συγκεκριμένες αποφάσεις σε ό,τι αφορά ιδεολογία και την πολιτική του κόμματος και βάσει αυτών στην ανάδειξη ηγεσίας και κεντρικών οργάνων.
Από το ΠΑΣΟΚ μην περιμένετε τέτοια πράγματα. Με τον Ανδρέα Παπανδρέου έκανε το πρώτο του συνέδριο δέκα χρόνια μετά την ίδρυση του και τον εξέλεγε κατά καιρούς δια βοής. Αλλά εκεί τουλάχιστον υπήρχε το ιμπέριουμ του ιδρυτή.
Με τον επόμενο Παπανδρέου, η εκλογή προέδρου ξεκίνησε από ένα διαμέρισμα στο Κολωνάκι, ακολουθούσε το οδοιπορικό προς το Καλέτζι και ολοκληρώθηκε με ένα τουλμουμπούκι που ονομάσθηκε «εκλογή από τη βάση» - αλλά με έναν μόνο υποψήφιο. Το έργο επαναλήφθηκε με τον Βενιζέλο σε κατώτερη και μίζερη μορφή: ένας υποψήφιος και αδύνατο να επαληθευτεί πόσοι ακριβώς ψηφοφόροι.
Μόνο επί Σημίτη –από την εκλογή του ακόμη- τηρήθηκαν στοιχειωδώς αυτές οι διαδικασίες. Όσα συνεδρία έγιναν επί των ημερών του ήταν συνέδρια, ή τουλάχιστον κρατούσαν τα προσχήματα. Άσχετα αν είχε φροντίσει από πριν ο στρατηγός Θόδωρος Τσουκάτος να προεξοφλήσει το αποτέλεσμα τους. Ήταν πάντως η μόνη περίοδος στην οποία το ΠΑΣΟΚ λάμβανε υπόψη ότι είχε καταστατικό. Και είναι κρίμα που στο τέλος ο ίδιος ο Σημίτης το αγνόησε με το «δακτυλίδι» που έδωσε, έξω από κάθε διαδικασία.
Επί Βενιζέλου το καταστατικό καταλύθηκε τελείως, χωρίς να δοθεί καμιά εξήγηση. Και ούτε χρειάστηκε γιατί εκείνοι που θα τη ζητούσαν πήγαν να κόψουν ρόδα μυρωμένα, κρίνους, άνθους και πασχαλιές. Στο ΠΑΣΟΚ έχουν μείνει πλέον οι φίλοι του Βενιζέλου, ολίγοι παπανδρεϊκοί και κάτι παλιοί που δεν τους κάνει καρδιά να φύγουν. Αυτοί θα παραστούν στο συνέδριο και όχι οι εκπρόσωποι των μελών του κόμματος. Γιατί μέλη δεν υπάρχουν, τουλάχιστον με την έννοια που ορίζεται το κομματικό μέλος.
Με άλλα λόγια, το ΠΑΣΟΚ οργανώνει συνέδριο το οποίο μόνο συνέδριο δεν θα είναι. Πχ όποιος προσέλθει θα έχει τέσσερα δεδομένα:
-Πρώτο, δεν πρόκειται να αλλάξει ηγεσία – ούτε και ενδιαφέρεται και κανείς να αλλάξει.
-Δεύτερο, δεν θα αλλάξει πολιτική καθώς η συμπόρευση με τη ΝΔ στο μνημονιακό πεδίο προεξοφλείται.
- Τρίτο, δεν πρόκειται να προκύψει η ιδεολογία του γιατί δεν την αναζητάει κανείς. Μέχρι στιγμής υπάρχει μόνο η φλύαρη αρθρογραφία του πρόεδρου του περί προσομοίωσης στην «ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία» -χωρίς καμιά επεξεργασία, αντίλογο, ζύμωση και τα συναφή- και κάτι φωνές από το παρελθόν «να μην αλλάξουμε».
