχει ανάγκη τη ψυχολογία και δεν γίνεται κατανοητή από όλους, ενώ η πολιτική ελπίδα κατανοείται από την πλειοψηφία!