Όλα έγιναν προς το θεαθήναι. Για να στείλει το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη το μήνυμα στους πολίτες ότι είναι εδώ και θα.....
εφαρμόζει το νόμο προς πάσα κατεύθυνση. «Ουδείς έχει ασυλία, όταν παρανομεί», διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ο αρμόδιος υπουργός.
Τώρα, γιατί χρειάστηκαν έξι διμοιρίες ΜΑΤ και ο αποκλεισμός για δύο ώρες ενός οικοδομικού τετραγώνου για να εντοπιστούν αυτά τα «φοβερά» ευρήματα είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Είπαμε, όμως, ο στόχος της πολυάνθρωπης επιχείρησης ήταν η κοινωνία. Αυτήν πρέπει να πείσει η κυβέρνηση. Μπορεί οι επιδόσεις της στην οικονομία να είναι αξιοθρήνητες, μπορεί να της έχει ξεφύγει τελείως το θέμα της ανεργίας και να προσδοκά τη βοήθεια της Παναγίας για να μην έχουμε έκτροπα το χειμώνα, μπορεί η αξιοπιστία της στο πεδίο των ιδιωτικοποιήσεων να έχει τρωθεί ύστερα από το επεισόδιο Σταυρίδη, ωστόσο στο μέτωπο της τάξης και της ασφάλειας θέλει να δείξει ότι το παλεύει, έστω και με άγαρμπο τρόπο.
Από την άλλη πλευρά, η Αριστερά σ’όλες τις εκδοχές της, δεν μπορεί να περιορίζεται στην καταγγελία των πράξεων της αστυνομίας και να οχυρώνεται πίσω από τη θέση ότι είναι σε εξέλιξη μια πολιτική που επιδιώκει να διαμορφώσει συνθήκες ασφυκτικού ελέγχου στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα. Οφείλει να προβληματιστεί γιατί δεν κουνήθηκε φύλλο με την είσοδο της αστυνομίας σε πανεπιστημιακό χώρο.
Το έχουμε επισημάνει ξανά από τούτη εδώ την ιστοσελίδα: Η αμηχανία της, για να μην πούμε η ανοχή της, απέναντι σε φαινόμενα χουλιγκανισμού στους πανεπιστημιακούς χώρους, η αδυναμία των τμημάτων του φοιτητικού κινήματος που αναφέρονται σ’ αυτήν να περιφρουρήσουν και να προστατεύσουν τα Πανεπιστήμια, ο δισταγμός της να αναμετρηθεί στο ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο αποφασιστικά με λογικές και πρακτικές που έχουν μετατρέψει το Πανεπιστήμιο από τόπο ελεύθερης διακίνησης ιδεών, σε περιοχή όπου κάνουν κουμάντο μειοψηφίες, δίνουν τροφή στην κυβέρνηση να την καταγγείλει ότι υποθάλπει τον εξτρεμισμό και επιτρέπουν στον πρωθυπουργό να εμφανίζεται ως ο «εκπορθητής» των φρουρίων παραβατικότητας. Η Αριστερά δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα ή να επιλέγει μια εφεκτική στάση- για να μην κατηγορηθεί ότι συμβιβάζεται με τις καθεστωτικές δυνάμεις- απέναντι σ’ όσους αντιμετωπίζουν τη Δημοκρατία αλά καρτ.