Τότε, τον Ιανουάριο του 1857, ο δικαστής του Μεσολογγίου Ευστάθιος Ηλιόπουλος, αναφερόμενος στο πρόβλημα της ενδημούσης (και τότε και τώρα και πάντα) ληστείας έγραφε: “Το σπουδαρχικόν και πλεονεκτικόν πνεύμα των δημοτικών υπαλλήλων είναι μία από τις κύριες αιτίες. Ακόμα οι δήμαρχοι και οι κομματάρχες. Πολλοί των εις την ανωτέραν τάξιν ανηκόντων δήμαρχοι, αξιωματικοί, κομματάρχαι κ.α., χάριν ατομικών συμφερόντων υποκινούσιν και διατηρούσιν την ληστείαν. Δι’αυτής εμπνέουν τον φόβον εις τον λαόν, ίνα ......
μεταχειρίζονται αυτόν εις του σκοπούς αυτών”
Λίγα χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 1871, ο Λέων Μελάς, επανήρχετο στο θέμα και έγραφε στην ”Παλιγγενεσία”: “Πρώτη και κυριωτέρα αφορμή της καχεκτικής ημών καταστάσεως ομολογείται η ληστεία. Αξιέπαινος είναι ο προς καταστολήν της ληστείας ζήλος των κυβερνώντων και κυβερνωμένων, δια των νόμων της εκτοπίσεως της καταδόσεως και της λαιμητόμου, αλλ' από του Θησέως του καταστρέψαντος τους ληστάς της αρχαίας Ελλάδος πόσαι κεφαλαί ληστών δεν έπεσον άχρι τούδε. Και όμως η ληστεία δυστυχώς δεν εξαλήφθη. Ως αίτια δε για την κατάσταση αυτή αναφέρει: “Η μεροληψία, αι αδικίαι των δημοτικών, των δικαστικών, των δημοσίων αρχών, ωθούν προς τον ληστρικών βίον. Αφετέρου η βαρβαρότης, η αμάθεια, η πλεονεξία, τα άγρια πάθη, η έλλειψις πάσης αγωγής, άγουσι εις την ληστείαν”. Και συνεχίζει: “Ας εξαλείψωμεν τας αδικίας και την μεροληπτικήν διαγωγήν των αρχόντων. Ας εξαλείψωμεν τα άγρια πάθη. Ας εξημερώσομεν τα τέκνα του λαού και τό μόνον εξαλείφοντες και καυτηριάζοντες τας αιτίας θέλωμεν εξαλείψει δια παντός και τα ολέθρια αυτών αποτελέσματα”.
Τον Οκτώβριο του 1873 η εφημερίδα “Ανεξαρτησία” καταγγέλλει τον αρχιεπίσκοπο Μαντινείας ότι : “… εχειροτόνισε ιερέα, ληστήν” και η “Φωνή” της Λαμίας, τον ίδιο χρόνο, καταχωρεί την είδηση ότι: “Ο επί υποκρύψει του ληστού… κατηγορηθείς μεγαλοκτηματίας Φθιώτιδος και πρώην βουλευτής Σίφνου, δικάζεται σήμερον”.
