Του Δημήτρη
Γιαννακόπουλου
Ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας από τη στιγμή που μεταβλήθηκε σε
πατριδοκάπηλο τραγουδάκι και δοξαστικό εμβατήριο της πτώχευσης και
φτωχοποίησης, έχασε την ικανότητα να συνεγείρει τα πλήθη. Κάποιοι ωστόσο
συνεχίζουν να ανατριχιάζουν κατά την «ανάκρουσή» του, αλλά για διαφορετικούς
λόγους από πριν: έρχεται στο μυαλό τους με καταθλιπτικό τρόπο η απώλεια όχι
ακριβώς της Ελλάδας, αλλά των Ελλήνων. Χάσαμε του Έλληνες, αλλά δεν χάλασε δα
και ο κόσμος, διαδίδουν σήμερα οι παράγοντες της.....
τρόικας, ενώ οι παράγοντες
εσωτερικού των Success stories – ας μην
είμαστε άδικοι, δεν ήταν ένα και δύο από την αρχή εκδήλωσης της κρίσης μέχρι
σήμερα, αλλά τουλάχιστον τρία και βαδίζουμε ολοταχώς προς το τέταρτο – με
απύθμενο θράσος διαλαλούν: «εμείς τα λέγαμε»! Τι λέγατε; «Πάση θυσία στο ευρώ»,
δηλαδή «εργαζόμαστε για το ευρώ και μόνον. Ο ελληνικός λαός παρόλα αυτά μας
εμπιστεύτηκε έτοιμος για “πάση θυσία”. Άρα, δεν κάνει να αφήσουμε την θυσία στη
μέση και να προδώσουμε τον σοφό ψηφοφόρο μας»!
Η Συγκυβέρνηση της πελατειακής αμαρτίας που επισφράγισε την
πτώχευση με στοιχεία ευρωπροτεκτορατοποίησης μιας χώρας που «δεν θα πτώχευε
ποτέ εντός της ευρωζώνης», επιθυμεί να ολοκληρώσει το έργο της θυσίας. Αν όμως
το έργο αυτό δεν ευδοκιμήσει μέχρι τελικής εξοντώσεως τριών περίπου
εκατομμυρίων πολιτών, τότε οι θυσίες θα πάνε χαμένες και η Ελλάς θα χάσει το
ευρώ ως μοναδικό μέσο εσωτερικών συναλλαγών. Έτσι το έχουμε: το ευρώ είναι κάτι
σαν έπαθλο, το κερδίζουν οι φρόνιμοι και ικανοί και το χάνουν οι ανάξιοι και
πονηροί, που κλέβουν τους συνεταίρους τους με πλαστά λογιστικά στοιχεία!
Φουκαράδες συνέταιροι, πώς εξαπατηθήκατε τόσο πολύ από αυτούς τους δαιμόνιους
στη λογιστική αλχημεία Έλληνες!!! Άφωνη, λέει ο μύθος των «The Financial Times»
, έμεινε η κ. Μέρκελ, όταν ο φιλαλήθης και έντιμος «άνθρωπός τους στην Αθήνα»
είπε στη Σύνοδο Κορυφής: σας εξαπατούσε ο προηγούμενος, ενώ εγώ ως νέος
κυβερνήτης των διαφθαρμένων υπόσχομαι στριπτίζ με αυτομαστίγωση για να εξαγνιστεί
η χώρα και ο λαός από την αμαρτία. Αργότερα και αφού η χώρα σώθηκε
επανειλημμένως από τους φιλεύσπλαχνους και απονήρευτους συνεταίρους μας, ήρθε η
ώρα το «σοκ και δέος» από την αυτομαστίγωση να μετονομαστεί επίσημα σε «Success
story», το οποίο κινείται
μεταξύ δύο πιθανοτήτων.
