γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Θυμόσαστε ποτέ τον
συνδικαλιστή κ. Μπαλασόπουλο, τον ”άγρυπνο φύλακα των συμφερόντων” των
εργαζομένων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, να διαμαρτύρεται στους δρόμους, κάθε φορά
που ο κ. Ρακιτζής κατονόμαζε στις εκθέσεις του, την Τοπική Αυτοδιοίκηση ως
νούμερο ένα άντρο της διαφθοράς στο Δημόσιο; Θυμόσαστε να ακούσατε ποτέ τον
κύριο αυτό να καταγγέλλει τους υπαίτιους
αυτής της κατάστασης και να τους προειδοποιεί ότι κάποια στιγμή, με την συμπεριφορά τους αυτή θα έφταναν τα.......
πράματα σε ακραίες καταστάσεις, με θύματα τους εργαζόμενους στον δρόμο; Όχι;
Μήπως ακούσατε ή είδατε στον δρόμο να διαμαρτύρεται, για τον ίδιο λόγο, τον
άλλο συνδικαλιστής προστάτη των συμφερόντων “οοοολων” των εργαζομένων, τον κ.
Παναγόπουλο; Όχι; Τότε θα είχατε ακούσει, παλαιότερα, τους συνδικαλιστές των
Ταμείων, όταν οι διεφθαρμένες διοικήσεις τους αγόραζαν τα “δομιμένα ομόλογα”
και έχαναν, οι εργαζόμενοι (όχι οι συνδικαλιστές, γιατί αυτοί παίρνουν σύνταξη
από δικό τους ταμείο), τα λεφτά που είχαν αποταμιεύσει μια ζωή για να έχουν στα
γεράματα. Ούτε; Μήπως τους συνδικαλιστές της ΕΡΤ; Του ΟΣΕ, του… της… και πάει
λέγοντας;
Όχι, όχι, δεν
φταίνε ούτε τα μάτια σας, ούτε τ’ αυτιά σας, αλλά ούτε και η μνήμη σας. Το
μυστικό είναι ότι το ”ψωμί” του συνδικαλιστή είναι να γίνει το κακό και όχι να
το προλάβει. Για σκεφτείτε το. Τι ανάγκη θα είχαν οι εργαζόμενοι τον κάθε
Μπαλασόπουλο, αν όλα δούλευαν ρολόι;
Και κάτι ακόμα. Πως
γίνεται να βρίσκει ο κ. Ρακιτζής τα στραβά του Δημοσίου και δεν μπορούν να τα
βρουν οι συνδικαλιστές, που, επιπλέον, ό,τι γίνεται, γίνεται μέσα στο σπίτι τους;