Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Με αφορμή επίσκεψη
συνδικαλιστών στο σχολείο μου προκειμένου να μας ενημερώσουν για διάφορα
εργασιακά θέματα καθώς και για την αξιολόγηση θα ήθελα να παρατηρήσω κάποια
πράγματα.
Πιθανόν για κάποιους
συνδικαλιστές η τακτική της τρομοκράτησης να σημαίνει ενημέρωση του κλάδου,
όπως και η τακτική των προσωπικών επιθέσεων, όπως και η..........
τακτική των
ψεμμάτων. Πιθανόν επίσης πολλοί
συνδικαλιστές να μην έχουν καταλάβει ακόμη πως αυτό που περιμένουμε να
ακούσουμε από τους εκπροσώπους μας δεν είναι ούτε κριτική, ούτε αερολογίες,
ούτε την κομματική γραμμή. Αυτό που περιμένουμε να ακούσουμε είναι μεστό λόγο
και προτάσεις με περιεχόμενο και με επιχείρημα. Η ιδεοληψία δεν είναι
επιχείρημα.
Με αφορμή λοιπόν την αξιολόγηση
προσωπικά θα ήθελα να αναφερθώ στην στάση των συνδικάτων.
1.
Τόσους μήνες ακούω
έναν καταγγελτικό λόγο από την ΟΛΜΕ και τις ΕΛΜΕ και δεν έχω ακούσει ακόμη την
αντιπρόταση ή μάλλον την πρόταση του συνδικαλιστικού οργάνου μας. Το “ΟΧΙ” είναι
η πρόταση-αντιπρόταση; Και εάν είναι το ΟΧΙ ποιά είναι τα επιχειρήματα; Με το
ΟΧΙ πήγαν να κάνουν διάλογο με το Υπουργείο;
2.
Τόσους μήνες ακούω
διάφορες “ενημερώσεις” για το θέμα, οι οποίες μου δίνουν την εντύπωση πως
κανείς δεν έχει διαβάσει το κείμενο που προτάθηκε. Απλά λέμε για να λέμε.
3.
Τόσους μήνες ακούω
διάφορους να προβάλουν επιστημονικούς λόγους για την μη εφαρμογή της και να
επικαλούνται την επιστήμη, χωρίς να έχουν ούτε μισό επιστημονικό επιχείρημα,
χωρίς να έχουν καμία επιστημονική γνώση επί αυτού.
Εάν όντως εκπροσωπούσαν τον κλάδο κάποιοι θα είχαν
ανοίξει τα μάτια τους και τα αυτιά τους και θα είχαν δει και ακούσει πως ένα
μεγάλο κομμάτι του κλάδου θέλει την αξιολόγηση. Ή τουλάχιστον θα είχαν κάνει
έναν διάλογο με τον κλάδο. Αντί αυτού οι εκπρόσωποι παρουσιάζουν τις προσωπικές
τους απόψεις ως απόψεις όλων των εκπαιδευτικών.
Κανείς δεν λέει ότι η πρόταση είναι τέλεια, κανείς δεν λέει ότι δεν έχει
προβλήματα, κανείς δεν λέει ότι συμφωνεί στα πάντα. Πού είναι όμως οι
εκπρόσωποι μας να συμβάλλουν στην βελτίωση της με τις προτάσεις μας;
Μιλάω για την αξιολόγηση, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η
τακτική που ακολούθησε ο συνδικαλισμός σε πολλά θέματα και καταλήξαμε να
τρέχουμε στα όρη και τα βουνά και να επιδοτούμε την θέση μας, ενώ μας μουτζώνει
δυστυχώς όλη η κοινωνία.
Βγαίνουν διάφοροι και μιλάνε για τους οδηγούς των ΜΜΜ, για
τους γιατρούς, για τους απόστρατους, για τους δημοσιογράφους για ένα σωρό
κλάδους ότι πρέπει να εξεταστεί το μισθολογικό τους και για εμάς δεν έχει
μιλήσει ούτε ένας. Δεν έχουμε καν καταφέρει να επικοινωνήσουμε οι ίδιοι στον
κόσμο τα προβλήματα μας, τα οποία είναι και προβλήματα της εκπαίδευσης.
Αυτό που μάλλον δεν έχει καταλάβει ακόμη το συνδικάτο
είναι ότι ενώ απέναντι μας υπάρχει μία δυναμική
πολιτική, οι εκπρόσωποι μας την
αντιμετωπίζουν με αερολογίες. Ο κλάδος αυτό το αντιλαμβάνεται. Και επειδή το
αντιλαμβάνεται χάνει την εμπιστοσύνη του στο συνδικαλιστικό του όργανο. Και
επειδή χάνει την εμπιστοσύνη του δεν συμμετέχει ούτε καν στις συνελεύσεις. Και
γιατί να συμμετέχει άλλωστε; Για να ακούει τους κομματικούς καβγάδες; Και σε λίγο η ΟΛΜΕ και οι ΕΛΜΕ θα κατεβαίνουν στις
απεργίες μόνες τους να μιλούν για τις αποκλειστικά και μόνο δικές τους απόψεις.
Τα συνδικάτα είναι απαραίτητα. Είναι απαραίτητα για να
συμμετέχουν στον διάλογο. Αλλά για να έχουν αποτέλεσμα πρέπει να έχουν κύρος.
Δυστυχώς με τις πρακτικές αυτές το κύρος τους υπονομεύεται από τους ίδιους. Και
μαζί με το δικό τους κύρος υπονομεύεται και το κύρος όλου του εκπαιδευτικού
κλάδου.
Ελένη Παπαδοπούλου
Ma in Educational Management
Doctorante Sorbonne Nouvelle – Paris III