Αν η ιστορία της επιτυχίας Σαμαρά και λοιπών συγκυβερνητών
δεν ολοκληρωθεί, ολοκληρωμένο ευρώ δεν θα μπορέσει να υπάρξει στην χώρα στο
άμεσο μέλλον – ευλόγως! Αν πάλι οι θυσίες πιάσουν τόπο με την κυβερνητική
έννοια και η χώρα παραμείνει εγκλωβισμένη σε καθεστώς μακράς πτώχευσης εξαιτίας
υπέρογκου χρέους, τότε η Ελλάδα δεν θα έχει καμία θέση στην ευρωζώνη, μια και
δεν θα υπάρχει καταναλωτής στη χώρα που να μπορεί να σηκώσει το βάρος του ευρώ
και επενδυτής να ρισκάρει μακροχρόνια επένδυση σε ελληνικό ευρώ – επίσης
ευλόγως! Άρα, ευλόγως ζητώ να αντικατασταθεί ο Εθνικός Ύμνος με κάτι που να
ταιριάζει καλύτερα στο «Success story». Και
δεν θέλω αηδίες με κάτι ξενόφερτα άσματα του τύπου: «Everybody knows that the dice are loaded/ Everybody rolls with their fingers crossed/
Everybody knows that the war is over/
Everybody knows the good guys lost/
Everybody knows the fight was fixed/
The poor stay poor, the rich get rich/
That's how it goes/ Everybody
knows/ Everybody knows that the boat is
leaking/ Everybody knows that the
captain lied … Everybody knows the deal
is rotten… And everybody knows that you're
in trouble…»!
Ο Εθνικός Ύμνος είναι ο ύμνος των νικητών και όχι των
ηττημένων, πόσο μάλλον των δήθεν παραπλανημένων και τάχαμου εξαπατημένων, που
δέχθηκαν πως «μαζί τα φάγαμε» και πως υπήρξαν διαφθαρμένοι και χαραμοφάηδες
μέχρι το κόκκαλο. Όλοι αυτοί θα πρέπει για να νομιμοποιήσουν πολιτικά στο
εσωτερικό τους τις αναθεωρήσεις, εξομολογήσεις και αναθεματισμούς του ΔΝΤ ως
προς το «πρόγραμμα διάσωσης του Ευρώ», μέσω της καταστροφής της ελληνικής
κοινωνίας και αγοράς, να αντικαταστήσουν τον Εθνικό Ύμνο με μια παραλλαγή του
προφητικού και βαθειά γνωστικού τραγουδιού του Κώστα Ψυχογιού «Ιστορία μου Αμαρτία μου». Να, κάπως έτσι: «success ιστορία
μου, αμαρτία μου/ λάθος μου μεγάλο/ είσαι αρρώστια μου μες στα στήθια μου/ και πώς
να σε βγάλω. Παρακαλώ πότε να έρχεται το βράδυ (των εκλογών)/ πότε να έρθει εκείνη η ώρα (της ανακοίνωσης
των αποτελεσμάτων) η γνωστή/ που θα φανείς
όπως ο κλέφτης στο γυαλί/ κι από την
λαχτάρα (για ρουσφέτι, αρπαχτή, παραγοντισμό και πολιτικώς ορθή παραβατικότητα)
η καρδιά μου θα σφιχτεί. Success
ιστορία μου, αμαρτία μου/ λάθος μου μεγάλο/ είσαι αρρώστια μου μες στα στήθια
μου/ και πώς να σε βγάλω»!
Δεν βγαίνει αυτή η «αρρώστια» προτού η κυρία Μέρκελ
αναγκαστεί προεκλογικώς να εξηγήσει πόσο θα κοστίσει η παραμονή της Ελλάδας στο
Ευρώ. «Η καγκελάριος και ο υπουργός
Οικονομικών δεν επιτρέπεται πλέον να αφήνουν τους πολίτες στο σκοτάδι, σε σχέση
με το γεγονός ότι μετά τις εκλογές θα πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους
της Ελλάδας με συμμετοχή του δημόσιου τομέα. Η κυρία Μέρκελ έχει πει ότι η
Ελλάδα πρέπει να μείνει στο ευρώ. Τώρα θα πρέπει να μας πει και πόσο θα
κοστίσει αυτή η υπόσχεση. Η αλήθεια πρέπει να ειπωθεί πριν από τις εκλογές»
δήλωσε ο υπεύθυνος των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών για την δημοσιονομική πολιτική
Κάρστεν Σνάιντερ. Πόσο θα κοστίσει μετεκλογικώς στον γερμανό φορολογούμενο το
προεκλογικό «ελληνικό Success story» της κυρίας Μέρκελ, είναι σήμερα το ζήτημα και όχι πόσο θα στοιχήσει
έστω η ημι-παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη στον ελληνικό λαό. Αυτόν τον
λογαριασμό κανείς δεν τόλμησε να επιχειρήσει να κάνει, ενώ πολλοί διαπλεκόμενοι
οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες στο εσωτερικό δεν δίστασαν να
γελοιοποιηθούν «λογαριάζοντας» τις απώλειες από την στάση πληρωμών που θα
οδηγούσε κατ’ αυτούς σε βεβαία έξοδο από το ευρώ, φέρετρα, φωτιές, λεηλασίες
και μεγαλύτερο λιμό από εκείνον του 1941-1942!
