Η χθεσινή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς άφησε το κόμμα τραυματισμένο. Τα 174 μέλη και στελέχη της που χαρακτήρισαν την απόφαση του Φώτη Κουβέλη για την έξοδο από την κυβέρνηση «άλμα στο κενό» και οι επικριτικές ομιλίες κορυφαίων στελεχών για τους χειρισμούς του προέδρου τους, δείχνουν πως η εσωστρέφεια, αν όχι κάτι χειρότερο, μόλις τώρα αρχίζει. Στη διακήρυξή τους οι διαφωνούντες κατηγορούν τον Κουβέλη ότι «μεγεθύνοντας αδικαιολόγητα μια διαφωνία ως προς το εργασιακό καθεστώς στη........
Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, εγκατέλειψε την κυβέρνηση. Η κίνηση αυτή φοβόμαστε πως επικαλείται τον αδιαμφισβήτητο τυχοδιωκτισμό της ΝΔ ως πρόσχημα για την απόσειση του βάρους των κυβερνητικών ευθυνών…». Ο ίδιος ο γενικός γραμματέας του κόμματος, Σπύρος Λυκούδης, παλιός στο κουρμπέτι, τα ίδια είπε στην ομιλία του με πιο κομψό τρόπο: «Μια απόφαση με λάθος αφορμή, σε λάθος χρόνο, με λάθος τρόπο.».
Η ομιλία του Φώτη Κουβέλη, στα περισσότερα σημεία της, ήταν μια προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ένα χρόνο μετά(!) ανακαλύπτει ότι «η κυβέρνηση δεν ήταν τρικομματική αλλά μονοκομματική» αφήνοντας έκθετο και τον μέχρι προχθές εταίρο του Βενιζέλο που, αφού έμεινε στην κυβέρνηση, δεν διαθέτει τις δικές του «ευαισθησίες»… Βασικό λόγο ωστόσο της αποχώρησής του προβάλει την όντως βάρβαρη και αντιδημοκρατική στάση του Σαμαρά που «ερήμην όλων -και των εταίρων του- έκλεισε την ΕΡΤ.». Οι 174 σύντροφοί του πάντως -και όχι μόνον αυτοί- δεν διστάζουν να χαρακτηρίσουν αυτή τη στάση του «πρόσχημα».
Και κάτι ακόμα σοβαρότερο: Ενώ εγκαλεί τον Σαμαρά -και σωστά- για τον ανεπίτρεπτο αιφνιδιασμό, ο ίδιος Τετάρτη βράδυ δηλώνει πως αισιοδοξεί ότι θα βρεθεί λύση στο θέμα της ΕΡΤ στη σύσκεψη των τριών αρχηγών και την Πέμπτη το πρωί τα τινάζει όλα στον αέρα, δ ί χ ω ς ν α ε ι δ ο π ο ι ή σ ε ι κ α ν έ ν α ν σ ύ ν τ ρ ο φ ό τ ο υ, ο ύ τ ε κ α ν τ ο ν Λ υ κ ο ύ δ η! Πολλά από τα μέλη και τα στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς εκείνη την ημέρα αναρωτήθηκαν αν έπρεπε να μετονομασθεί η ΔΗΜΑΡ σε «Κόμμα Κουβέλη». Και αν επιμένω σ’ αυτό είναι γιατί δίνω βαρύτητα σε μία φράση που μου έλεγε χθες νέο προβεβλημένο και αξιόλογο στέλεχος: «Αν συμπεριφέρεται έτσι στον Σπύρο, ύστερα από σαράντα χρόνια κοινής κομματικής πορείας και προσωπικής φιλίας, πώς να τον εμπιστευθούμε εμείς οι νεότεροι;».
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ένα κόμμα σαν τη ΔΗΜΑΡ όχι μόνο πρέπει να υπάρχει, αλλά να αυξάνει τις δυνάμεις του, δίνοντας με πρωτοπόρες πολιτικές δράσεις ρεαλιστικά οράματα στους προοδευτικούς πολίτες, στα ασφυκτικά πλαίσια των μνημονιακών υποχρεώσεων, προσπαθώντας να τις αντιπαλέψει, να τις διαπραγματευτεί. Αυτό θα έπρεπε να σημαίνει στη σημερινή παραπαίουσα Ελλάδα ανανεωτική Αριστερά, έχοντας μάλιστα απέναντι έναν ΣΥΡΙΖΑ που κάνει ό,τι μπορεί για να πάμε κατά διαβόλου. Από νωρίς ωστόσο ο Κουβέλης έδειξε απροθυμία στη λήψη σημαντικών αποφάσεων – πασίγνωστες, δεν χρειάζονται επανάληψη. Κι ενώ πριν ένα χρόνο έκανε την υπέρβαση δεν άντεξε την πιο κρίσιμη στιγμή. Πολιτική δειλία; Παλαιοαριστερό σύνδρομο; Δεν γνωρίζω και δεν συμφωνώ με άλλες αναπόδεικτες κατηγορίες περί «μελλοντικών προσωπικών πολιτικών και επιλογών» του προέδρου της ΔΗΜΑΡ. Αλλά ταυτοχρόνως δεν δέχομαι να με δουλεύει ο Κουβέλης με τη νέα άποψη που επινόησε χθες: «Κυβερνώσα Αριστερά ναι, αλλά όχι απαραιτήτως κυβερνητική Αριστερά.». Εδώ τελειώνει η πολιτική και αρχίζει το καλαμπούρι.