Συμπτώματα, αφορμές και αιτίες της κρίσης στην Ελλάδα
Του Δαμιανού
Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Η σημερινή κρίση είναι πρωταρχικά κρίση αξιοπιστίας του
πολιτικού συστήματος, γιατί το πολιτικό σύστημα είναι εκείνο που καθορίζει όλες
τις λειτουργίες ενός κράτους και συνεπώς και του ελληνικού.
Το σύστημα αυτό στο σύνολό του ευθύνεται για την πλήρη
κατεδάφιση των πνευματικών και ηθικών αξιών, του πολιτισμού γενικά, πάνω στον
οποίο εδράζεται η ύπαρξη, συνοχή και προκοπή μιας κοινωνίας.
Η οικονομική κρίση, με την μνημονιακή και ......
αντι -μνημονιακή
πολιτική, συνιστά σύμπτωμα και όχι αιτία της κρίσης.
Η απάλειψη του χρέους από μόνο του, κάτω από τις ίδιες
συνθήκες και τους ίδιους όρους, που οδήγησαν στην κρίση, δεν πρόκειται να
αλλάξει την κατάσταση. Θα συνεχίσει απλώς με άλλη μορφή, ένταση και έκταση.
Επιπροσθέτως το πρόβλημα δεν είναι ευρώ ή δραχμή, γιατί και
αυτό είναι ένα ψευτοδίλημμα, που δεν έχει σχέση με τις αιτίες της
κακοδαιμονίας, που μαστίζει την Ελλάδα.
Το πρόβλημα στην ουσία του είναι η καταστροφική πολιτική που
εφάρμοσαν τα κόμματα της μεταπολίτευσης, ως κυβέρνηση και αντιπολίτευση και ως
ανάξιοι πολιτικοί εκφραστές της κοινωνίας.
Ελεγχόμενα στην πλειοψηφία τους από τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός
Ελλάδας, οδήγησαν τον τόπο, μέσω του κομματικού κράτους, των πελατειακών σχέσεων, του άκρατου
λαϊκισμού, της σχεδιασμένης διαπλοκής, και της γενικότερης συντεχνιακής
νοοτροπίας και πρακτικής όλων των φορέων του δημόσιου βίου, στην πλήρη
χρεοκοπία: πολιτική, κοινωνική, οικονομική και κυρίως πολιτισμική.
Είναι αυτονόητο, αλλιώς θα ήταν παράλογο, ότι αυτοί που μας
οδήγησαν με την πολιτική τους στο χείλος του γκρεμού, δεν είναι δυνατό να μας
σώσουν, γιατί είναι όμηροι ενός οικονομικού μοντέλου, που κυριαρχείται από την
παγκοσμιοποιημένη Νέα Τάξη, που στοχεύει στην καταστροφή μας.
Έως λίγο πριν την κρίση, τα κόμματα διαγκωνίζονταν πιο θα
προσφέρει περισσότερους μισθούς και συντάξεις με δανεικά, χωρίς να νοιάζονται
για την πλήρη και προϊούσα κατεδάφιση του παραγωγικού ιστού της χώρας. Εκτός αν
υποθέσουμε ότι δεν γνώριζαν, οπότε πάλι είναι υπόλογα, λόγω ανικανότητας.
Η πατρίδα μας περνά την χειρότερη κρίση από συστάσεως του
ελληνικού κράτους, με αποτέλεσμα το κενό που δημιούργησαν τα κόμματα της
μεταπολίτευσης να το καλύψει σε μεγάλο βαθμό η Χρυσή Αυγή.
Αγωνιστήκαμε εμείς οι Έλληνες τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια το
λιγότερο, δημιουργώντας έναν αξεπέραστο πολιτισμό με μια ανώτερη ποιότητα, για
να καταλήξουμε στη βαρβαρότητα και τον κίνδυνο αφάνειας μέσα σε λίγα χρόνια.
Οι πολίτες, που έχουν και αυτοί ένα μερίδιο της ευθύνης,
μέσα στη δίνει της κρίσης, δεν εμπιστεύονται πλέον τίποτε και κανέναν.