Οι άνθρωποι καλώς λογάριαζαν για την πάρτη τους με την
εσωτερική υποτίμηση, καθώς ούτε παραγωγοί ήταν, ούτε εργαζόμενοι, αλλά τραπεζίτες,
χρηματιστές, εργολάβοι του δημοσίου και άπληστοι μεταπράτες σε μόνιμο ρόλο εθνικού
ευεργέτη. Οι πολιτικοί από την δεξιά μέχρι την αριστερά του κ. Κουβέλη και τα
«παπαγαλάκια» τους καλώς επίσης
λογάριαζαν στη βάση της εσωτερικής υποτίμησης, διότι αυτό και μόνον αυτό θα
τους επέτρεπε να παραμείνουν στα πράγματα. Θα ήταν λάθος τους να μην
ακολουθήσουν το λάθος του ΔΝΤ, όντες βασιλικότεροι του βασιλέως. Ήταν μονόδρομος πράγματι γι’ αυτούς η εσωτερική υποτίμηση και όπου φτάσει. Πού
μπορεί άραγε να φτάσει; Στην πρόσθεση συγκαλυμμένης υποτίμησης με ένα διπλό
νομισματικό στην εσωτερική υποτίμηση, για να … διορθωθεί το «λάθος», όπως θα
πουν σε λίγο καιρό «οι πάση θυσία στο ευρώ». Βλέπετε, η πραγματικότητα του «Success story» είναι
χειρότερη από την πρόβλεψη που κάποιοι
κάναμε με ορθή προσέγγιση. Μας ξεπέρασε η πραγματικότητα προς το
δυσμενέστερο, αλλά ακόμη ο λαός δεν αφυπνίζεται! Γιατί να αφυπνιστεί τώρα που
το «λάθος» θα διορθωθεί με ένα μεγαλύτερο; Βαθύτερη ύφεση 5,6% κατέγραψε η
Στατιστική Υπηρεσία για το πρώτο τρίμηνο του έτους - ακόμη μεγαλύτερη από ό, τι
προέβλεψα εγώ ο «μίζερος», λέγοντας το «πονηρό»: «Με βάση τα διαθέσιμα μη εποχικά διορθωμένα στοιχεία, το Ακαθάριστο
Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) κατά το 1o τρίμηνο του 2013 παρουσίασε μείωση κατά 5,6% σε
σχέση με το 1o τρίμηνο του 2012, έναντι της μείωσης κατά 5,3% που είχε
υπολογιστεί στην πρώτη εκτίμηση που είχε ανακοινωθεί στις 15 Μαΐου. Η διαφορά
αυτή είναι αποτέλεσμα της χρησιμοποίησης στοιχείων που δεν ήταν διαθέσιμα κατά
την πρώτη εκτίμηση».
