Λοιπόν, όσοι δεν είδαν και δεν άκουσαν, προχθές το βράδυ, τον υπουργό Δημόσιας Διοίκησης κ. Μανιτάκη, στην εκπομπή του Σκάϊ ”Νέοι Φάκελοι”, μπορεί να κέρδισαν δύο ώρες ”ήρεμου” (σχήμα λόγου…) ύπνου, αλλά έχασαν μια σπουδαία ευκαιρία για να καταλάβουν πως το καράβι ”Ελλάς” κόλλησε στα βράχια και γιατί δύσκολα θα ξεκολλήσει, όσο και αν προσπαθούν τα ρυμουλκά, αφού δεν βοηθάνε καθόλου τα ”ίδια μέσα”.
Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται κουβέντα (από κουβέντα άλλο τίποτα), γύρο από το πρόβλημά μας, αλλά......
είναι, ίσως, η μόνη που η περιγραφή έγινε με τόσο κατανοητό τρόπο, ώστε ο καθένας, που πραγματικά θέλει, να μπορεί να καταλάβει.
Κατ’ αρχήν, να περιγράψουμε με όρους ”σύγχρονης τεχνολογίας” το πρόβλημά μας. Για 30 περίπου χρόνια ζήσαμε με ”μηχανική υποστήριξη”, μια ζωή πολύ κοντά στην ”εικονική πραγματικότητα”. Στην αρχή περνούσαμε τις ”πίστες” πολύ εύκολα (ένεκα και το ”δαιμόνιο του Έλληνα”). Στα ποιο δύσκολα αρχίσαμε να ξοδεύουμε ”ζωές” απερίσκεπτα, ελπίζοντας μάλλον σε ευκολότερες ”πίστες” (γιατί ελπίζαμε σε κάτι τέτοιο δεν ξέρω, αφού είναι γνωστό ότι τα λογισμικά δεν το προβλέπουν) στην συνέχεια, και έτσι φτάσαμε στην μοιραία κατάληξη που ο πίνακας έγραψε GAME OVER με σκορ ”000” (τυχαία η σύμπτωση με το γνωστό σύμβολο), με τα φωτάκια του τριγύρω να αναβοσβήνουν δαιμονισμένα και τα μπάσα ”μπιπ” να χτυπάνε ποιο δυνατά κάθε φορά που προσπαθούσαμε να κάνουμε restart την ”πίστα”, γιατί δεν θέλαμε να πιστέψουμε ότι είχαμε ξημερώσει τζάμπα με το… ποντίκι στο χέρι. Βλέπετε, τα μηχανήματα της ”εικονικής πραγματικότητας” δεν επηρεάζονται (ακόμα) από συναισθήματα ή ιδεολογίες του ”πελάτη” και αντιδρούν με τον βάρβαρο ήχο ενός ”μπιπ” σε κάθε προσπάθεια ”συναισθηματικής αφύπνισής” τους. Το αποτέλεσμα ήταν ”κάποιος” ενοχλημένος από τον επαναλαμβανόμενο ήχο, να ”τραβήξει” την πρίζα… και μετά ήρθε το… Μνημόνιο με την συνταγή της… απεξάρτησης.
Σ’ αυτή λοιπόν, την φάση της… θεραπείας, εμφανίστηκε ο κ. Μανιτάκης, από την ομάδα των πρώην εξαρτημένων και νυν, υποτίθεται, ”θεραπευμένων”, με εμφανή όμως σημάδια στερητικού συνδρόμου, ένδειξη ότι το ”φάρμακο” δεν τον έχει ”πιάσει”.
Διαβάστε τι είπε λοιπόν, μεταξύ πολλών άλλων σ’ αυτή τη συνέντευξη και θα καταλάβετε: Είπε ότι κακώς είχε νομισθεί ”…ότι θα μπορούσαν να γίνουν αθρόες, οριζόντιες, αυθαίρετες απολύσεις” και ότι τώρα, μετά φυσικά από ”σκληρή” προσπάθεια της Κυβέρνησης, έγινε δεκτό από τους νυν δανειστές μας και πρώην τοκογλύφους, ”…αυτές οι αναγκαστικές αποχωρήσεις πρέπει να προέρχονται από ορισμένες πηγές, να ακολουθούν κάποιους κανόνες και κάποιες διαδικασίες και να εξυπηρετούν κάποιο σκοπό και κυρίως να γίνονται μετά από μελέτες και από αξιολόγηση”.
