Από την Τετάρτη το βράδυ στα κοινωνικά δίκτυα κυκλοφορούν διάφορες
εκδοχές σε διάφορες γλώσσες ενός μόνο συνθήματος: «Μποϊκοτάζ στις
φράουλες από τη Μανωλάδα». Πρώτη παρατήρηση: ίσως λόγω της δημοσιότητας
που παίρνει πλέον σε διεθνές επίπεδο οτιδήποτε γίνεται στη χώρα μας το
μήνυμα αυτό να φτάσει σε πολλαπλάσιους αποδέκτες από τις προηγούμενες
φορές. Δεύτερη παρατήρηση: αν το μήνυμα δεν γραφτεί στη ρωσική γλώσσα ή
έστω δεν φθάσει σε γλωσσομαθείς Ρώσους που θα το διαβάσουν και θα
αποφασίσουν να το ακολουθήσουν, οποιαδήποτε προσπάθεια μποϊκοτάζ είναι
καταδικασμένη. Αν και σε κάθε λαϊκή αγορά ή μανάβικο της επικράτειας οι
φράουλες είναι σχεδόν αποκλειστικά από τη.......Μανωλάδα, ο όγκος αυτός αντικατοπτρίζει ένα μικρό μόνο μέρος της παραγωγής της περιοχής καθώς το 80% εξάγεται στη Ρωσία.
Το θέμα των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης αλλοδαπών εργατών φράουλας στην περιοχή έλαβε για πρώτη φορά ευρεία δημοσιότητα το 2008, μετά την απεργία των εργατών οι οποίοι διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα τους. Εκτοτε περίπου τέτοια εποχή κάθε χρόνο υπάρχουν καταγγελίες για τις συνθήκες που επικρατούν στα χωράφια της φράουλας. Αφορούν εργάτες οι οποίοι εργάζονται ακόμη και κάτω από την απειλή των όπλων, δουλεμπόριο, άθλιες συνθήκες στέγασης και εργασίας.
Το περιστατικό της Τετάρτης ήταν η πιο θεαματική περίπτωση μιας σειράς ειδήσεων που έρχονται περίπου κάθε χρόνο τέτοια εποχή στη δημοσιότητα. Καθώς τα ΜΜΕ φωνάζουν για λίγες μέρες, όσες και η κεντρική εξουσία δείχνει ότι ενδιαφέρεται για την άθλια κατάσταση, οι παραγωγοί απαντούν πως κάποιοι μεμονωμένοι επιχειρηματίες δυσφημούν την περιοχή και το προϊόν και το θέμα ξεχνιέται.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η όποια δυσφήμηση δεν αποθαρρύνει όσους σκέφτονται να καλλιεργήσουν φράουλα. Σύμφωνα με τους ίδιους τους παραγωγούς, προ πενταετίας τα στρέμματα στα οποία το συγκεκριμένο προϊόν ήταν σε καλλιέργεια ανέρχονταν σε 6.000-7.000· σήμερα οι μετριοπαθείς υπολογισμοί κάνουν λόγο για 10.000 στρέμματα και για μια «βιομηχανία» με τζίρο 120 εκατ. ευρώ. Αλλωστε, όπως ανέφεραν και τοπικοί παράγοντες, ο εργοδότης στον οποίο δούλευαν οι εργάτες-θύματα της επίθεσης «δεν είχε σχέση με την περιοχή, έμενε μόνιμα στην Αθήνα, νοίκιαζε τα κτήματα αυτά και είχε προσλάβει ως επιστάτες άτομα του υποκόσμου».
Από εκεί και πέρα οτιδήποτε γραφτεί σήμερα για το συγκεκριμένο θέμα έχει ξαναγραφτεί. Για τις σχέσεις μεταξύ των μεγαλοπαραγωγών και των τοπικών αρχών. Για το «έντονο στεγαστικό πρόβλημα», δηλαδή για τους άθλιους καταυλισμούς στους οποίους διαμένουν πολλοί από τους εργάτες, πολλές φορές καταβάλλοντας ενοίκιο στον εργοδότη τους, το οποίο παρακρατάει από τον μισθό τους.
Για τους συμπατριώτες των εργατών που λειτουργούν ως διερμηνείς / επιστάτες / υπεύθυνοι μισθοδοσίας και εκμεταλλεύονται με τη ....
σειρά τους τους εργάτες.
Για τους Ελληνες που, σύμφωνα με τους περισσότερους παραγωγούς, «ακόμη και σήμερα ενδιαφέρονται μόνο για δουλειές γραφείου και δεν θέλουν να γίνουν εργάτες γης».
Για τους παραγωγούς που απευθύνονται κάθε χρόνο στα αρμόδια υπουργεία προκειμένου να δώσουν «λύση στο πρόβλημα». Οπου λύση σημαίνει «προσωρινές άδειες παραμονής» στους εργάτες για τους 3-4 μήνες που διαρκούν οι εργασίες στα φραουλοχώραφα.
Για την «πλειονότητα των εργοδοτών που είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους» - όπου το «συνεπείς» μεταφράζεται σε 22 ευρώ για εξίμισι ώρες εργασίας, κάτι που, όπως καταγγέλλουν οι μεταναστευτικές κοινότητες, σπάνια τηρείται.
Ολα αυτά έχουν ξαναγραφτεί. Και πιθανότατα θα ξαναγραφτούν. Γιατί, όπως δείχνουν τα στοιχεία, το «επενδυτικό περιβάλλον» σε Αθήνα και Μανωλάδα ευνοεί την καλλιέργεια φράουλας.