Πολύς λόγος γίνεται τελευταία και πολύ μελάνι έχει χυθεί, κατά την προσφιλή δημοσιογραφική έκφραση, για τις φωτογραφίες των 20 χρόνων νεαρών με τα καλάσνικοφ. Τα χτυπημένα πρόσωπα, με ή χωρίς φώτοσοπ, αναζωπύρωσαν συζητήσεις, τα κοινωνικά δίκτυα πήραν φωτιά και έστρεψαν τα φώτα της δημοσιότητας στη νέα γενιά για όλους τους λάθος λόγους. Τη χαμένη γενιά- όπως την είχε.......
χαρακτηρίσει πρώτος- ο πρώην διευθυντής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Κάν- για να περιγράψει το αβέβαιο μέλλον των 20άρηδων και των 25ρηδων, τα κύρια θύματα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, την οποία δημιούργησαν οι δύο προηγούμενες γενιές.
Οι περισσότεροι στάθηκαν – και δικαίως – στη βίαιη αντιμετώπιση των αρχών εναντίον των νεαρών που λήστεψαν την τράπεζα, ενώ -όπως συνηθίζεται- άρχισε η κατηγοριοποίησή τους σε αποβράσματα της κοινωνίας, η οποία τους γαλούχησε όλα αυτά τα χρόνια να παίρνουν και να ζητούν χωρίς να δίνουν. Να έχουν μόνο δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις. Τα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης στάθηκαν ιδιαίτερα στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού, γόνου μεγαλοαστικής τάξης. Ανέτρεξαν στη μητέρα του για να δουν πώς τον έχει αναθρέψει. Διαπίστωσαν ότι ήταν μία εκκεντρική μεγαλοαστή, η οποία ενώ είχε σπουδάσει στα καλύτερα σχολεία και ζούσε στον δικό της γυάλινο κόσμο με πολύ σατέν και στράς ωθούσε τον γιό της στην παρανομία με τις ιδέες που αποτύπωνε στα βιβλία της και με τις δηλώσεις στήριξης στο πρόσωπό του, παρά το γεγονός ότι έκανε ένα από τα χειρότερα εγκλήματα. Ληστεία τράπεζας με καλάσνικοφ.
Πόσο αβίαστα κρίνουμε όλοι τους άλλους. Με πόση ευκολία τους βάζουμε σε καλούπι για να θέσουμε εαυτόν εκτός της κατηγορίας Γ που τους έχουμε εντάξει. Για να πούμε με ανακούφιση «Ευτυχώς δεν είναι έτσι το δικό μου το παιδί» ή «Τι μάνα είναι αυτή που τον άφηνε να αλωνίζει. Φταίει που τα είχε όλα».
Αν δε, οι γονείς του έτυχε να έχουν χωρίσει τότε «το θύμα» πέφτει ακόμα πιο χαμηλά στην κατηγορία Δ. Τότε θα ακούσεις «Πώς να μην καταντήσει έτσι το παιδί όταν οι γονείς του δεν ασχολήθηκαν ποτέ μαζί του αλλά μόνο με το πώς θα φτιάξουν τις ζωές τους».
Και μετά γυρνούν πλευρό και κοιμούνται με την συνείδηση τους ήσυχη.
Δηλαδή, σύμφωνα με την κοινωνικά αποδεκτή θεωρία, όποιος δεν είναι μεγαλοαστός ή όποιος ζει σε μία «κανονική» οικογένεια δεν πρόκειται να παρεκλίνει από τη σωστή πορεία και να γίνει ληστής ή τρομοκράτης. Κατ’ αυτήν την έννοια, τα παιδιά που μεγαλώνουν με δύο γονείς που ζουν συμβατικά για να μη χαλάσει το μοντέλο ή μαλώνουν, δε μιλιούνται, αλλά παραμένουν μαζί για τα παιδιά – και όχι επειδή φοβούνται να έρθουν αντιμέτωποι με την αλήθεια τους –θα έχουν καλή πορεία ζωής και θα ενταχθούν αυτόματα στην κατηγορία Α για να πάρουν το βραβείο της κοινωνίας…Πόσο ρηχή αντιμετώπιση της πραγματικότητας…
Ακόμα και αν δεχτούμε ότι ένα παιδί που μεγαλώνει στα πλούτη, έχει ό,τι επιθυμήσει, πηγαίνει στα καλύτερα σχολεία και δε θα έπρεπε να στρέφεται εναντίον της, κάνουμε σοβαρό λάθος. Κάθε περίπτωση, όπως και κάθε άνθρωπος, είναι διαφορετικός. Όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια. Και υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν δάχτυλα ή βιώνουν κάποια μορφή αναπηρίας.
