Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, μια εκ των πιο σημαντικών πολιτικών
δυνάμεων της Αιγύπτου, διανύουν τη χειρότερη περίοδο της ογδοντάχρονης
ιστορίας τους. Ετσι σχολιάζει ο αρθρογράφος των «New York Times» Ντέιβιντ Κιρκπάτρικ την πρωτοφανή κρίση ταυτότητας των Αδελφών Μουσουλμάνων, μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του Μοχάμεντ Μόρσι από την..... προεδρία της χώρας ύστερα από έναν χρόνο στον θώκο.
«Τα μέλη του κινήματος κυνηγήθηκαν στους δρόμους του Καΐρου, τα κεντρικά γραφεία τους κάηκαν και λεηλατήθηκαν, ενώ ο πολιτικός τους ηγέτης, ο Μόρσι, πλέον έχει εγκαταλειφθεί απ' όλους, ακόμη και τους παλιούς του φίλους και τους πρόσφατους πολιτικούς του συμμάχους» σημειώνει το ρεπορτάζ της έγκριτης αμερικανικής εφημερίδας. Και τονίζει: «Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι έμειναν καθηλωμένοι στις παλιές διχόνοιες, έχοντας αποτύχει να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του απλού λαού».
«Υπαρξιακή» χαρακτηρίζει την κρίση που περνάει το ισλαμιστικό κίνημα ο Καλέντ Φαχμί, ιστορικός στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Καΐρου. «Η κρίση αυτή είναι πολύ πιο σοβαρή σε σχέση με την περίοδο που η Αίγυπτος βρισκόταν υπό την εξουσία του Νάσερ ή του Μουμπάρακ. Πολλοί Αιγύπτιοι λένε σήμερα ότι οι διαδηλώσεις δεν αφορούν το δίπολο "Ισλάμ εναντίον κοσμικού κράτους", αλλά "όλη η Αίγυπτος εναντίον μιας κλίκας"» σημειώνει ο Φαχμί.
Οι χειρότεροι εχθροί του εαυτού τους
Οπως
επισημαίνεται στο άρθρο, η Αίγυπτος που κληροδοτήθηκε στον Μόρσι και
στους Αδελφούς Μουσουλμάνους βρισκόταν σε μια κατάσταση πολιτικού και
οικονομικού χάους, αλλά στην πορεία οι ίδιοι αποδείχθηκαν οι χειρότεροι
εχθροί του εαυτού τους. Γιατί ακόμη κι όταν τους επιδόθηκε το
τελεσίγραφο των ενόπλων δυνάμεων, εκείνοι συνέχισαν να είναι διστακτικοί
στο να αναγνωρίσουν τα λάθη τους στη διακυβέρνηση της χώρας και να
αποδεχθούν τις απαιτήσεις του λαού. Το μόνο που έβλεπαν γύρω τους ήταν
μια συνωμοσία.
«Επί δεκαετίες οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι διώκονταν ανηλεώς από καταπιεστικούς δικτάτορες, με πολλά μέλη τους να έχουν φυλακιστεί, βασανιστεί, δολοφονηθεί. Παρ' όλα τα χρόνια της παρανομίας, δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένοι να κυβερνήσουν τη χώρα. Οι ηγέτες τους ήταν επικεντρωμένοι κυρίως στην ενδυνάμωση της δικής τους εξουσίας, οπότε στην πορεία ξέχασαν τον ρόλο που έπαιξαν στην επανάσταση του 2011, όπου αναδείχθηκε μια νέα δύναμη: ο ίδιος ο λαός» τονίζεται στο άρθρο.
«Το ισλαμιστικό κίνημα βρέθηκε σε κατάσταση σοκ με το μέγεθος της λαϊκής κατακραυγής εναντίον του. Η έλλειψη επαγγελματισμού είχε αποτέλεσμα οι πληροφορίες που λαμβάναμε από το δικό μας δίκτυο να μην είναι αξιόπιστες» ομολογεί ο Γκεχάντ ελ Χαντάντ, κορυφαίο στέλεχος των Αδελφών Μουσουλμάνων.
Μαζί του συμφωνεί άλλο ένα στέλεχος, ο Μοχάμεντ ελ Μπελταγκί, λέγοντας ότι «όλοι μάς εγκατέλειψαν, μηδενός εξαιρουμένου. Οπότε η μόνη λύση που είχαμε προκειμένου να σταματήσουμε το πραξικόπημα ήταν να γίνουμε μάρτυρες».
Ηταν πασιφανές από τις πρώτες εκείνες ημέρες που ακολούθησαν την απομάκρυνση του δικτάτορα Χόσνι Μουμπάρακ ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είχαν τα μάτια τους στραμμένα στους αιγύπτιους στρατιωτικούς. Ο εκ των ηγετικών στελεχών του κινήματος, Χαϊράτ αλ Σάτερ, είχε επανειλημμένως επισημάνει ότι «δεν θα πρέπει να σπεύσουμε να πάρουμε την εξουσία, προκειμένου να μη φοβίσουμε τον στρατό, τις δυνάμεις ασφαλείας και τις διεθνείς δυνάμεις». Γι' αυτό και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είχαν αρχικά αρνηθεί να κατεβάσουν δικό τους προεδρικό υποψήφιο. Στην πορεία υπαναχώρησαν, αθετώντας και την άλλη υπόσχεση, να μην κατέβουν καν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι στις βουλευτικές εκλογές. Στην πορεία οι ανακολουθίες αυτές έγιναν μπούμερανγκ για το κίνημα και για τον ίδιο τον Μόρσι.
Ο «ολιγάρχης» του κινήματος
«Ο
Μόρσι ήταν παντελώς ανίκανος να κατευνάσει τα πνεύματα στη χώρα και
αποδείχθηκε ότι ήταν ένας "ολιγάρχης" του κινήματος που στην ουσία
προερχόταν από την πιο συντηρητική πτέρυγα της πιο συντηρητικής
οργάνωσης» υποστηρίζει η Μόνα ελ Γκομπασί, καθηγήτρια Πολιτικών Επιστημών στο νεοϋορκέζικο Πανεπιστήμιο Μπάρναρντ.
Και καταλήγει: «Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι επεδίωξαν να διατηρήσουν την εξουσία τους προσπαθώντας να αδρανοποιήσουν τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας, ενώ προώθησαν τις εσωτερικές μηχανορραφίες τους, αντί να ασχοληθούν με τις ανάγκες του αιγυπτιακού λαού. Είναι παλιάς κοπής πολιτικοί, αυτοί που θα σου πουν "δώσε μας την ψήφο σου και μετά πήγαινε σπίτι, κι άσε μας να σε φροντίσουμε". Ο λαός όμως, που δεν είναι προσκολλημένος σε συμμαχίες ούτε με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους ούτε με τα απομεινάρια του παλαιού καθεστώτος, έχει πλέον δύναμη. Και απαιτεί από τους πολιτικούς να υπηρετούν τη χώρα».