Διαβάζει κάποιος την εξής ανακοίνωση: «Η Γενική Συνέλευση εξουσιοδοτεί και εντέλει το Διοικητικό Συμβούλιο να μην χρηματοδοτεί καμία επιχείρηση ή οικονομική μονάδα που δεν τηρεί τις υποχρεώσεις της ως προς την προστασία των εργαζομένων της από την ανασφάλιστη ή αδήλωτη εργασία». Τί υποθέτει; Ποιά φιλεργατική εταιρεία θα σκεφτεί ότι είναι;
Είμαι σίγουρος ότι, σχεδόν αυτομάτως, στο νου έρχεται το κράτος, κάποια δημόσια επιχείρηση, ένας κοινωφελής οργανισμός. Ενδεχομένως ο νους να.....
πάει σε μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση ή έναν διεθνή συνεταιρισμό, όπως ας πούμε ο ΟΗΕ. Σε κάθε πάντως περίπτωση θα σκεφτεί πως η ανακοίνωση προέρχεται από κάποια οργάνωση, η οποία στις διακηρύξεις της είθισται να περιλαμβάνει την προστασία της εργασίας και των εργαζομένων ως τμήμα των γενικών και θεωρητικών αρχών της.
Σε καμία πάντως περίπτωση δεν θα σκεφτεί πως μπορεί να προέρχεται από μια εμπορική επιχείρηση που αποκλειστικό σκοπό έχει το κέρδος. Και σίγουρα θα ήταν αδιανόητη ακόμη και σαν σκέψη ότι μια τέτοια απόφαση θα μπορούσε να την λάβει μια τράπεζα κατόπιν προτάσεως του Προέδρου της. Και τούτο γιατί οι τραπεζίτες ως γνωστόν «ρουφάνε το αίμα του λαού με το μπουρί της σόμπας».
Και όμως, την απόφαση έλαβε η Τράπεζα Πειραιώς μετά από πρόταση του Προέδρου της Μιχάλη Σάλλα! Σίγουρα η απόφαση δεν σχετίζεται μόνον με την κουλτούρα της Πειραιώς, όπως ανέφερε στην ομιλία του ο επικεφαλής της ούτε είναι κάποια ιδέα που εμπνεύστηκε ο Μιχ. Σάλλας διαβάζοντας τον «αναρχικό τραπεζίτη» του Πεσσόα.
Η απόφαση έχει σχέση με τα όσα απαράδεκτα συνέβησαν στη Μανωλάδα και οπωσδήποτε αποτελεί έμπρακτη απάντηση στους «δουλέμπορους» της φράουλας. Δεν περιορίζεται όμως μόνον εκεί, κι αυτό είναι το πολύ σημαντικό, αλλά επεκτείνεται και σε κάθε επιχείρηση που παραβιάζει κατάφωρα την εργατική και ασφαλιστική νομοθεσία, αλλά και προσβάλλει τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια των εργαζομένων.
Με απλά λόγια: καμία εταιρεία, καμία επιχείρηση, κανένα αφεντικό δεν θα χρηματοδοτείται από την Τράπεζα Πειραιώς εφόσον απασχολεί ανασφάλιστους εργαζόμενους. Η απόφαση αυτή σίγουρα θα αποβεί σε βάρος της Τραπέζης Πειραιώς, αφού οι τυχόν σύγχρονοι «δουλέμποροι» που έχουν δοσοληψίες με την Πειραιώς θα μετακινηθούν σε άλλες τράπεζες εφόσον συνεχίσουν να επιχειρούν με όρους εργασιακού μεσαίωνα.
Αυτό προφανώς η διοίκηση της Τραπέζης το συνεκτίμησε και παρ’ όλα αυτά, και προς τιμήν της, προτίμησε να σταθεί στο πλευρό των εργαζομένων, Ελλήνων και μεταναστών, κι ας υποστεί η ίδια ζημία. Προτίμησε να λουστράρει με κοινωνική ευαισθησία το όνομά της. Και μάλιστα σε μια στιγμή που επιχειρείται η ανακεφαλαιοποίησή της. Πράγμα που σημαίνει ότι λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν της τις θυσίες που υφίσταται ο λαός και την συνακόλουθη κριτική που ασκείται στις τράπεζες, και αναζητεί τρόπους να το ανταποδώσει.