Όμως δεν υπάρχει αμφισβήτηση ότι το ψάρι βρωμάει από το
κεφάλι.
Αυτοί που μας κυβέρνησαν και μας έφεραν στα σημερινά δεινά
και αυτοί που ως αντιπολίτευση, είτε ήταν ανίκανοι, είτε δεν ήθελαν να
αντισταθούν σε μια κατάσταση που τους βόλευε, είναι τελείως αναξιόπιστοι και
αφερέγγυοι. Οποιαδήποτε μεταμφίεση και παραλλαγή δεν μπορεί να καλύψει το κενό
που έχουν δημιουργήσει.
Η πραγματικότητα αυτή εγκυμονεί κινδύνους τόσο για τα εθνικά
θέματα, όσο και για τα κοινωνικά, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους
σε μια διαλεκτική σχέση.
Πολιτικοί φορείς που αποσυνδέουν το ένα από το άλλο
(διάσταση εθνικοαπελευθερωτική και κοινωνική συγχρόνως) διαπράττουν ένα
εγκληματικό λάθος, που μπορεί να οδηγήσει και σε εθνική καταστροφή, όταν το
πράττουν μάλιστα από ιδεολογία. Ο λόγος είναι απλός: Η οικονομική κρίση μπορεί
να είναι αναστρέψιμη, όπως μας δείχνει η ιστορική μας εμπειρία, εθνική
καταστροφή όμως όχι. Μια ήττα στα εθνικά ζητήματα είναι ήττα του Λαϊκού
Κινήματος.
Οι κοινωνικοί και πολιτικοί φορείς, καθώς και οι θεσμοί
έχουν απαξιωθεί πλήρως και ο κίνδυνος συρρίκνωσης και τελικού αφανισμού του
ελληνισμού, δεν αποτελεί αποκύημα φαντασίας, αλλά αποτέλεσμα της δεινής
πραγματικότητας που βιώνουμε τραγικά, με δυσοίωνο μέλλον.
Αναστροφή αυτής της τραγικά πρωτόγνωρης κατάστασης,
προϋποθέτει την κατάλυση αυτού του συστήματος και τη συσπείρωση όλων των υγειών
δυνάμεων της πατρίδας, που είναι αποφασισμένες να ξεπεράσουν το φαύλο και
χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα και δημιουργήσουν τους όρους και τις συνθήκες
μιας εναλλακτικής πολιτικής πρότασης, μακριά και ενάντια στα αίτια, τους
υπαίτιους και τις πολιτικές πρακτικές τους, που μας οδήγησαν στην δραματική
αυτή πορεία.
Η ανασυγκρότηση απαιτεί την χάραξη ή επαναχάραξη μιας
εθνικής στρατηγικής εξόδου από τα αδιέξοδα, με βάση τις δημιουργικές δυνάμεις
του έθνους, που δεν έχουν υποστεί ακόμη την πλήρη διαφθορά και σήψη. Γιατί
χωρίς την πνευματική και ηθική αναδιάταξη η Ελλάδα διακινδυνεύει το μέλλον της.
Ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται με απρόβλεπτες συνέπειες.
Μια τέτοια στρατηγική προϋποθέτει την εγκατάλειψη του
παρασιτικού καταναλωτικού μοντέλου της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, (δεν μπορείς
να καταναλώνεις ατιμωρητί περισσότερα απ’ ότι παράγεις) στο οποίο εντάχθηκαν
και το οποίο υπηρέτησαν κατά το μάλλον ή ήττον όλα τα πολιτικά κόμματα και οι
συνδικαλιστικές οργανώσεις και οι λοιποί κοινωνικοί φορείς κατά τη διάρκεια της
μεταπολίτευσης, σ’ ένα φαγοπότι με δανεικά, άνευ προηγουμένου, καταστρέφοντας
τόσο τις πνευματικές και ηθικές, όσο και τις δημιουργικές, παραγωγικές δυνάμεις
της χώρας. Αυτό το μοντέλο συνεχίζει παρ’ όλα αυτά και κάτω από τις σημερινές
συνθήκες.
