Τα όσα απαράδεκτα άμα και τραγελαφικά συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες με τις διάφορες λίστες και «λίστες» κατέδειξαν σε όλο τους το μεγαλείο τις παθογένειας του συστήματος άσκησης εξουσίας στη χώρα. Ταυτόχρονα όμως έδειξαν και το ΠΑΣΟΚ σαν τον μεγάλο ασθενή του κομματικού συστήματος.
Η κρίση που από χθες εκδηλώνεται στην Ιπποκράτους, στην κοινοβουλευτική ομάδα και στις περιφερειακές οργανώσεις -με αφορμή τον, τουλάχιστον ανεύθυνο και πλημμελή, τρόπο που .........
ο Ευάγγελος Βενιζέλος πρωτευόντως, και δευτερευόντως ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, χειρίστηκαν τη «λίστα Λαγκάρντ»- ήταν αναμενόμενη.
Η πολιτική περιθωριοποίηση, στην οποίαν έχει περιέλθει το άλλοτε κραταιό Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, κάποια στιγμή ήταν αναμενόμενο ότι θα εκδηλώνονταν και με όρους εκφυλισμού και αμφισβήτησης της νέας του ηγεσίας. Έτυχε να είναι η «λίστα Λαγκάρντ», θα μπορούσε να είναι κάποιο άλλο γεγονός.
Και στο μέλλον θα βρεθούν, όπως βασίμως πιθανολογείται, κι άλλα «επεισόδια» που θα πιστοποιούν την κατάσταση αποσύνθεσης του ΠΑΣΟΚ, μετά την εκλογική του συντριβή στις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις. Αλλά και επειδή, όπως αποδεικνύεται και με το τελευταίο γεγονός, είναι έντονα διαποτισμένο από μία προσωποποιημένη αντίληψη άσκησης της εξουσίας, η οποία αγγίζει τα όρια της παραθεσμικής οργάνωσης.
Αναμφισβήτητα είναι λυπηρό ένα κόμμα, που με την παρουσία και την προσφορά του σφράγισε για σχεδόν τρεις δεκαετίες το δημόσιο βίο της χώρας, να περιέρχεται, με προεξάρχουσα την ηγεσία του, σε κατάσταση πολιτικής νεκροφάνειας. Γιατί αυτό συμβαίνει. Ανεξαρτήτως προθέσεων, λαθών ή ηλιθιότητας οι χειρισμοί στην άσκηση εξουσίας, και μάλιστα στους καιρούς του μνημονίου, τώρα αθροίζονται και «σκάνε». Και δημιουργούν άλλη δυναμική, εξόχως αρνητική, και για το Βενιζέλο και για το ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι, μην το ξεχνάμε, συνεχίζουν, μέσω της τρικομματικής κυβέρνησης να ασκούν εξουσία.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος και η ομάδα συνεργατών του, μπορεί να αρνούνται να δεχθούν την πραγματικότητα, αλλά η αλήθεια, όσο κι αν πονάει, είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, επί των ημερών τους και με δική τους, όχι αποκλειστική βέβαια, ευθύνη «πέθανε», και απομένει να του δοθεί, κάποια στιγμή και με αφορμή κάποιο άλλο γεγονός, η χαριστική βολή για να …ενταφιαστεί.
Απλώς είναι λάθος, τα όποια εναπομείναντα κορυφαία στελέχη του, να προσπαθήσουν να διαμοιράσουν τώρα τα ιμάτιά του. Όχι γιατί τα ιμάτια είναι κουρέλια, ούτε επειδή πρέπει να λυπηθούν τον Βενιζέλο και να του δώσουν και μια τρίτη ευκαιρία, αλλά επειδή αυτή τη στιγμή το (εσω)κομματικό τραπέζι, στο οποίο θα καθόντουσαν να συζητήσουν για τη μοιρασιά, είναι άδειο. Τι να μοιράσεις από κάτι που δεν υπάρχει; Τα κόκκαλα από έναν αποστεωμένο μηχανισμό; Καλύτερα να τα βάλουν στη λειψανοθήκη.
Επίσης υπάρχει ο κίνδυνος, εφόσον η εσωκομματική κρίση καταστεί ανεξέλεγκτη, να φύγουν βουλευτές, στελέχη και μέλη χωρίς να ξέρουν που να πάνε. Όμως ο χώρος της Κεντροαριστεράς, του ευρωπαϊκού δημοκρατικού σοσιαλισμού είναι κρίσιμος για την ομαλή λειτουργία του συστήματος, αλλά και χρήσιμος για τη χώρα, ειδικά τώρα που η κρίση βαθαίνει και το πολιτικό σύστημα δεν διαθέτει, τουλάχιστον ακόμη, ώριμες εναλλακτικές εφεδρείες. Δεν χρειάζεται λοιπόν (κι άλλους) περιπλανώμενους Ιουδαίους.