Τώρα, Ιούλιο 2013, χωρίς λαιμητόμους και άλλες βαρβαρότητες πλέον, Δημοκρατία γαρ, ο Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Λ.Ρακιτζής, είπε κι’ αυτός τον “πόνο” του (περί ληστείας) στο ραδιόφωνο του ΒΗΜΑ FM: Αναφερόμενος στον πρώην υπουργό (εξ αριστερών, δηλαδή αδιάφθορο) κ. Μανιτάκη, είπε: “Του έστειλα έναν κατάλογο με μια λίστα 2.200 επίορκων με ποινικά κατηγορητήρια και την παρέδωσε στο Σώμα Ελεγκτών-Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης και θα μπορούσαν να είναι από εκεί αυτοί που θα φύγουν. Ε, ακόμη ψάχνουν να τους βρουν...”. Προσέξατε; Εδώ ο ληστής λέγεται “επίορκος”. Παρακάτω λέει: “Ηθελαν να με καταργήσουν διά της συγχωνεύσεως. Δεν το κατάφερε ο κ. Μανιτάκης” (πάντως προσπάθησε, ο εξ αριστερών, αδιάφθορος). Και συμπλήρωσε : «Είχα μια αρμοδιότητα και είχα μαζέψει κάποια πράγματα που μπορούσα να κάνω ενστάσεις κατά των αποφάσεων των πειθαρχικών συμβουλίων και να τιμωρηθούν αυστηρότερα. Αυτή η αρμοδιότητα μού αφαιρέθηκε με τον νόμο 4057. Μη με ρωτήσετε το λόγο... Ηταν επί Ρέππα” (της σχολή του αξέχαστου Ανδρέα αυτός, αδιάφθορος ως πολύ αριστερός, δηλαδή. Πάντως, έκανε κι’ αυτός την προσπάθειά του, μέχρι Νόμο έφιαξε). “Ζήτησα την αρμοδιότητα από τον κ. Μανιτάκη, δεν μου την έδωσε” (σιγά μην του την έδινε, τι αριστερός θα ήταν τότε. Τώρα γιατί τον έκαναν υπουργό δεν ξέρω, αλλά ούτε και ο ίδιος, πιστεύω, ότι ξέρει) “Μου δόθηκε τελικά τον Απρίλιο, αλλά χάθηκε ένας χρόνος. Δεν μπορούσα να βρω τους επίορκους” (μία εκ των συγχρόνων ονομασιών των ληστών) “ και δεν είχα τη δυνατότητα να κάνω ενστάσεις, διότι τα πρωτοβάθμια πειθαρχικά συμβούλια ήταν πλυντήρια...Βγήκαν κάποιες αποφάσεις σ' αυτό το διάστημα που δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Χάθηκαν κάποιοι επίορκοι, δεν πειράζει. Θα τους βρουν...». Το πουλάκι πέταξε δηλαδή, όσο για τους συνταξιούχους και τους άνεργους, ας μάθουμε να ζούμε με 300 ευρώ και πολλά μας είναι. Ο κ. Μανιτάκης πάντως δεν λέρωσε το όνομά του και την… αριστερή ιδεολογία του. Τους κλέφτες και τους τεμπέληδες του Δημοσίου τους προστάτευσε και με το παραπάνω. Η ληστεία διαχρονικά θα ζει ως “λαϊκό κεκτημένο”, πλέον.
Όπως βλέπετε, αν και έχουν περάσει σχεδόν 150 χρόνια, ελεύθερου εθνικού βίου, αν εξαιρέσουμε την γλώσσα περιγραφής του περί ληστείας λόγου, από καθαρεύουσα σε δημοτική και της κατάργησης του αποκεφαλισμού, ως ποινής, πολύ λίγα πράματα έχουν αλλάξει. Σήμερα η ληστεία, υπαρκτή πάντα ως βίαιο μέσο πλουτισμού, έχει διαφορετικές ονομασίες, ανάλογα με το ποιος που και πότε την διέπραξε. Π.χ. ληστεία γίνεται από ένα ”ανώνυμο” κακοποιό, ενώ η ίδια πράξη αν διαπράττεται από “επώνυμο” πολιτικό ή μεγάλο οικονομικό παράγοντα, ελέγχεται (τρόπος του λέγειν) με κάθε διακριτικότητα, ο δε έλεγχος μπορεί να παρατείνεται, νομίμως ή νομιμοφανώς, μέχρις εξαντλήσεως… των προθεσμιών του νόμου (λίστα Λαγκάρντ 2200 ονόματα, λίστα Τραπέζης της Ελλάδος 54000, λίστα Ρακιτζή κλπ). Στις περιπτώσεις αυτές η λέξη ληστεία είναι μέχρι και… απαγορευμένη, η “άλλη” δε λέξη που αναγκαστικά χρησιμοποιείται, προκειμένου να περιγραφεί το γεγονός, συνοδεύεται, απαραιτήτως, από τον “υποθετικό ή αόριστο” όρο “φέρεται”, δηλαδή απ’ ότι λένε οι κακές οι γλώσσες και τέτοια.
Στο διάστημα των 150 χρόνων, έχουν περάσει κυβερνήσεις και κυβερνήτες. Λίγοι άφησαν έργο και πολύ περιουσία. Ποιος θα γράψει το Libro d’ oro, γι’ αυτούς που πρέπει να θυμόμαστε και να τιμούμε; Δεν πρέπει κάποτε να μάθουμε πως αποκτήθηκαν περιουσίες χωρίς εργασία;