Ρατσισμός - η Μάσκα της Εκμετάλλευσης

 Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Η αποκάλυψη του «Εθνους» για τις «μπίζνες της χρυσής αυγής με τους πακιστανούς», μπορεί να υπήρξε έκπληξη για πολλούς, όχι όμως για όσους έχουν διαβάσει «το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε» του καθηγητή-ερευνητή στο πανεπιστήμιο του Yale, του Immanuel Wallerstein.

Για τον αμερικανό καθηγητή, «σκοπός του Ρατσισμού δεν ήταν ποτέ να αποκλείει ανθρώπους, ούτε να τους εξοντώνει, αλλά να τους κρατάει μέσα στο σύστημα ως....

υπανθρώπους, ώστε να τους εκμεταλλεύεται οικονομικά και όταν το απαιτήσουν οι συνθήκες να τους χρησιμοποιεί πολιτικά ως αποδιοπομπαίους τράγους. Αυτό που συνέβη με το Ναζισμό είναι αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν derapage-απώλεια ελέγχου. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο, πριν το 1945 ήταν αποδεκτό να είναι κάποιος ρατσιστής δίχως να υποστηρίζει την “τελική λύση”-Αουσβιτς». Ακόμη όμως και στην περίπτωση των εβραίων, η οικονομική εκμετάλλευση (δήμευση περιουσιών και αναγκαστική εργασία) ήταν το κυρίως ζητούμενο.

Κάνοντας μία ιστορική αναδρομή στο παρελθόν, δεν έχουμε παρά να συμφωνήσουμε, σε πολλά, με τον Wallerstein. Πογκρόμ κατά μειονοτήτων υπήρξαν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά σε αντίθεση με την «απερισκεψία ή την απώλεια ελέγχου» των Ναζί, όλοι οι άλλοι λαοί φάνηκαν πιο ψύχραιμοι ή πιο διστακτικοί. Μέχρι το 1945 ο ρατσισμός δεν απετέλεσε ποτέ «όνειδος» για κανένα «πολιτισμένο» λαό. Δεν κατηγορήθηκε ποτέ κανένας στοχαστής, απ’ την εποχή του Πλάτωνα μέχρι σήμερα, για ρατσιστικές αντιλήψεις, αφού αυτές χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν την εκμετάλλευση άλλων, τους οποίους αφού χαρακτήριζαν σκλάβους και υπανθρώπους, δεν είχαν πλέον κανέναν ηθικό φραγμό. Αλλωστε, και προς απογοήτευση των ημιμαθών αρχαιολάγνων, ο ίδιος ο Πλάτων θεωρούσε ανόητους και αμόρφωτους εκείνους που πίστευαν στην ανωτερότητα του γένους ή της φυλής τους. «Οσοι εξυμνούν το γένος τους ή τη φυλή τους ανήκουν σε εκείνους τους αμόρφωτους που δεν μπορούν να υπολογίσουν ότι στους άπειρους προγόνους που έχει ο καθένας μας κάποιοι ήταν πλούσιο, κάποιοι φτωχοί, κάποιοι βασιλείς και κάποιοι δούλοι, κάποιοι έλληνες και κάποιοι βάρβαροι»(Πλάτωνος Δδιάλογοι- Θεαίτητος 174 Ε -175 Β).

Οι ανθρώπινες κοινωνίες, στο σύνολό τους, ήταν πάντοτε χρησιμοθηρικές με βασικό γνώμονα τη σχέση κόστους-όφελους. Η δουλεία ξεκίνησε σε χώρες που είχαν αναπτύξει μέσα και σχέσεις παραγωγής τέτοιες, που συνέφερε να διατηρείς δούλους γιατί σου πρόσφεραν περισσότερα απ’ το κόστος διατήρησής τους. Αν δεν συνέφερε ακόμη και τους αιχμαλώτους θα τους σκότωναν, όπως έκαναν οι πρωτόγονοι λαοί του ευρωπαϊκού βορρά και γι αυτό η δουλεία σ’ αυτές ήταν άγνωστη λέξη, όπως και η αιχμαλωσία. Η ανίατη ασθένεια, η αναπηρία και ο θάνατος ενός δούλου, ήταν οικονομική απώλεια για τον ιδιοκτήτη του, γιατί είχε κοστίσει. Δεν ισχύει το ίδιο για το σημερινό εργαζόμενο, που πουλάει μόνο την εργατική του δύναμη και όχι τον εαυτό του. Ακόμη κι αν πεθάνει, το πρόβλημα είναι δικό του. Είναι ελεύθερος. Με λίγα λόγια, ο Ρατσισμός στη σημερινή του μορφή, είναι η συνέχιση της δουλείας με πιο σύγχρονο και οικονομικώς πιο αποδοτικό τρόπο

Δε νομίζω να υπάρχει σήμερα κάποιος σοβαρά σκεπτόμενος, ο οποίος να πιστεύει ότι ο Α. Λίνκολν θυσίασε 600.000 αμερικανούς πολίτες σε έναν βρώμικο εμφύλιο από αγάπη προς τους μαύρους και όχι γιατί αυτό ήταν η απαίτηση του βορρά για ελεύθερα εργατικά χέρια για τις ανάγκες των ραγδαία αναπτυσσόμενων βιομηχανιών τους και των σιδηροδρόμων τους. Το αντίθετο το πιστεύουν μόνο όσοι αρέσκονται σε μύθους, όπως το μύθο ότι «σύσσωμοι οι έλληνες πολέμησαν δέκα χρόνια στην Τροία για τα μάτια της ωραίας Ελένης» και όχι για άλλο λόγο!!

Η αποκάλυψη του «Εθνους» δεν αποτελεί λοιπόν καμία έκπληξη. Οι περισσότεροι βουλευτές της χρυσής αυγής δηλώνουν επιχειρηματίες και η εξωτερική τους εμφάνιση δεν μαρτυρεί δα και τόσο φυλή ξανθών και αθλητικών αρίων. Αυτό τους κάνει συμπαθείς στους φιλεπιχειρηματικούς κύκλους(Βλέπε Μπάμπηδες) και τους διακρίνει από τους καθαρόαιμους ναζιστές της Αρίας Φυλής. Ακόμα κι αν οι ξένοι στο κέντρο της Αθήνας αποτελούσαν σήμερα το 50%, όπως τον 5^ο π.Χ αιώνα, αυτό δε θα ενοχλούσε κανέναν έλληνα, ούτε τον πιο φανατικό χρυσαυγίτη, όπως και την εποχή του Περικλή, με την προϋπόθεση βέβαια, ότι όλοι οι ξένοι, στην Αθήνα, στη Μανωλάδα κι αλλού, θα ήταν δούλοι! Αυτό είναι το πρόβλημα! Κυκλοφορούν δίχως αλυσίδες στα πόδια, αμείβονται για τη δουλειά τους, μένουν πολλοί σε σπίτια, μπαίνουν στους ίδιους χώρους μ’ εμάς, στα ίδια λεωφορεία και μάλιστα κάθονται κιόλας οι άτιμοι κι αυτό δεν μπορεί να γίνει ανεκτό από έναν Αριο απόγονο του Λ που ήρθε από τον Σείριο!