Επιπροσθέτως, η πλήρης αποκοπή του ΠΑΣΟΚ από τις ζωντανές και ριζοσπαστικές κοινωνικές δυνάμεις, καθιστούν θνησιγενή τυχόν μεμονωμένα εγχειρήματα ανασύνθεσης και επαναθεμελίωσης του χώρου, αφού πρωτίστως εκφράζουν προσωπικές φιλοδοξίες, ανάγκες, αγωνίες, αναζητήσεις ή και πικρίες και απογοητεύσεις.
Και βέβαια, διάσπαση και αποδιάλυση, σ’ αυτή τη φάση, του ΠΑΣΟΚ τινάζει στον αέρα την τρικομματική κυβέρνηση, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για τη χώρα και την προσπάθεια που καταβάλλεται, ασχέτως αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με αυτήν, για να παραμείνει στην ευρωζώνη.
Φυσικά κάποιος μπορεί να αντιτείνει, ευλόγως και βασίμως, ότι η κυβερνητική συνοχή είναι επίπλαστη αφ’ ης στιγμής τουλάχιστον ο ένας από τους τρεις εταίρους είναι σε κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης. Και μάλιστα τα προβλήματα που δημιουργεί, λόγω ακριβώς αυτής της κατάστασής του, είναι περισσότερα από αυτά που επιλύονται. Η ένσταση αυτή είναι σωστή, αλλά η χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται, δεν ξέρω αν είναι πιο εύκολο να διαχειριστεί μία πτώση της κυβερνήσεως ή την έστω τυπική ύπαρξη της δεδηλωμένης.
Τούτων δοθέντων οι βουλευτές, τα στελέχη και τα μέλη (τα ελάχιστα που έχουν απομείνει) του ΠΑΣΟΚ οφείλουν, όσο κι αν είναι δύσκολο, να δείξουν αυτοσυγκράτηση, σύνεση και ψυχραιμία. Αντί να βάλουν φωτιά στο κάποτε «γωνιακό μαγαζί», ας βρουν τρόπο να το αναστυλώσουν, κάνοντας ακόμη και εξώσεις – εφόσον κρίνουν ότι οι σημερινοί του ένοικοι το έχουν μετατρέψει σε παράγκα.
Αντί να δρα ο καθένας μόνος του, ας αναλάβει κάποιος την πρωτοβουλία να μαζευτούν όλοι, τις δύσκολες τούτες ώρες, και να δημιουργήσουν μια Εθνική Επιτροπή Πολιτικής και Οργανωτικής Ανασυγκρότησης. Ταυτόχρονα ας ξεκινήσουν σοβαρές συζητήσεις με πολιτικές Κινήσεις, Ομάδες, Ομίλους ή και κόμματα καθώς και κοινωνικές Οργανώσεις και συνδικαλιστικές ενώσεις για το μέλλον της Δημοκρατικής Παράταξης.
Τέλος, ας παραμερίσουν όλοι τις προσωπικές φιλοδοξίες και ας βρουν ένα νέο και άφθαρτο πολιτικό στέλεχος, με επιστημονική συγκρότηση, ριζοσπαστικές απόψεις και μαχητική διάθεση που σε μια πορεία θα μπορέσει, μέσα και από συνεδριακές διαδικασίες, να ενοποιήσει τον κατακερματισμένο χώρο της Κεντροαριστεράς.
Ο χώρος του ΠΑΣΟΚ, ως απομεινάρι κόμματος εξουσίας και μνημονιακή δύναμη, στηρίζει σήμερα την κυβέρνηση Σαμαρά. Πρέπει όμως, σε περίπτωση που αυτή αποτύχει, να μπορέσει να βοηθήσει και την επόμενη κυβέρνηση, που βασίμως πιθανολογείται ότι θα είναι του Αλ. Τσίπρα. Για να είναι ουσιαστική η βοήθεια, έστω και ως κριτική υποστήριξη, θα πρέπει το ΠΑΣΟΚ να μετεξελιχθεί και να επαναθεμελιωθεί ως ευρωπαϊκός σοσιαλ-δημοκρατικός φορέας. Μόνον έτσι θα μπορέσει να βοηθήσει, και αύριο, μια διαφορετική κυβερνητική πρόταση εξουσίας, η οποία, ασχέτως διαφωνιών, πρέπει, για το καλό της χώρας και των πολιτών της, να ευδοκιμήσει.
matrix 24