Πόσα άραγε στοιχεία δεν είναι ακόμη διαθέσιμα και πόσα στα
κουτουρού υπολογισμένα με την μέθοδο: μέσω ενός επαγωγικού συλλογισμού, αλλά παραγνωρίζοντας τα
δεδομένα της ελληνικής εμπειρίας, τα οποία θα έπρεπε να θεωρούνται τα μόνα
σίγουρα και ασφαλή τεκμήρια γνώσης, εξάγεται μία επιστημονικοφανής υπόθεση
διατυπωμένη σε μία πολιτική γλώσσα. Αυτή η πολιτική γλώσσα της Τρόικας που
παπαγαλίζει η Συγκυβέρνηση και οι φορείς της προπαγάνδας της αποτελείται από
οικονομικούς όρους που στηρίζονται σε μια γενικά αυθαίρετη υπόθεση και στη
συνέχεια, κάνοντας χρήση του παραγωγικού συλλογισμού, διατυπώνεται μια αληθοφανής
εμπειρική πρόβλεψη, η οποία δεν μπορεί παρά να εκφράζει ευσεβείς πόθους του
συντάκτη της. Η όλη διαδικασία, που
συντελείται σε ένα ρασιοναλιστικό μαθηματικό
και γλωσσικό πρότυπο, καταλήγει σε ένα θεώρημα που υπόκειται ασφαλώς σε εμπειρικό
έλεγχο στο πλαίσιο της δημοσιονομικής εξέλιξης για να επικυρωθεί ή να διαψευστεί. Στη
περίπτωσή μας, όπου το πείραμα στην Ελλάδα διαψεύδει την υπόθεση της Τρόικας, αναγορεύεται
απευθείας σε νέο αισθητηριακό δεδομένο, που θα ληφθεί υπόψη στην εξαγωγή της
νέας «θεωρίας» του ΔΝΤ στο μέλλον, που θα αφορά σε μια άλλη χώρα. Η διόρθωση
του λάθος δηλαδή του ΔΝΤ, είναι μεθοδολογικής μορφής και δεν αφορά στην Ελλάδα,
η οποία θα πρέπει να ζήσει με τα αποτελέσματα του λάθους, τα οποία όμως όπως έδειξα
τις προάλλες δεν είναι λάθος, αλλά αμαρτία που γράφει ιστορία.
Σημείωνα μεταξύ άλλων για το Success story : «Σωτηρία» με τον μηχανισμό της εσωτερικής
υποτίμησης σήμαινε: άσκηση πολιτικής
βίας (σοκ) με το πιστόλι στον κρόταφο του ελληνικού λαού και των αντιπροσώπων
του στην βουλή, ώστε δια της δημοσιονομικής συρρικνώσεως να περάσει η ελληνική
οικονομία από ένα σχετικά υψηλότερο επίπεδο παραγωγής, ένα επίπεδο χαμηλότερης
ανταγωνιστικότητας τιμής και χαμηλότερου ποσοστού ανεργίας σε σχέση με τους
ρυθμούς πληθωρισμού και τις πραγματικές συναλλαγματικές ισοτιμίες των χωρών της
ζώνης του ευρώ, σε μια άλλη οικονομική δομή. Αυτή που θα οριζόταν στο πλαίσιο
χαμηλότερου επιπέδου παραγωγής, υψηλότερου ποσοστού ανεργίας και υψηλότερης
ανταγωνιστικότητας τιμής, ώστε να υπάρξει σύγκλιση σε ό, τι αφορά στον ρυθμό
του πληθωρισμού και στην πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία της Ελλάδας με τον
μέσο όρο της ευρωζώνης, όπως αυτός ορίζεται (επιδιώκεται) από την γερμανική
ηγεμονία. Όλα αυτά δεν ήταν λάθος, αλλά το σωστό που προνοούσε η στρατηγική Τρόικας
και όλων όσων πολιτικών στο εσωτερικό υποστήριξαν τα Μνημόνια. […] Δηλαδή, το «success story» εξαρτάται από την ευόδωση του σοκ, που
σημαίνει πως αυτό εξαρτάται από την ταχύτητα μετασχηματισμού, έτσι ώστε η
ελληνική οικονομία να αλλάξει σημείο ισορροπίας, χαρακτηριζόμενη πλέον από
υψηλότερη ανταγωνιστικότητα τιμών, χαμηλότερο επίπεδο παραγωγής και υψηλότερο
ποσοστό ανεργίας. Αυτά ήταν τα κοινωνικά και παραγωγικώς καταστροφικά στοιχεία
του «success story», που θα οδηγούσαν θεωρητικά και μακροπρόθεσμα στην αύξηση
της εξωτερικής ζήτησης, και μαζί με αυτήν της συνολικής ζήτησης σε μια
οικονομία που θα έμπαινε τότε και μόνον τότε σε αναπτυξιακή τροχιά.
