Toυ Πέτρου Τρουπιώτη
Κατά ένα περίεργο τρόπο, πολλές κυβερνήσεις των τελευταίων δυο περίπου δεκαετιών στην χώρα, πάσχουν από δυο συγκεκριμένα
προβλήματα ( εκτός ίσως όλων των άλλων).
Το ένα πρόβλημα είναι η μη ύπαρξη όχι μόνον συγκεκριμένης
επικοινωνιακής πολίτικης , αλλά ούτε καν επιτελείου που να ξέρει αλλά και να μπορεί
να κάνει αυτή την...... δουλειά.
Αλλά και όταν κάτι τέτοιο υπάρξει, δηλαδή όταν
υπάρξουν άνθρωποι που να γνωρίζουν το θέμα, ικανοποιητικά τουλάχιστον. Είναι..... αδύνατον
να κάνουν κάτι αφού όλο το υπόλοιπο σύστημα δεν συνεργάζεται.
Και εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο πρόβλημα. Αυτό είναι
το ζήτημα της ανυπαρξίας συνεργασίας ανάμεσα στα μελή των κυβερνήσεων και κατ επέκταση
στην εμφάνιση αντίθετων φωνών, διαφορετικών απόψεων και κινήσεων που τελικά όχι
μόνον «τρελαίνουν» τον μέσο πολίτη και αποπροσανατολίζουν την όλη συζήτηση αλλά
ακυρώνουν στην πράξη και οποιαδήποτε προσπάθεια γίνεται από την κυβέρνηση σε επικοινωνιακό
επίπεδο.
Αυτό συνέβαινε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, το ίδιο συνέβαινε στις
κυβερνήσεις Σημίτη, ιδιαίτερα στην δεύτερη τετραετία, το ίδιο συνέβη, έστω και
σε μικρότερη έκταση στις κυβερνήσεις Καραμανλή . Η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν μπορεί
να μπει στο δείγμα, γιατί και άσχετους , εντελώς για τα ζητήματα επικοινωνίας είχε και όλοι οι υπουργοί
«έπαιζαν» μόνοι τους. Αυτή η κυβέρνηση ήταν μια ειδική περίπτωση έξαλλου…
Το ίδιο πρόβλημα φαίνεται
να εμφανίζεται και τώρα , στην κυβέρνηση Σαμαρά. Ένα πρόβλημα που μεγεθύνεται λογω
και των ζητημάτων που δημιουργούνται αφού θα πρέπει να συνεργαστούν τρία κόμματα
με διαφορετικές αντιλήψεις.
Η αλήθεια είναι ότι γίνεται
μια προσπάθεια για να υπάρξει επικοινωνιακή πολιτική, ιδιαίτερα από το επιτελείο
στο Μ Μάξιμου ( και υπάρχει και σχετική υποστηρικτική υποδομή και στην ΝΔ) όμως
αυτή δεν μπορεί να φανεί καθαρά, για πολλούς λογούς.
Γιατί δεν επιλέγονται πάντα
οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες , κρατικές θέσεις, γιατί κάποιοι που επιλέγονται
«παίζουν» για τον εαυτό τους. Γιατί τα τρία κόμματα αδυνατούν να συμφωνήσουν, αλλά
και γιατί ελάχιστοι κρατικοί παράγοντες δέχονται
να ενταχθούν σε μια συγκεκριμένη στρατηγική. Έξαλλου οι περισσότεροι «βλέπουν
στην επομένη μέρα»…
Και βεβαία το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι «αυτονομήσεις» ,
σε επίπεδο δηλώσεων , των υπουργών και των άλλων ανώτατων κρατικών αξιωματούχων.
Τελευταίο» λαμπερό παράδειγμα»,
ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών ο κ Μέργος και οι δηλώσεις του
για το θέμα του κατωτάτου μισθού.
Δεν μπαίνω στην ουσία
του ζητήματος. Αναφέρομαι στην επικοινωνιακή του πλευρά.
Ο συγκεκριμένος κρατικός
αξιωματούχος, όφειλε να μην κάνει την σχετική δήλωση χωρίς να υπολογίσει τις αντιδράσεις
που θα προκαλούσε. Ο συγκεκριμένος αξιωματούχος, δεν μπορεί να δηλώνει ότι δεν ήξερε
, γιατί εκτός των άλλων ήταν για τέσσερα σχεδόν χρονιά (2004-2007) στην ίδια θέση
και μετά Διοικητής του ΙΚΑ. Αρά λοιπόν γνώριζε τις επιπτώσεις αυτών που θα έλεγε.
Και όμως αποφάσισε να
τα πει, δημιουργώντας μια σειρά από πονοκέφαλους στην κυβέρνηση, προκαλώντας
μια νέα συζήτηση που μόνον θετικά δεν μπορεί να λειτουργήσει για το υπουργείο (
ιδιαίτερα ενόψει γενικής απεργίας της ΓΣΕΕ) και κυρίως δημιουργεί και πάλι ένα συνωμοσιακό
κλίμα. Όλοι λένε ότι κάτι ετοιμάζει η κυβέρνηση και το κρύβει.
Βεβαία, όσοι γνωρίζουν
λένε ότι ο συγκεκριμένος αξιωματούχος , την ιδία τακτική είχε και στην προηγούμενη
θητεία του.
Αρά νομίζω και όσοι
τον επανατοποθέτησαν, έχουν τις ευθύνες τους.
Όπως επίσης έχουν και τις
ευθύνες τους που δεν τον έχουν ήδη απομακρύνει από την θέση του. Μόνον και μόνον
για την απερισκεψία να πει τα όσα είπε. Έξαλλου
καθηγητές οικονομικών «βρίθουν « στην χωρά μας. Θα μπορούσε εύκολα να αντικατασταθεί.
Οι ηγέτες κρίνονται πολλές
φορές και από τις αναγκαίες, αλλά βίαιες ίσως και γρήγορες, αποφάσεις που λαμβάνουν….
ptroupiotis@yahoo.gr