Το σύστημα πάσχει και η θεραπεία δεν μπορεί να προκύψει,
όπως τονίσαμε, από εκείνους που είναι οι κύριοι υπαίτιοι.
Εξωθεσμικοί παράγοντες εντός και εκτός Ελλάδας συνετέλεσαν
τα μέγιστα στην καταστροφική αυτή πορεία, μετατρέποντας τα κόμματα και τους
κοινωνικούς φορείς, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε όργανα εξυπηρέτησης του ντόπιου
και ξένου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που με τη σειρά τους, μέσω της διαπλοκής
και της διαφθοράς, μετέβαλαν την πλειοψηφία των πολιτών σε εγωιστικά,
εγωκεντρικά και χειραγωγούμενα καταναλωτικά υποκείμενα.
Η ελληνική κοινωνία και οι πολιτικοί της φορείς εντάχθηκαν
τελικά στην παγκοσμιοποιημένη, νεοφιλελεύθερη οικονομία, η οποία υπηρετεί τη
Νέα Τάξη και τη στρατηγική της.
Τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας αποδύονται σε
αγώνα κατάλυσης της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας και συρρίκνωσης της
πληθυσμιακής της σύνθεσης. (υπογεννητικότητα, γήρανση του πληθυσμού, φυγή της
Νεολαίας και των επιστημονικών της δυνάμεων, ανεξέλεγκτη εισροή από στρατιές
λαθρομεταναστών ως Δούρειος Ίππος της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης,
αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης, κατάργηση της εθνικής ταυτότητας και της
ιστορικής εθνικής μνήμης κ.λπ).
Η μετατροπή της πατρίδας μας δια της βίας σε μια
πολυπολιτισμική, πολυφυλετική, πολυεθνική και πολυθρησκευτική χώρα με ανοιχτά
σύνορα, εξαιτίας της πολιτικής των κομμάτων εξουσίας και η αδιαφορία ή συνδρομή
των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, κυρίως κατά τη διάρκεια της
διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, εγκυμονεί κινδύνους για την
ίδια της την ύπαρξη και επιβίωση της. Η υπαγωγή μας στο ΔΝΤ, κατ’ εντολήν των
«άσπονδων φίλων και συμμάχων μας», ιδιαίτερα των ΗΠΑ, αυτόν τον σκοπό υπηρετεί.
Ο τελικός στόχος είναι ο απόλυτος έλεγχος της Ελλάδας, ώστε
να αποκλειστεί η περίπτωση, να ασκήσει η Ελλάδα μια ανεξάρτητη και πολυδιάστατη
εθνική πολιτική.
Το πρόσφατο παράδειγμα με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον
νεώτερο και το παλαιότερο της Κύπρου είναι
πολύ διδακτικό.
Τα ελλαδικά και εξωελλαδικά κέντρα προτίμησαν να
διχοτομήσουν το νησί, για να ελέγχεται από τις τρεις νατοϊκές δυνάμεις, Αγγλία
και Τουρκία και Ελλάδα, ώστε να μην υπάρχει πια ο κίνδυνος ενός Κάστρου της
Μεσογείου, όπως θεωρούσαν τον Μακάριο, στην κρίσιμη αυτή γεωστρατηγική και
γεωπολιτική περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Περιοχή απ’ όπου περνούν τα
πετρέλαια της Εγγύς και Μέσης Ανατολής και απ’ όπου θα αντληθούν στο μέλλον οι
υδρογονάνθρακες, ως στρατηγικό όπλο της παγκόσμιας οικονομίας. Στρατηγικό όπλο,
που θέλει να ελέγχει η Δύση, αποκλείοντας κυρίως τη Ρωσία και την Κίνα. (Ποτέ η
ΔΕΠΑ δεν επρόκειτο να δοθεί στην Ρωσία)
Η Αριστερά με τον παγκοσμιοποιημένο διεθνισμό της, που,
εργάζεται για την «ταξική πάλη» και την «διαρκή επανάσταση», αδιαφορεί για τα
εθνικά αυτά θέματα, τα οποία είναι εκτός των ενδιαφερόντων της. Εξ ου και το
κολοβό: «Ενωτικό Κοινωνικό Κίνημα». Το «Εθνικό», ως εθνικιστικό πιθανόν, λείπει
συνειδητά από τον τίτλο της.
