Χριστιανοδημοκράτες (CDU-CSU) και Σοσιαλδημοκράτες (SPD) είναι οι δύο μεγάλες πολιτικές δυνάμεις στην πολιτική ιστορία της Γερμανίας, έχοντας αναδείξει οκτώ καγκελαρίους (πέντε και τρεις αντίστοιχα).Πέντε κόμματα εκπροσωπούνται σήμερα στη Γερμανική Κάτω Βουλή (Bundestag):....
Οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU-CSU), οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD), οι Φιλελεύθεροι (FDP), οι Πράσινοι (Grüne) και η Αριστερά (Die Linke).
Το CDU είναι το μεγαλύτερο συντηρητικό κόμμα της Γερμανίας. Στη Βαυαρία, το κόμμα εκπροσωπεί το «αδελφό» της Χριστιανοκοινωνικής Ένωσης (CSU). Τα δύο κόμματα συνεργάζονται σε ομοσπονδιακό επίπεδο, (αν και το καθένα διατηρεί τη δική του δομή) έχοντας καταγράψει τα περισσότερα χρόνια διακυβέρνησης στη Γερμανία. Το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα έχει απήχηση τόσο στη ρωμαιοκαθολική όσο και την προτεσταντική κοινότητα της Γερμανίας, αποτελώντας ένα συντηρητικό αστικό κόμμα. Κόνραντ Άντεναουερ, Λούντβιχ Έρχαρτ, Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ, Χέλμουτ Κολ και Άνγκελα Μέρκελ είναι οι καγκελάριοι που ανέδειξε το CDU. Οι Φιλελεύθεροι είναι συνήθως οι κυβερνητικοί εταίροι του CDU, όμως όποτε έχει χρειαστεί, έχουν σχηματίσει κυβέρνηση και με τους Σοσιαλδημοκράτες. Υποψήφια καγκελάριος θα είναι η Άνγκελα Μέρκελ, που φιλοδοξεί να εξασφαλίσει μια τρίτη συνεχόμενη θητεία.
Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας μετρά 150 χρόνια ζωής. Βάση του αποτέλεσε το εργατικό κίνημα, πρεσβεύει τη σοσιαλδημοκρατία, αν και τα τελευταία χρόνια ακολουθεί αρκετά νεοφιλελεύθερο δρόμο. Στην περίοδο του εθνικοσοσιαλισμού το SPD τέθηκε εκτός νόμου και πολλά στελέχη του οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το 1969 ήταν η ώρα να εγκαταλείψει την αντιπολίτευση και να τεθεί επικεφαλής της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, έως το 1982. Ακολούθησε η 16ετία Κολ με το SPD να αναδύεται στην εξουσία το 1998, συνεργαζόμενο με τους Πράσινους. Τελικά το 2005 έχασε την καγκελαρία, έπειτα από αντιδημοφιλείς μεταρρυθμίσεις. Ανέδειξε τρεις καγκελαρίους: Τον Βίλι Μπραντ, τον Χέλμουτ Σμιτ και τον Γκέρχαρντ Σρέντερ. Υποψήφιος καγκελάριος είναι ο Πέερ Στάινμπρουκ.
Το Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα (FDP) εκπροσωπεί το φιλελεύθερο πολιτικό κομμάτι της πολιτικής σκηνής. Αποτελείται από προτεστάντες της μέσης και ανώτερης τάξης της Γερμανίας, με προσήλωση στην ευρωπαϊκή φιλελεύθερη παράδοση. Έχει συμμετάσχει σε όλες εκτός από τρεις ομοσπονδιακές κυβερνήσεις της Γερμανίας μεταπολεμικά. Στο εσωτερικό του συνυπάρχουν διάφορες τάσεις, με τη νεοφιλελεύθερη να επικρατεί σε αυτή την περίοδο. Υποψήφιος για την Καγκελαρία είναι ο Ράινερ Μπρούντερλε.
Το Κόμμα της Αριστεράς ιδρύθηκε το 2007 από τη σύμπραξη του πρώην Κομμουνιστικού Κόμματος της Ανατολικής Γερμανίας (PDS) και της WASG (Εκλογική Εναλλακτική για την Κοινωνική Δικαιοσύνη) και μπήκε στην Κάτω Βουλή στις Ομοσπονδιακές εκλογές του 2009. Το Κόμμα της Αριστεράς έχει σαφή σοσιαλιστικό προσανατολισμό, τασσόμενο κατά του καπιταλισμού και είναι ο βασικός αντίπαλος του SPD στα μεσαία και κατώτερα στρώματα. Επικεφαλής του έχουν τεθεί η Κάτια Κίπινγκ και ο Μπερντ Ρίξινγκερ.
Οι Πράσινοι, που εκπροσωπούν το γερμανικό οικολογικό κίνημα, ιδρύθηκαν το 1980, αποτελώντας το παλαιότερο και πλέον επιτυχημένο «πράσινο» κόμμα στον κόσμο. Οι Πράσινοι πέτυχαν για πρώτη φορά την είσοδό τους στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο στις εκλογές του 1983. Ήταν «τέκνο» των νέων κοινωνικών κινημάτων που αναπτύχθηκαν στη δεκαετία του '70. Προέτασσαν την οικολογία, την ειρήνη, τον αφοπλισμό, την κατάργηση των πυρηνικών εργοστασίων και την ισότητα των φύλων. Στις εκλογές του Δεκεμβρίου του 1990, τις πρώτες στην ενοποιημένη Γερμανία, οι Πράσινοι απέτυχαν να περάσουν το όριο του 5% και έμειναν εκτός της Bundestag. Αυτό έγινε το 1994, ενώ το 1998 μπήκαν στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση, συμμαχώντας με τους Σοσιαλδημοκράτες. Στις εκλογές του 2002 οι Πράσινοι σχημάτισαν εκ νέου κυβέρνηση συνασπισμού με τους Σοσιαλδημοκράτες. Επικεφαλής των Grune είναι η Κάτριν Γκέρινγκ-Έκαρντ και ο Γιούργκεν Τριτίν.
Το πρωτοεμφανιζόμενο ευρωσκεπτικιστικό κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD) φιλοδοξεί να κάνει την έκπληξη και να μπει στην Bundestag. Επικεφαλής του είναι ο Μπερντ Λούκε και «σημαία» του το αίτημα για διακοπή της διάσωσης των υπερχρεωμένων χωρών της ευρωζώνης. Ο λαϊκισμός παραμένει το μεγάλο του όπλο.