Τι γίνεται όμως τώρα με την αποτυχία του πειράματος; Δεν
φαίνεται πώς θα μπορούσε να αυξηθεί έστω και πολύ αργότερα η συνολική ζήτηση με
την μεθοδολογία της Τρόικας και αναζητείται εύσχημος τρόπος αυτή να εγκαταλειφτεί
δίχως να πληγεί ανεπανόρθωτα το κύρος του διεθνούς Οργανισμού. Και γιατί θα πρέπει
να εγκαταλειφτεί; Διότι το «success story» δεν περιελάμβανε ένα μηχανισμό που
θα αντιστάθμιζε επενδυτικά την καταστροφή από τρεις συντρέχοντες παράγοντες: (1)
πτώση της παραγωγής ταυτόχρονα με την κατανάλωση και γενικότερα την εσωτερική
ζήτηση, (2) σημαντική μείωση της ρευστότητας, με συνεπαγόμενη μείωση της
απασχόλησης, αύξηση της απορρύθμισης στην αγορά και αύξηση της ανεργίας, (3)
εξασθένηση της διαπραγματευτικής ισχύος των εργαζομένων, που οδηγεί σε χαμηλότερους ονομαστικούς μισθούς και
αργότερα σε τραγικά χαμηλούς πραγματικούς μισθούς, πράγμα που δεν μπορεί ωστόσο,
στο πλαίσιο της ελληνικής παραγωγικής πραγματικότητας να μεταφερθεί στις τιμές
καταναλωτή ως συνέπεια της μείωσης του
μοναδιαίου κόστους εργασίας. Αν παραδόξως οι έλληνες επιχειρηματίες έδειχναν αλτρουισμό
και μετακυλούσαν την μείωση αυτή από το κόστος εργασίας στη τιμή των προϊόντων
και υπηρεσιών, θα ανέτρεπαν πάλι την ισορροπία του προγράμματος της Τρόικας,
καθώς όρος επιτυχίας του, επαλήθευσης της υπόθεσης εργασίας του δηλαδή, ήταν η πρόβλεψη
για μείωση του εισοδηματικού μεριδίου της εργασίας στο ήδη αναπότρεπτα μειούμενο
ΑΕΠ, να καταλήξει στην μείωση του
εξωτερικού ελλείμματος με παράλληλη αύξηση των περιθωρίων κέρδους κυρίως στις
ολιγοπωλιακές επιχειρήσεις. Πού είναι το
λάθος λοιπόν; Στο μέγεθος της κατάρρευσης,
σου λένε. Μα αυτό ήταν συνάρτηση της ταχύτητας της προσαρμογής στην ΟΝΕ, υπό τις
νέες συνθήκες της πτώχευσης. Άρα δεν φταίει το ΔΝΤ, αλλά οι Γερμανοί που διαμόρφωσαν
τους όρους πτώχευσης και το timing των επιμέρους μεταρρυθμίσεων. Τα ιδιαίτερα πολιτικά
συμφέροντα της κυρίας Μέρκελ δηλαδή και των παραγόντων που εξαρτώνται άμεσα από
την ΕΚΤ σε συνάρτηση με το λογιστικό μπάχαλο στα ελληνικά δημοσιονομικά «μόλυνε»
την θεραπεία του ΔΝΤ, υποστηρίζουν αυτοί των οποίων ο ρόλος μοιάζει να ολοκληρώνεται
στο ελληνικό success story.
Δεν φταίει ο Αδάμ που γεύτηκε τον καρπό της αμαρτίας, η Εύα τον σκανδάλισε. Και
ο ελληνικός λαός πλήρωσε και θα συνεχίσει να πληρώνει την αμαρτία, την οποία,
αν δεν κάνει τελικώς Εθνικό Ύμνο, θα την μετατρέψει σε προσευχή που θα λυτρώνει
την επόμενη εκλογική «αμαρτία» του.