Δημιουργήθηκε συνεπώς ένα τεράστιο πολιτικό κενό, που
προσπαθεί, με την στήριξη εξωθεσμικών κέντρων, να καλύψει η Χρυσή Αυγή. Τίποτε
δεν είναι τυχαίο.
Οφείλουμε να αποτρέψουμε μια τέτοια εξέλιξη, γιατί ούτε η
δεξιά ούτε η Αριστερά, για τους λόγους που προαναφέραμε, μπορεί να αναχαιτίσει
αυτήν την αρνητική εξέλιξη.
Μόνο ένα δημοκρατικό πατριωτικό κίνημα είναι σε θέση να
ανταποκριθεί σ’ αυτό το καθήκον.
Ανάχωμα σ’ αυτήν την πολιτική της παγκοσμιοποίησης και της
Νέας Τάξης, την οποία υπηρετούν αντικειμενικά (και πέρα από προθέσεις) όλα τα
κόμματα στην Ελλάδα, αποτελεί το έθνος - κράτος, με συνεκτικό ιστό τις
διαχρονικές αξίες του ελληνικού πολιτισμού από την Αρχαιότητα, το Βυζάντιο και
τη Νεότερη Εποχή.
Λαός που αγνοεί, αναθεωρεί, παραχαράσσει, υποτιμά ή
καταστρέφει το παρελθόν του και την εθνική του ιδιοπροσωπία, χωρίς να οικοδομεί
κάτι ανώτερο ποιοτικά, δεν έχει παρόν και μέλλον.
Η υπονόμευση του εθνικού κράτους, για το λόγο αυτό,
συντελεί, όπως αποφαίνεται ο νομπελίστας Γάλλος οικονομολόγος Μοριάκ Αλαί, στην
«υφαρπαγή απ’ τους λαούς της κυριαρχίας τους, της ελευθερίας τους, της
δημοκρατίας τους και της ταυτότητάς τους και την αναγωγή τους από πολίτες σε
χειραγωγούμενους καταναλωτές μιας ασύδοτης αγοράς, χωρίς σύνορα και θεσμικό
πλαίσιο, χωρίς εγγυήσεις και ελέγχους».[1]
Η εθνική συνείδηση, η ιστορική μνήμη, οι εθνικές παραδόσεις
συκοφαντήθηκαν και απαξιώθηκαν σκόπιμα, αντί να εκσυγχρονιστούν σε μια
αναβαθμισμένη σύνθεση, για να μπορέσει να εφαρμοστεί το καταστροφικό αυτό
παρασιτικό μοντέλο της νεοφιλελεύθερης, καταναλωτικής ευωχίας, υποθηκεύοντας στους δανειστές μας
τον δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο της χώρας.
Η απελευθέρωση από την δύσκολη αυτή κατάσταση θέλει αγώνες
και θυσίες. Δεν μπορεί να διεξαχθεί χωρίς «αρετήν και τόλμην», όπως είπε ο
εθνικός μας ποιητής Κάλβος.
Προϋποθέτει αλλαγή νοοτροπίας και συμπεριφοράς, που είναι σε
θέση να αντιμετωπίσει τις καινούργιες και πρωτόγνωρες προκλήσεις, για να
προκύψουν νέες δυνάμεις και νέοι θεσμοί, καθώς και ένα παραγωγικό και
αναπτυξιακό μοντέλο, για να βγούμε από την κρίση.
Χρειαζόμαστε μ’ ένα λόγο, αξιόπιστα πολιτικά υποκείμενα και
νέους υγιείς θεσμούς. Με φθαρμένα έμψυχα και άψυχα υλικά δε χτίζεις μια
καινούργια κοινωνία.
Η πατρίδα μας για να επιβιώσει και ξεπεράσει τελικά τα
αδιέξοδα χρειάζεται γνήσιους π α τ ρ ι ώ
τ ε ς, μακριά από εθνικιστικές και εθνοαποδομητικές πολιτικές και μακριά από
κοινωνικές δυνάμεις από δεξιά και αριστερά, που εφαρμόζουν αυτές τις πρακτικές.