Ενδεχομένως κάποιος θα υποστηρίξει, και πιθανώς να έχει δίκαιο, πως η ζημία που θα υποστεί η Τράπεζα να μην είναι μεγάλη. Σημασία όμως σε τέτοιες περιπτώσεις δεν έχει το ύψος της ζημίας, αλλά το μήνυμα που στέλνεται στην κοινωνία. Και το μήνυμα που στέλνεται είναι ότι αυτό που δεν κάνει, ως οφείλει, το κράτος, το κάνει μια τράπεζα! Αντί για καταγγελίες και λόγους συμπαθείας προς τους εργαζομένους, έχουμε συγκεκριμένη πράξη ουσιαστικής συνηγορίας στην περιφρούρηση των δικαιωμάτων τους. Και αυτό το μήνυμα είναι σημαντικό και εξόχως θετικό άμα και ελπιδοφόρο στους παράξενους καιρούς της οικονομικής ανέχειας και της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους που ζούμε.
Εφεξής οι εργαζόμενοι θα μπορούν να αντιδρούν αποτελεσματικά έναντι κάθε «δουλεμπόρου». Έχουν τη δυνατότητα να καταγγείλουν στην Τράπεζα την παραβίαση των εργασιακών και ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων και ο «δουλέμπορος» θα πρέπει να ψάξει να βρει από αλλού πηγές χρηματοδότησης. Στο δίλημμα του εργαζομένου: καταγγέλλω και απολύομαι ή σιωπώ και έχω ένα εξευτελιστικό ξεροκόμματο, προστίθεται και το δίλημμα του αφεντικού: τους έχω αδήλωτους και ανασφάλιστους, με κίνδυνο να εξοβελιστώ από τις τραπεζικές συναλλαγές ή τηρώ την κείμενη νομοθεσία για να μην οδηγηθώ σε οικονομική ασφυξία;
Μέχρι τώρα η μόνη προστασία των εργαζομένων ήταν η Επιθεώρηση Εργασίας, της οποίας όμως η αποτελεσματικότητα αμφισβητείται, λόγω της γραφειοκρατίας αλλά και των πολλών δυσπλασιών που έχουν αναπτυχθεί στη σχέση του κομματικο-κλεπτοκρατικού κράτους και της επιχειρηματικότητας. Και φυσικά είναι διαφορετικό πράγμα το, συνήθως μικρό και εφεσιβαλλόμενο, πρόστιμο του δημοσίου από το άμεσο κλείσιμο της τραπεζικής (δανειοδοτικής, κεφαλαιακής, συναλλακτικής) κάνουλας.
Αν μάλιστα το παράδειγμα της Πειραιώς το ακολουθήσουν και οι άλλες τράπεζες τότε οι «δουλέμποροι» θα αναγκαστούν είτε να συμμορφωθούν είτε να γίνουν οι ίδιοι «δουλοπάροικοι». Και πιστεύω ότι όχι μόνον πρέπει να το ακολουθήσουν, αλλά να ανεύρουν κι άλλους τρόπους για να τονώσουν το κοινωνικό τους προφίλ και να (απο)δείξουν ότι τη βοήθεια που τους προσφέρει ο λαός -αφού η ανακεφαλαιοποίησή τους γίνεται με χρήματα των φορολογουμένων πολιτών- είναι διατεθειμένες να του την ανταποδώσουν με συγκεκριμένες πράξεις.
Ειδικά σε περιόδους κρίσης η επίδειξη κοινωνικής ευαισθησίας είναι εξίσου σημαντική με την καλή συναλλακτική πίστη. Και ιδιαίτερα σε μια χώρα, όπως η δική μας, που οι τράπεζες δεν είναι παραρτήματα πολυεθνικών ομίλων, αλλά έχουν ελληνικό πρόσωπο και προσπαθούν να το διατηρήσουν…
matrix24