Καλή η αυτοκριτική για τα λάθη του παρελθόντος, αλλά δεν ήταν παρών για να την ακούσει ο κύριος αποδέκτης της, Γιώργος Παπανδρέου. Καλή και η πρόταση προς την ΔΗΜ.ΑΡ για κοινή κάθοδο στις εκλογές, αλλά δεν ήταν παρών για να την ακούσει ο Φώτης Κουβέλης. Τι απέμεινε από την ομιλία του Βενιζέλου στην έναρξη του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ;
Το ερώτημα που απηύθυνε σε όσους τον άκουγαν: «Υπάρχει κάποιος που θέλει την πτώση της κυβέρνησης;». Ερώτημα καίριο, που.....
δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας ότι η τύχη του ΠΑΣΟΚ είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την τρικομματική κυβέρνηση υπο τον Σαμαρά (εν μέρει το ίδιο συμβαίνει και με την ΔΗΜ.ΑΡ) και όλα τα άλλα είναι για να γίνεται κουβέντα.
Αν η κυβέρνηση αυτή καταρρεύσει, κανένα από τα τρία κόμματα που τη στηρίζουν δεν θα μείνει αλώβητο. Όχι, πάντως, το ΠΑΣΟΚ. Τότε θα ψάχνουν τη «δικαίωση» όσοι -ελάχιστοι είναι- σήμερα λένε στον Βενιζέλο να αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Πρόκειται για ντουφεκιά στον αέρα. Ουδείς από τους συνεταίρους αντέχει την διάλυση του συνεταιρισμού.
Αν η κυβέρνηση αντέξει, στο τέλος του δρόμου οι συνεταίροι ελπίζουν ότι κάποιο κέρδος τους αναλογεί. Μόνο που ξέρουν ότι το μεγάλο ποσοστό θα πάει στο μεγάλο συνεταίρο, τον Σαμαρά. Ετσι γίνεται συνήθως. Γι’ αυτό και ο Βενιζέλος καίγεται να φανεί πρωταγωνιστής στη συγκρότηση της «μεγάλης Κεντροαριστεράς». Το ΠΑΣΟΚ μόνο του δύσκολα θα πιάσει διψήφιο ποσοστό. Ένα μεγαλύτερο σχήμα δημιουργεί άλλη δυναμική. Βολεύει το ΠΑΣΟΚ, που θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι διστακτικό το κόμμα του Φώτη Κουβέλη, που δεν θέλει να ταυτιστεί μαζί του.
Πάντως, η τύχη και των δυο είναι κοινή. Σίγουρα κοινή μέσα στην τρικομματική κυβέρνηση. Αυτό το έχουν αντιληφθεί και οι δυο. Ερωτηματικό παραμένει αν μπορούν να βρουν και κοινό κεντροαριστερό βηματισμό.
Το μέλλον, πάντως, δεν είναι και τόσο αόρατο.