Η υπόθεση Τσοχατζόπουλου έχει σχεδόν εξαντληθεί για τα μέσα ενημέρωσης. Ενας πρώην μεγαλοϋπουργός και παραλίγο πρωθυπουργός, εμβληματική μορφή της Μεταπολίτευσης, κατηγορείται ότι πήρε μίζες από εξοπλιστικά προγράμματα και μετά τις ξέπλυνε. Συγκατηγορούμενοί του σχεδόν όλη η οικογένειά του (γυναίκες, κόρη, ξαδέρφια) και στενοί συνεργάτες του. Όλα γνωστά.
Αν μείνουμε σ’ αυτά, η «μαγεία» θα χαθεί σύντομα. Και σε λίγο η δίκη του δεν θα συγκινεί σε κανέναν. Γι’ αυτό, κάτι άλλο.........
πρέπει να βρεθεί. Δεν φτάνει αυτή η σύνθεση της οικογενειακής και φιλικής συμμορίας. Πρέπει να βρεθούν κι άλλοι. Ετσι επιβάλλει η αδηφάγος καταναλωτική μανία. Αφού ο Τσοχατζόπουλος και η παρέα του σε λίγο δεν θα πουλάνε, πρέπει να προστεθούν και μερικοί ακόμη. Κι αν δεν υπάρχουν; Ε, πρέπει να πλανάται η υποψία ότι υπάρχουν.
Το σκηνικό αυτό δεν είναι σημερινό. Οι κάπως παλιότεροι θα θυμούνται ότι το ίδιο είχε στηθεί και την περίοδο 1989-1993 στην υπόθεση Κοσκωτά. Τότε είχε αποδειχθεί ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, μακαρίτης Μένιος Κουτσόγιωργας, είχε πάρει δυο εκατομμύρια δολάρια από τον Κοσκωτά, για να του φτιάξει έναν ευνοϊκό νόμο. Και τότε είχαν οργιάσει τα δημοσιεύματα με βασικό μοτίβο «μόνος του τα έκανε;».
Βεβαίως, η δίκη που ακολούθησε απέδειξε ότι, όντως, μόνος του πήρε τη μίζα. Από απληστία και υπό οικογενειακή πίεση. Δηλαδή, δεν είχε πάει νωρίτερα στον τότε πρωθυπουργό, επίσης μακαρίτη, Ανδρέα Παπανδρέου να του πει «τι λες, πρόεδρε, να πάρω δυο εκατομμύρια από τον Κοσκωτά;». Και όμως αυτό ακριβώς κυκλοφορούσε την εποχή εκείνη. Ότι δεν τα έκανε μόνος του. Τι κι αν δεν αποδείχτηκε;
Κάπως έτσι γίνεται και σήμερα. Ο Τσοχατζόπουλος, μέσα στην απελπισία του, έχει ζητήσει να καταθέσουν, ως μάρτυρες… υπεράσπισής του(!), τα πρώην μέλη του ΚΥΣΕΑ, του οργάνου που αποφάσιζε για τους εξοπλισμούς. Για να πουν ότι οι αποφάσεις ήταν συλλογικές, δηλαδή ότι δεν τα έκανε μόνος του. Ομως, οι δικαστές πολύ σωστά έχουν απορρίψει το αίτημα, καθώς ο Ακης δεν κατηγορείται ότι, ως υπουργός, έκανε παραγγελίες πυραύλων και υποβρυχίων, αλλά ότι πήρε μίζες από αυτές και στη συνέχεια ξέπλενε το χρήμα.
Αυτό κάποιοι στα μέσα ενημέρωσης (θέλουν να) το μπερδεύουν. Και, στο πλαίσιο της απαξίωσης των πάντων, λένε «γιατί να μην κληθούν να καταθέσουν και οι άλλοι;». Υπονοούν, προφανώς, ότι ο Τσοχατζόπουλος, πριν πάρει τις μίζες, είχε ρωτήσει τους πρώην συντρόφους του: «Κώστα (Σημίτη), Γιώργο (Παπανδρέου), Βαγγέλη (Βενιζέλε), Κώστα (Λαλιώτη), Αλέκο (Παπαδόπουλε), να φτιάξω μερικές off shore, για να πάρω μερικά εκατομμύρια;».