Το ζητούμενο σήμερα είναι, ως καθοριστική προοπτική διεξόδου
με βάση τον πατριωτισμό, το ή θ ο ς, η α
ν ι δ ι ο τ έ λ ε ι α και η α ξ
ι ο κ ρ α τ ί α , που απαξιώθηκαν κατά τη μεταπολίτευση και οδήγησαν στην
κρίση. Όλα τ’ άλλα μπορούν να βρεθούν άνετα.
Ένα Πατριωτικό Παλλαϊκό Κίνημα συνεπώς που θα κατακτήσει την
ιδεολογική - πολιτισμική ηγεμονία απέναντι στις αποεθνοποιητικές από τη μια και
εθνικιστικές δυνάμεις από την άλλη, που απεργάζονται, λόγω υποτέλειας η
ιδεολογικής σύγχυσης, την καταστροφή της πατρίδας μας, επειδή υπηρετούν και οι
δυο τη στρατηγική της παγκοσμιοποίησης και της
Νέας Τάξης.
Όπως αναφέραμε στην εισαγωγή η κύρια αιτία της σημερινής
κακοδαιμονίας είναι το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα και τα κόμματα που το
εκφράζουν.
Βασίζονται σε μια ιδεολογία και πολιτική πρακτική, η οποία
είναι παρωχημένη και αντικοινωνική, γιατί δεν αντιστοιχεί και δεν
ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας, που είναι διαφορετικές απ’
αυτές του 19 και 20 αιώνα.
Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Πορτογάλου οικονομολόγου
και νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκου: Η Αριστερά «πίστευε
ότι θα κερδίσει τη μάχη στο παρόν με τα όπλα του παρελθόντος. Καθώς η θεωρία
δεν ανανεώθηκε, η πρακτική έγινε ένα μπερδεμένο κουβάρι. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε
ο ρεαλισμός και η ουτοπία αποτελειώθηκε από τον οπορτουνισμό».[2]
Χαρακτηριστικό παράδειγμα στα καθ’ ημάς η Δημοκρατική Αριστερά, σαρξ εκ της
σαρκός του ΣΥΡΙΖΑ. Τυχαίο...; Για τη δεξιά φυσικά δε χρειάζεται να κάνουμε
λόγο!
Αποτελεί πια κοινό τόπο ότι τα κόμματα μετά την
μεταπολίτευση, από διαφορετική αφετηρία, αλλά σε συγκλίνουσα πορεία, ως
συγκοινωνούντα δοχεία, εντάχθηκαν στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης
παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, της οποίας αποτελούν την εμπροσθοφυλακή στην πατρίδα μας. Αυτής
της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, που θέλει να διαλύσει το έθνος -
κράτος, που λέγεται Ελλάδα και ελληνικός πολιτισμός και όλο το αξιακό σύστημα
που το εκφράζει. Εξ ου και το πειραματόζωο της Ευρώπης: Ελλάς.
Αντιστροφή της πορείας απαιτεί ένα νέο κίνημα με μια
ιδεολογία και μια πολιτική, που να δίνει προ πάντων όραμα στη νεολαία και
λύσεις από τα ποικίλα αδιέξοδα, στα οποία μας οδήγησαν τα κόμματα αυτά.
Τρεις είναι οι βασικοί πυλώνες του Πανεθνικού - Παλλαϊκού
Κινήματος:
Πρώτο. Χωρίς μια δημιουργική και ανατρεπτική ιδεολογία, ένα
καινούργιο όραμα, δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή.
Δεύτερο. Αυτή η ιδεολογία απαιτεί και μια ανάλογη οργανωτική
δομή, για να επιτελέσει το έργο της.
Τρίτον. Αλλαγή όλης της πολιτικής που δημιούργησε τα
αδιέξοδα και εφαρμογή μιας δημιουργικής σε όλα τα επίπεδα εναλλακτικής
πολιτικής πρότασης