Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
«Το θηρίο που λέγεται λαός χρειάζεται σιδερένια καθοδήγηση. Θα χαθείτε αν το αφήσετε να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του…Οι υπήκοοι δε χρειάζονται καμιά άλλη αρετή πέρα απ’ την υπακοή και την καρτερικότητα. Πνεύμα, ταλέντα, πολιτισμός και επιστήμες ανήκουν στους εξουσιάζοντες…….Μη φανταστείτε πως με τη λέξη λαός εννοώ την τάξη εκείνη που αποκαλούμε Τρίτη. Ασφαλώς όχι. Λαό ονομάζω εκείνη την ευτελή και διεφθαρμένη τάξη, που εγκατεσπαρμένη στα πέρατα της γης όπως η........
ακαθαρσία της φύσης, δεν είναι σε θέση να ζήσει παρά μόνο με τον ιδρώτα του προσώπου της…».
Εκείνος που έγραψε τα παραπάνω, ο Μαρκήσιος ντε Σάντ, πέθανε στη φυλακή και, μέχρι πριν μερικά χρόνια, τα βιβλία του ήταν απαγορευμένα στη χώρα μας, όχι όμως για κείμενα όπως το παραπάνω, αλλά για τις ερωτικές του φαντασιώσεις, διότι οι πολιτικές του πεποιθήσεις έχουν βρει στη χώρα μας την απόλυτη εφαρμογή στην πράξη. Ετσι ακριβώς θα πρέπει να βλέπουν οι περισσότεροι πολιτικοί μας το λαό μας, έναν λαό, που όσο περισσότερο τον περιφρονείς, τον υποτιμάς και τον εξευτελίζεις, τόσο περισσότερο εκείνος, στην πλειονότητά του, πασχίζει να κερδίσει την εύνοιά σου σαν σκυλί που το δέρνεις.
Πως αλλιώς να εξηγήσεις, ότι πολιτικοί, γόνοι πολιτικών οικογενειών (από τζάκια όπως συνηθίσαμε να λέμε), που δεν έχουν εργαστεί ποτέ, ζουν από το δημόσιο «κορβανά»(Όπως π.χ. Μητσοτάκης, Πάγκαλος, κ.α.), κατηγορούν το λαό ως διεφθαρμένο και τους δημοσίους υπαλλήλους ως τεμπέληδες και άχρηστους και όμως βγαίνουν πρώτοι σε ψήφους σε περιοχές που το 95% είναι εργάτες, δημόσιοι υπάλληλοι και άνεργοι!!!