Πρέπει να πάρεις ένα πιστοποιητικό γεννήσεως από τον Δήμο σου. Παίρνεις άδεια από τη δουλειά σου, πηγαίνεις μέχρι εκεί, αλλά δεν το λαμβάνεις, «λόγω συνέλευσης των εργαζομένων».
Πρόκειται περί αληθινού περιστατικού, κατά το οποίο μάρτυρας υπήρξα ο ίδιος, εγώ έπρεπε να πάρω το εν λόγω χαρτί. Μπήκα, λοιπόν, στο κτήριο του Δήμου της περιοχής που διαμένω, συνάντησα έναν ευγενέστατο και χαμογελαστό νεαρό, ο οποίος με ρώτησε τι θα ήθελα. Μόλις του.............
αποκρίθηκα και του είπα τον λόγο της «επίσκεψής» μου εκεί, μου απάντησε, με κατήφεια στα μάτια: «δυστυχώς, θα πρέπει να έρθετε αύριο, οι εργαζόμενοι έχουν συνέλευση και δεν λειτουργεί κανένα τμήμα του Δήμου».
Περιττό να σας πω ότι η πίεσή μου εκείνη τη στιγμή χτύπησε κόκκινο, σαν στροφόμετρο από «γιαπωνέζικη μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού», κατά το γνωστό, δημοσιογραφικό κλισέ. Σκέφτηκα να φωνάξω, να βρίσω, να διαμαρτυρηθώ, να τα σπάσω όλα εκεί μέσα, αλλά δεν έκανα τίποτε από όλα αυτά - και σωστά έπραξα. Δεν με έσωσε (και δεν τους έσωσε) ο όποιος πολιτισμός μπορεί να κουβαλάω μέσα μου, αλλά η φριχτή διαπίστωση ότι δεν θα έβγαινε απολύτως τίποτε. Ούτε το χαρτί θα έπαιρνα -πολύ βασικό- και θα ήμουν και υπόλογος για τον όποιο τραμπουκισμό μου, πρακτικό ή λεκτικό. Άλλωστε, ο ευγενέστατος υπάλληλος, σε τι μου έφταιγε;
Θα πρέπει, λοιπόν, να περάσω μια άλλη ημέρα από εκεί, προκειμένου να πάρω, επιτέλους, το καταραμένο πιστοποιητικό γεννήσεως. Θα πρέπει, όμως, να πάρω πάλι άδεια από τη δουλειά μου, όπως το ίδιο, άλλωστε, θα πρέπει να κάνουν και όσοι πήγαν την ίδια εκείνη ημέρα από το δημαρχιακό μέγαρο, για να συναλλαχθούν με τον Δήμο της περιοχής μας. Οι συνταξιούχοι θα πρέπει να κάνουν ξανά την ίδια διαδρομή, μέσα στη ζέστη. Οι νοικοκυρές να αφήσουν το παιδί σε κάποια γειτόνισσα, για να μην το τραβολογούν μαζί τους και ταλαιπωρείται. Ας το σταματήσω εδώ, έτσι κι αλλιώς υπάρχει πλήθος παραδειγμάτων που αφορούν διαφορετικές περιπτώσεις πολιτών οι οποίοι θα κάνουν ξανά τον κόπο να πάνε μια βόλτα από το Δημαρχείο. Και όλα αυτά, για ποιο λόγο; Επειδή οι υπάλληλοι, εκείνη τη μέρα, έκαναν συνέλευση.
Σίγουρα, υπό τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης-μετάταξης-εφεδρείας-όπως και να λέγεται, που μελετά η κυβέρνηση κάτω από τις επιταγές της τρόικας, είναι δεδομένο ότι (και) οι υπάλληλοι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχουν θορυβηθεί και κάνουν συχνές συνελεύσεις προκειμένου να δουν πώς θα κινηθούν συνδικαλιστικά για να αποφύγουν το «απευκταίο». Αυτό είναι απόλυτα κατανοητό και σεβαστό, δεν χωρά καμία συζήτηση εδώ, αφού μιλάμε για ζωές που μπορεί να μείνουν στον δρόμο, να μειωθεί το εισόδημά τους κ.λπ. Να πραγματοποιήσουν, λοιπόν, 100 συνελεύσεις σε μια ημέρα, κανένα πρόβλημα. Όμως, οι πολίτες, για ποιο λόγο πρέπει να ταλαιπωρούνται εξ αυτού; Για ποιο λόγο πρέπει να χάσεις δυο μεροκάματα για να πάρεις ένα παλιόχαρτο, για ποιο λόγο πρέπει να πας δυο φορές την ίδια εβδομάδα από τα γραφεία του Δήμου; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένας υπάλληλος, ως προσωπικό ασφαλείας, για να εξυπηρετεί τους συναλλασσόμενους πολίτες - και να τον ενημέρωναν έπειτα από τη λήξη του ωραρίου του για τα τεκταινόμενα στη συνέλευση; Πώς, από την άλλη, θα συναισθανθείς την αγωνία τους και τον αγώνα τους, όταν θα έχεις πέσει κι εσύ θύμα του χαώδους κρατικού μηχανισμού, που λειτουργεί με τον τρόπο που γνωρίζουμε επί τόσα χρόνια; Για ποιο λόγο να κατεβάζει ρολά μια δημόσια υπηρεσία -όχι λόγω του ιερού δικαιώματος σε κάποια απεργία- λόγω συνέλευσης; Πόσες φορές, άραγε, δεν έχετε πάει σε κάποια δημόσια υπηρεσία προκειμένου να πάρετε ένα αντίστοιχο δημόσιο έγγραφο και ο ένας υπάλληλος σας στέλνει στον άλλο και περιδιαβαίνετε από γραφείο σε γραφείο, από όροφο σε όροφο;
Επειδή, λοιπόν, έχουν συμβεί όλα αυτά, επειδή έχουμε ταλαιπωρηθεί απίστευτα από τον δημόσιο τομέα, με κάτι αντίστοιχες περιπτώσεις σαν αυτή που βίωσα εγώ, θα συνεχίσουν να υπάρχουν ανάμεσά μας πολλοί συμπολίτες μας που -στο άκουσμα της είδησης περί μετατάξεων, κλείσιμο δημόσιων οργανισμών, αποσπάσεων κ.λπ. ή και απολύσεων υπαλλήλων- θα συνεχίσουν να λένε και να ωρύονται: «να φύγουν, επιτέλους, όλοι οι κηφήνες από το Δημόσιο, να πάνε σπίτια τους οι κοπρίτες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, μαζί με τους συνδικαλιστές τους».
Και, πείτε μου, ποιος μπορεί να τους αδικήσει;