Αυτοί τι θα έπρεπε να κάνουν; Να πάρουν το καλάσνικοφ , να πυροβολούν και όποιον πάρει ο χάρος; Και δεν μιλάμε μόνο για αυτήν την εποχή, που δικαίως ξεχειλίζει η οργή για πράγματα που γίνονται για εμάς χωρίς εμάς. Αλλά και για τις εποχές των παχιών αγελάδων όπου οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα ήταν μονίμως στο περιθώριο.Σε μία κοινωνία με απόλυτα και στυγνά πρότυπα για όποιον τολμήσει να τα παραβιάσει.
Πρόσφατα διάβασα ότι οι τρομοκράτες των παραδοσιακών οργανώσεων της προηγούμενης 20ετίας , τύπου Μπάαντερ Μάινχοφ, προέρχονταν από την αστική τάξη. Δεν το αρνούμαι. Ούτε ότι ο Μάρξ ή ο Ένγκελς έθεσαν τα θεμέλια του Κομμουνισμού προερχόμενοι από την αστική τάξη. Και η προφανής εξήγηση είναι ότι, όταν έχεις λύσει τα προβλήματα βιοπορισμού, μπορείς απρόσκοπτα να διευρύνεις τους ορίζοντες σου και να φιλοσοφήσεις ή να επιθυμείς να αλλάξεις τον κόσμο με αμφιλεγόμενες μεθόδους.
Όμως η δική μας εποχή- και μιλάω για τα τελευταία 30 χρόνια – δεν είχε απλώς λύσει τα θέματα του βιοπορισμού, τα είχε ξεπεράσει. Και πρέπει να ομολογήσουμε όλοι ότι πολλοί λίγοι αντιστάθηκαν στο μεγαλοαστικό μοντέλο της φίρμας, του ακριβού αυτοκινήτου και της ντόλτσε βίτα. Οπότε τι; Τώρα όλοι είμαστε εν δυνάμει τρομοκράτες; Χάσαμε τα κεκτημένα και θα πάρουμε τα όπλα; Σίγουρα αυτό δεν είναι η λύση. Και περίμενα από τη νέα γενιά- κατά την προσφιλή κοινωνικά αποδεκτή έκφραση – να κάνει την επανάσταση. Έχει όλους τους σωστούς λόγους. Προφανώς και δεν είναι επανάσταση η ληστεία τράπεζας. Γιατί κανένας δεν φρόντισε να ενημερώσει το Ρωμανό ότι στις τράπεζες καταθέσεις, έστω και πενιχρές, έχουμε όλοι. Οι μεγαλοκαθέτες τις έχουν έξω – όχι τώρα, από πάντα- στην Ελβετία ή στις γνωστές παράκτιες (off shore).
Οι 18ρηδες και οι 20ρηδες έπρεπε να το έχουν πάρει πολύ προσωπικά αυτό που τους λένε τα μεγάλα αφεντικά του χρήματος. Και να μη δεχτούν ότι είναι η χαμένη γενιά. Στην Ισπανία οι νέοι κατεβαίνουν κάθε μέρα στους δρόμους. Πολλοί μπορεί να διαφωνούν σήμερα με τη διαδήλωση ως μορφή αντίδρασης λόγω αμφιβόλου αποτελέσματος, αλλά είναι η μόνη μορφή υγιούς αντίδρασης που υπάρχει. Και θα έχει αποτέλεσμα. Όχι άμεσα.
Και οι γονείς πρέπει να σταματήσουν να διοχετεύουν την οργή που νιώθουν, στην τρικυμία της κρίσης, στα παιδιά τους. Από όποια τάξη και αν προέρχονται. Γιατί, όπως δεν πρέπει να δεχόμαστε μία κοινωνία να κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους σε πατρίκιους και πληβείους ή αλλιώς κοινωνικά αποδεκτούς, έτσι δεν πρέπει να αφήσουμε τους νέους ηγεμόνες του χρήματος να δημιουργήσουν έναν κόσμο με φτωχούς νότιους και πλούσιους βόρειους.
Η αρχή και το τέλος όλων είναι η Παιδεία. Και από την έλλειψή της πάσχει αυτός ο τόπος. Όχι τώρα. Από πολύ παλιά. Και σε αυτό είμαστε συνυπεύθυνοι όλοι. Όλες οι κοινωνικές τάξεις και όλοι οι πολίτες. Και οι μεγαλύτεροι και οι νεότεροι. Όπως , άλλωστε, είπε ο Αριστοτέλης : H παραμέληση της Παιδείας βλάπτει το ίδιο το Πολίτευμα.