Καταλάβατε τι είπε ο άνθρωπος της ”αριστερής διανόησης” (όχι γιατί της δεξιάς είναι καλύτερη); Είπε ότι το πρόβλημα δεν είναι ότι θα φύγουν από το Δημόσιο, δηλαδή θα απολυθούν, δηλαδή θα χάσουν τις δουλειές και τον ύπνο τους 15.000 εργαζόμενοι, αλλά το πως θα φύγουν. Και όσοι ανησυχούσαν ”…ότι θα μπορούσαν να γίνουν αθρόες, οριζόντιες, αυθαίρετες απολύσεις”, να ησυχάσουν γιατί αυτές(οι απολύσεις) θα ”… ακολουθούν κάποιους κανόνες και κάποιες διαδικασίες και να εξυπηρετούν κάποιο σκοπό και κυρίως να γίνονται μετά από μελέτες και από αξιολόγηση”. Τώρα αν σας φανούν ”κάπως” ασαφή και δυσνόητα, ίσως και ακατανόητα αυτά τα ”κάποιους κανόνες” και ”κάποιες διαδικασίες” και ”μελέτες” και ”αξιολόγηση”, μην το πάρετε κατάκαρδα γιατί δεν φταίει η διανοητική σας κατάσταση. Εκείνη την στιγμή ο κ.Μανιτάκης ομιλούσε ως πολιτικός και ο πολιτικός δεν μπορεί να είναι εύκολα κατανοητός, ή μάλλον πρέπει να είναι δυσνόητος έως και ακατανόητος, για να είναι και σεβαστός από τον απλό και ταπεινό πολίτη, που τον ψηφίζει. Αυτή η τακτική είναι παλιά αλλά σταθερή ”αξία” στην πολιτική (ο κ.Μανιτάκης δεν είναι τώρα βουλευτής αλλά αύριο…;).
Στην συνέχεια έδωσε και άλλες λεπτομέρειες του σχεδίου του που αναφέρονταν στην αντιμετώπιση αυτών των υπαλλήλων που έχουν καταθέσει πλαστά πιστοποιητικά προσόντων, δηλαδή απάτη. Διαβάστε τι είπε και πείτε μου μετά αν έχετε ξανακούσει ποτέ ποιο ενημερωμένο, σαφή και ξεκάθαρο πολιτικό λόγο. Είπε ότι ”… υπάρχουν διοικητικές διαδικασίες, υπάρχει το σώμα των ελεγκτών, των επιθεωρητών της δημόσιας διοίκησης, υπάρχει και μια συλλογική ευθύνη των αρμοδίων αρχών και ιδίως και των υπηρεσιών προσωπικού ή διοικητικού, οι οποίες οφείλουν να ενημερώνουν τους φακέλους”, και ότι ”οι διαδικασίες ελέγχου και πιστοποίησης των προσόντων μπορούν να γίνουν οποτεδήποτε στιγμή”, αλλά ”δεν μπορεί να αξιολογηθεί ένας υπάλληλος με οποιαδήποτε διαδικασία”. Και μετά διερωτάται ο ανυποψίαστος πολίτης: Μα ”με τον ήλιο τα μπάζω με τον ήλιο τα βγάζω τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε”; Έλα ντε…
Είπε κι’ άλλα ”χρήσιμα και ενημερωτικά” ο κ. υπουργός που πρέπει κάποια στιγμή να μείνουν στην ιστορία για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, όπως λέει και το (πολιτικό) παραμύθι. Αναφερόμενος στο ερώτημα από πού αλλού, εκτός των ”επίορκων”, θα βρεθούν οι 15.000 υπάλληλοι που θα φύγουν, είπε με την ακρίβεια και την ειλικρίνεια του λόγου που αρμόζει σ’ένα ”αριστερό” πολιτικολογούντα. Θα βρεθούν, λέει, από τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις φορέων. Δηλαδή, αν δεν καταλάβατε, δεν θα απολυθούν αλλά θα εξαϋλωθούν, λόγω ανυπαρξίας (γραφικής, προφανώς) ”ύλης”!
Σε συνέχεια διαισθανόμενος την κούραση των τηλεθεατών του, λόγω και του προκεχωρημένου της ώρας, θεώρησε ότι η στιγμή ήταν κατάλληλη και για μια κορώνα! Είπε, πάντοτε για το θέμα των απολύσεων των δημοσίων υπαλλήλων ότι ”… όλα αυτά θα γίνουν με τις εγγυήσεις του κράτους πρόνοιας, τις εγγυήσεις δηλαδή που έχει, που οφείλει να έχει μέσα από την σύμβαση που έχει υπογράψει και με τη διαδικασία της πρόσληψης... Δε θα κάνουμε καμιά ανθρωποθυσία, και δικαστήρια, δόξα τω Θεώ, έχουμε στον τόπο αυτό και κράτος δικαίου έχουμε και είμαστε αποφασισμένοι φυσικά να μην κάνουμε καμιά αυθαιρεσία».
Αλήθεια, ξέρατε εσείς ότι στην Ελλάδα έχουμε κράτος πρόνοιας που έχει, ή οφείλει να έχει (άρα δεν είναι και σίγουρο ότι έχει!) που εγγυώνται …κλπ… που μάλιστα (οι εγγυήσεις) περιλαμβάνονται στην ”… σύμβαση που έχει υπογράψει και με τη διαδικασία της πρόσληψης”; Γνωρίζατε αν ποτέ έγιναν ανθρωποθυσίες στην Δημόσια Διοίκηση; Βεβαίως, όχι… (μόνο κάτι κομματικά προγκρόμ έγιναν αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία…)
Είπε κι’ άλλα ο κ. Μανιτάκης που όμως όλα οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι δηλαδή το φως που βλέπουν στην άκρη του τούνελ, το ίδιο που έβλεπε και ο αξέχαστος Ανδρέας (όποια πέτρα κι’ αν σηκώσεις, από κάτω είναι γραμμένο το όνομά του), είναι πάλι το τραίνο που θα ξαναπεράσει από πάνω μας (;).