τη Μόσχα.
Σε αντίθεση με την αδράνεια που τη διέκρινε στο αρχικό ξέσπασμα της Αραβικής Άνοιξης, η ρωσική πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική μηχανή, κινείται αυτή τη φορά σε εξαιρετικά έντονους και δραστήριους ρυθμούς.
Μπορεί να το διαπιστώσει κάποιος, από την έλευση του ρωσικού στόλου στη Μεσόγειο, μέχρι τις διαρκείς παρεμβάσεις του υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, και φυσικά από τους… υπαινιγμούς του Ρώσου ηγέτη Βλαντιμίρ Πούτιν, για το μέλλον της περιοχής, επομένως και των καθεστώτων που θα βρίσκονται στην εξουσία.
Η Ρωσία γνωρίζει ότι η Συρία αποτελεί τον τελευταίο, φυσικό και αυτονόητο σύμμαχό της σε μια περιοχή εξαιρετικά κρίσιμου γεωπολιτικού ενδιαφέροντος. Κατανοεί επίσης ότι, αν δεν κινηθεί έγκαιρα και μεθοδικά, ο Μπασάρ αλ Άσαντ θα έχει άσχημο, ενδεχομένως βίαιο τέλος, στα πρότυπα της κακής μοίρας που περίμενε τον ιστορικό ηγέτη της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι.
Η Μόσχα λοιπόν θέλει να διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Και αξιοποιώντας τη διστακτικότητα του ΝΑΤΟ, όσο και τις εσωτερικές έριδες στη Βορειοατλαντική Συμμαχία, να σηκώσει η ίδια το βάρος της… συνεννόησης, για την αναίμακτη αλλαγή καθεστώτος στη Συρία. Ώστε η αντιπολίτευση, που εκ των πραγμάτων θα αναδειχθεί στην εξουσία, να… της χρωστάει.
statesmen.gr