Στην Αθήνα χθες η Μέρκελ είπε με καθυστέρηση το αυτονόητο, ότι η Γερμανία εξάγει στις χώρες της Ευρωζώνης το 40% των συνολικών εξαγωγών της, και ότι η παρατεταμένη ύφεση, ανεργία και αποσταθεροποίηση απειλεί τα ζωτικά συμφέροντα της Γερμανίας.
Η στροφή έχει αρχίσει το πρόβλημα είναι ο χρονικός ορίζοντας ολοκλήρωσης της. Για την γερμανική πλευρά ο ορίζοντας είναι οι εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2013. Μέχρι τότε το Βερολίνο θα κάνει ότι μπορεί γιά να μην καταρεύσουν οι χώρες του Νότου αλλά δεν μπορεί να διαχειρισθεί ριζοσπαστικά μέτρα όπως η Τραπεζική Ενωση, η εγγύηση των καταθέσεων, το Ευρωομόλογο και κάποια δόση ελεγχόμενου πληθωρισμού χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη.
Η Μέρκελ μπορεί με την πυρετώδη κινητοποίηση της να αποφύγει την σύμπηξη ενός Μετρώπου του Νότου αλλά θα πρόκειται γιά μιά συμφωνία κορυφής.
Στην Ελλάδα οι αντοχές της κοινωνίας έχουν εξαντληθεί, στην Ισπανία απειλείται η εθνική ενότητα της χώρας με την Καταλονία να φλερτάρει με την απόσχιση, στην Ιταλία είναι άγνωστο τι θα προκύψει μετά τις εκλογές της Ανοιξης αλλά η μεγάλη εκκρεμότητα-ωρολογιακή βόμβα που υπάρχει λέγεται Γαλλία: Ο Ολάντ παίζει με την φωτιά μιάς γενικευμένης κοινωνικής εξέγερσης καθώς η εφαρμογή των πρωτοφανών γιά την χώρα περικοπών που προώθησε μπορεί να πυροδοτήσει εξέγερση ανάλογη με αυτήν που παρέλυσε την χώρα στα τέλη του 1995.
Η γερμανική πολιτική ατζέντα μας οδηγεί σε ένα δωδεκάμηνο θρίλερ όπου η θωράκιση του Νότου θα είναι εύτθραυστη απέναντι στις Αγορές με την κοινωνική δυσαρέσκεια να μπορεί να πάρει μορφή πολιτικής εξέγερσης ανά πάσα στιγμή.
Ο χρόνος τρέχει δραματικά αλλά καλ΄υτερο σενάριο δεν υπάρχει: Η Μέρκελ έχει εξαντλήσει τις δυνατότητες ρεαλιστικής προσαρμογής και περαιτέρω βήματα θα οδηγήσουν σε σοβαρή εσωτερική πολιτική κρίση.
Στα παραπάνω υπάρχουν δυό άγνωστες παράμετροι: Το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ και η αντίδραση του Ομπάμα σε περίπτωση επανεκλογής του.
Γιά την Ουάσιγκτον το παιχνίδι καθυστέρησης που παίζει το Βερολίνο δεν θέτει μόνο σε κίνδυνο την εύθραυστη ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας αλλά αμφισβητεί ευθέως τον ηγετικό ρόλο των ΗΠΑ στην Διατλαντική Σχέση.
Χωρίς την εμπλοκή της στις ευρωπαϊκές ισορροπίες οι ΗΠΑ χάνουν το μεγαλύτερο κομμάτι της ισχύος και του κύρους τους ως Παγκόσμιας Δύναμης, είναι σε αδύνατη θέση τόσο απέναντι στην Κίνα, όσο και την Ρωσία, και δεν μπορούν να διανοηθούν οποιαδήποτε σοβαρή πολιτική και πολύ περισσότερο στρατιωτική εμπλοκή στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Με δυό λόγια στις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου κρίνεται σε μεγάλο βαθμό το μέλλον των εξελίξεων στην Ευρωζώνη. Στον ίδιο βαθμό που η επανεκλογή του Ουίλσον το 1916 έκρινε την έκβαση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και η τρίτη θητεία του Ρούζβελτ μετά τις εκλογές του 1940 την έκβαση του δεύτερου.
Η Ευρωζώνη περιμένει την επανεκλογή Ομπάμα όπως το 1918 περίμενε τους ξεκούραστους στρατιώτες του στρατηγού Πέρσιγκ και το 1944 τις στρατιές του Αιζενχάουερ.