Την ώρα που άκουσα την είδηση από τις Βρυξέλλες για το «χέρι» στις καταθέσεις στην Κύπρο, τα μάγουλά μου έγιναν κόκκινα. Ένιωσα το κεφάλι μου να βαραίνει. Τα μάτια μου ήθελαν απεγνωσμένα να κλείσουν. Ένιωθα οργή.
Είχα όλα τα συμπτώματα του συναισθήματος που με καταλαμβάνει κάθε φορά που αισθάνομαι να με πνίγει η αδικία. Ο..........
παραλογισμός.
Οι πολιτισμένοι δανειστές μας για να δώσουν 10 δισ ευρώ στην Κύπρο ζήτησαν από τη Ρωσία να ξεχάσει κάποιες δόσεις του δανείου που είχε δώσει στη Λευκωσία, ύψους 2 δισ ευρώ, και από τους πολίτες της Μεγαλονήσου τις καταθέσεις τους. Περίπου 7% για ποσά μέχρι 100 χιλιάδες ευρώ και 10% για ποσά πάνω από 100 χιλιάδες ευρώ.
Δηλαδή, για να δώσουν οι ξένοι 10 σε δόσεις οι Κύπριοι θα πληρώσουν «κασέρι» 5.
Προσωπικά τους προτείνω να δώσουν από 21% και 30%, αντίστοιχα, και να τους στείλουν στον διάολο.
Γιατί ο Σόιμπλε, λέει, ήθελε 40%! Οι Γερμανοί που ματοκύλισαν τον κόσμο δυο φορές.
Οι Βρετανοί, Ολλανδοί και λοιποί αποικιοκράτες που πότισαν τους Κινέζους όπιο και έκαναν τον πληθυσμό της μαύρης ηπείρου σκλάβους, μας κουνάνε το δάχτυλο.
Γιατί ζήσαμε δέκα χρόνια πάνω από τις δυνατότητές μας, δανειζόμενοι για να αγοράζουμε τα ψυγεία και τα αυτοκίνητά τους.
Σε ό,τι αφορά στην Κύπρο, ειδικότερα, την τιμωρούν γιατί ήταν οικονομικό κέντρο. Για Ρώσους και Κινέζους. Το μήνυμα είναι «στείλτε τα λεφτά σας στο Λουξεμβούργο».
Ζητώ από τον κ. Σαμαρά, τον κ. Βενιζέλο και τον κ. Κουβέλη να μας προστατέψουν. Να κόψουν τον βήχα στην τρόικα τώρα.
Δεν αντέχω άλλο να βλέπω τους τρεις κυρίους με τα κουστούμια (τον Τόμσεν, τον Μαζούχ κοκ) να ζητούν κι άλλο αίμα. Κι άλλους φόρους. Και την κυβέρνηση να μπαίνει στη γωνία γιατί δεν έκοψε τον μισθό του Κορκονέα και δεν απέλυσε δέκα επίορκους.
Δε θέλω να ακούσω ξανά δηλώσεις σαν του Γιώργου Παπανδρέου πως «κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα». Ούτε δικαιολογίες του τύπου η εναλλακτική ήταν η άτακτη χρεοκοπία.
Αν οι Γερμανοί που ματοκύλισαν τον κόσμο δυο φορές και οι άλλοι οι αποικιοκράτες που έκαναν όλο τον πλανήτη σκλάβο τους, θέλουν κι άλλες θυσίες, προτιμώ να πεθάνω από έλλειψη φαρμάκων ή από πείνα.
Δεν αντέχω να με μαλώνουν και να μου δημιουργούν ενοχές.
Έπαιξα με τους δικούς τους κανόνες, τους πλήρωσα την άνοδο και τώρα θέλουν να τους πληρώσω και την πτώση. Και δαρμένος και βιασμένος. Πάνω απ’ όλα ατιμασμένος.
Η κοροΐδια πρέπει να τελειώσει. Δε θα πεθάνουμε για ένα κωλόσπιτο. Για τη δανεική ευημερία.
Και δε δέχομαι να με απειλούν με πόλεμο στο Αιγαίο ή με εσωτερική αποσταθεροποίηση, λεηλασίες και τα λοιπά. Έχουμε στρατό, έχουμε αστυνομία, αν οι γείτονες πιστεύουν ότι πρέπει να μας κάνουν πόλεμο να μας κάνουν. Και οι μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα, αν πιστεύουν ότι θα κερδίσουν κάτι αν εξεγερθούν, να το κάνουν.
Εγώ με το φόβο δε ζω. Δέχτηκα τα μέτρα όχι για να προστατέψω τις καταθέσεις που δεν έχω, αλλά τη δημοκρατική ομαλότητα. Αν με σέρνουν στην ανωμαλία μπορώ να πάω και μόνος μου. Έχοντας προστατέψει το κύρος της Πολιτείας, του Κράτους και της Δημοκρατίας μου. Τη ζωή μου και το σπίτι μου. Κι ας πέσω.
ΥΓ. Για να καταλάβετε την απελπισία μου σκέφτηκα να ζητήσω συγνώμη από τον Αλέξη Τσίπρα.
Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη, έλεγαν οι πρόγονοι. Αλλά, δεν είδα και δεν άκουσα τον ΣΥΡΙΖΑ να σηκώνει τον κόσμο. Τυπικές ανακοινώσεις μόνο. Βλέπετε, και η Κουμουνδούρου έχει μπει στο πολιτικό πλαίσιο της αλλαγής αλλά Μνημόνιο.
Αφήστε που κάτι αντίστοιχα έχουν πει στο παρελθόν και οι φωστήρες του Αλέξη που πετάνε ένα «μεγάλο» μπροστά και καθαρίζουν. Ευτυχώς η λογική μου αποδεικνύεται ανθεκτική. Οι αντοχές μου, όμως;