-Τέταρτο, δεν θα αλλάξει και ηγετική ομάδα γιατί δεν υπάρχουν άλλοι να αντικαταστήσουν τους σημερινούς. Είναι ζήτημα αν από το στελεχιακό δυναμικό που υπήρχε τέτοια εποχή πέρυσι έχει μείνει το ένα τέταρτο. Τα «μεγάλα ονόματα» της τελευταίας δεκαετίας βρίσκονται εκτός ΠΑΣΟΚ – χωρίς όμως στη θέση τους να έχουν εισέλθει καινούργιοι. Κάτι «τσικό» των κυβερνήσεων Σημίτη-Παπανδρέου κάνουν παιχνίδι. Τα σοβαρά κομματικά στελέχη με ιστορικό πολιτικών και κοινωνικών δράσεων είναι ελάχιστα.
Το μόνο που ίσως αλλάξει θα είναι ότι δίπλα στις λοιπές φράξιες, θα προστεθούν καινούργιες που ήδη διαμορφώνονται. Ανάμεσα τους και η επίσημη φράξια του πρόεδρου -δηλαδή ό,τι απέμεινε από τον «Όμιλο» που τους είχε απαγορεύσει τον Φεβρουάριο του 2008 ο Γ. Παπανδρέου, συν τον Χρήστο Πρωτόπαπα.
Συμπέρασμα. Μετά τον Ανδρέα και τον Σημίτη το ΠΑΣΟΚ μετατράπηκε σε παιδική χαρά και στη συνέχεια έπαψε να έχει σχέση με την ουσία της πολιτικής του ύπαρξης, όπως την ορίζει η ιστορία του, ως κόμμα και άσχετα με τα λάθη των προσώπων και των κυβερνήσεων του. Ένα κόμμα είναι πρωτίστως κόμμα.
Με τον Γιώργο έφαγε τις σάρκες του, με τον Βενιζέλο τρώει και τις έννοιες του. Στο τέλος θα φάει και τον εαυτό του. Ήδη έφτασε στο σημείο που το 7% των δημοσκοπήσεων εκλαμβάνεται ως ποσοστό που του επιτρέπει να παίζει ρόλο «εγγυητή» της κυβερνητικής πολιτικής. Λένε και τέτοια, τρομάρα τους, αναφερόμενοι σε ένα κόμμα που το ψήφιζαν ως πέρυσι οι τέσσερις στους δέκα Έλληνες.
Υπάρχει διέξοδος; Πάντα υπάρχει, η πολιτική είναι σαν τη φύση: απεχθάνεται το κενό. Η λύση για όσους πιστεύουν ότι πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το κόμμα, είναι να παρέμβουν και να σταματήσουν αυτό το θέατρο σκιών που παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες.
Να υιοθετήσει το ΠΑΣΟΚ κανονικές διαδικασίες, να κάνει κανονικό συνέδριο, να οργανώσει κανονική συζήτηση, να πάρει κανονικές αποφάσεις, να βγάλει κανονικά πρόεδρο, να αποκτήσει κανονική ηγεσία, να υιοθετήσει κανονικές λειτουργίες και να συμπεριφερθεί με κανονικό τρόπο στον δημόσιο βίο.
Κοντολογίς για να σωθεί το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αλλάξει. Αλλά για να αλλάξει πρέπει να… αλλάξει! Με άλλα λόγια να αναβάλουν αυτό που ονομάζεται συνέδριο, να πάρουν τα πράγματα από την αρχή και να γίνουν κανονικό κόμμα.
Αλλά γι' αυτό χρειάζεται ισχυρή βούληση. Την οποία άλλοι δεν έχουν, άλλοι έχουν συμφέρον να μην έχουν και άλλοι απλώς κάθονται και τους κοιτάζουν να κάνουν τον ευτελισμό τέλειο, καθώς ως πολιτικός χώρος υιοθετεί πλέον τις χειρότερες ιδέες… εναντίον του!