Ναι, ακριβώς αυτό υπονοούν όσοι ζητούν να καταθέσουν τα τότε μέλη του ΚΥΣΕΑ. Φυσικά, πρόκειται για αστειότητες. Τι να πουν, δηλαδή; Ότι οι αποφάσεις ήταν συλλογικές; Μα αυτό είναι πασίγνωστο και αυτονόητο. Και σε τι θα βοηθήσει αυτό τους δικαστές; Σε τίποτα. Θα βοηθήσει μήπως τον Τσοχατζόπουλο; Όχι. Δεν κατηγορείται για την αγορά εξοπλισμών, αλλά για τις μίζες που έπαιρνε από αυτές. Είναι δυνατόν να βρεθεί έστω ένας πρώην συνάδελφός του να παραδεχτεί ότι γνώριζε πώς ο Ακης είχε στήσει τη δική του μιζομηχανή;
Οπότε, επανερχόμαστε στο αρχικό ερώτημα: «Μόνος του τα έκανε;». Όχι δα. Οπως φαίνεται και από τη σύνθεση του εδωλίου δεν ήταν καθόλου μόνος του. Είχε γύρω του μεγάλη ομάδα. Τον άλλοτε γενικό γραμματέα Εξοπλισμών, ένα ξάδερφο-βαποράκι, τη λογίστριά του, συγγενικά του πρόσωπα. Και άλλους. Ετσι είπαν οι ανακριτές, που ερεύνησαν την υπόθεση.
Και τώρα, στο ερώτημα «μόνος του τα έκανε ο Ακης;», έρχεται να προστεθεί το «θα ανοίξει το στόμα του ο Ακης;». Αυτό το δημοσιογραφικό κλισέ υιοθετούν και πολιτικοί (όπως ο Παπαδημούλης χτες), γιατί κάτι «πρέπει» να πουν. Χωρίς, φυσικά, να είναι σε θέση να το υποστηρίξουν. Ούτε με στοιχεία, ούτε με την κοινή λογική.
Και η κοινή λογική λέει ότι ο Ακης δεν θα «ανοίξει το στόμα του», διότι απλούστατα δεν έχει τίποτα να πει. Γι’ αυτό αναμασάει διαρκώς τα περί «σκευωρίας», «πολιτικής δίωξης» και λοιπά φληναφήματα. Πιστεύει κανείς λογικός άνθρωπος ότι ο Ακης είχε ενημερώσει τον Σημίτη, τον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τον Λαλιώτη, τον Αλέκο Παπαδόπουλο και όσους ακόμη ήταν μέλη του ΚΥΣΕΑ για τη μιζο-παρέα του, που -κατά το κατηγορητήριο- είχε δημιουργήσει; Κι αυτοί του είπαν «προχώρα»;
Φαιδρότητες. Ο Ακης, λοιπόν, δεν έχει τίποτα να πει. Αν είχε, θα το είχε πει στους ανακριτές. Θα είχε αποκαλύψει τους συνενόχους του στο έγκλημα, για δυο απλούς λόγους: πρώτα για να ελαφρύνει τη θέση του και μετά για να πάρει εκδίκηση που τον «πούλησαν». Αλλά δεν το έκανε ούτε στις τελευταίες συνεντεύξεις που έδωσε, προς απογοήτευση όσων περίμεναν να «ανοίξει το στόμα του». Μόνο κάτι για «Ιφιγένεια», που θέλουν να τον κάνουν οι άλλοι, ψέλλισε.
Όλα αυτά είναι αυτονότητα για τους διαθέτοντες κοινή λογική. Όχι, όμως, για κάποιους λαϊκιστές πολιτικούς και για την αδηφάγο μιντιακή μανία, που κρέμονται από το ανοιχτό στόμα του Ακη.
Αυτό το στόμα ήταν ανοιχτό μέχρι πρότινος, για να απολαμβάνει τα καλά των μιζών. Μαζί με τα στόματα των μελών της ομάδας του. Αν οι δικαστές επιβεβαιώσουν τους ανακριτές, το στόμα του Ακη -και των άλλων- θα κλείσει για πάντα.
Αλλωστε, αρκετά έφαγαν, ήπιαν και είπαν.