Οι ενδείξεις ότι άτομα που κινούνται στον αντιεξουσιαστικό χώρο εμπλέκονται στην υπόθεση της δολοφονίας πέντε ανθρώπων στην Κύπρο, στο πλαίσιο εκτέλεσης συμβολαίου θανάτου, επαναφέρει στο προσκήνιο το ζήτημα των σχέσεων τμημάτων του αντιεξουσιαστικού κινήματος με τον υπόκοσμο. Τέτοιου τύπου σχέσεις πάντοτε υπήρχαν, ωστόσο μέχρι πριν από μερικά χρόνια, τα όρια τα......
έβαζαν οι οργανώσεις και όχι ο υπόκοσμος.
Και έβαζαν τα όρια οι οργανώσεις, τόσο για ηθικούς λόγους [ο συστηματικός συγχρωτισμός με τους ποινικούς θα έβλαπτε την αποστολή τους], όσο και για λόγους αυτοπροστασίας [ο ποινικός χώρος είναι εξαιρετικά ευάλωτος σε ενέργειες χειραγώγησης από τις κρατικές υπηρεσίες]. Η συνεργασία τους άρχιζε και τελείωνε στη μεταφορά τεχνογνωσίας σ’ ό,τι αφορά τη χρήση των όπλων, την εκπαίδευση για «απαλλοτριώσεις» αυτοκινήτων, για απαγωγές και για ληστείες χρηματαποστολών και τραπεζών.
Η έγνοια των καθοδηγητών των οργανώσεων ήταν να μην τους κολλήσουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί την ιδιότητα του κακοποιού, εξουδετερώνοντας έτσι την αξία της επιλογής τους και υπονομεύοντας την προσπάθεια τους να αποκτήσουν ερείσματα στην κοινωνία. Προφανώς η οικονομική ενίσχυση των οργανώσεων δεν θα μπορούσε να γίνει με τους κλασικούς τρόπους [συνδρομές, προσφορές από συμπαθούντες κ.α]. Με τα χρήματα από τις ληστείες κάλυπταν τις ανάγκες τους [ενοικίαση σπιτιών, διαβίωση των μελών που είχαν βγει στην παρανομία, ταξίδια στην επικράτεια για τον εντοπισμό και την παρακολούθηση στόχων].
Ο εκ των ιδρυτών των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι, στο βιβλίο του «Εμείς οι τρομοκράτες», αναφέρει ότι από ένα σημείο και μετά «το να φθάσουμε στις ληστείες έγινε απαραίτητο…Χρειαζόμασταν σπίτια, δομές, όπλα. Συνεπώς χρήματα, τόσα που μόνο οι ληστείες μπορούσαν να μας δώσουν…Έτσι, δάσκαλοι μας έγιναν οι φίλοι μας του υποκόσμου, οι οποίοι μας εξήγησαν τις τεχνικές τους».
Επικοινωνία υπήρχε και στις φυλακές, όπου καταδικασμένα στελέχη τρομοκρατικών οργανώσεων έρχονταν σε επαφή με ποινικούς συγκρατούμενούς τους. Άλλωστε, τη δεκαετία του ’70 στην Ιταλία ένα κομμάτι του κινήματος ένοπλης ανυπακοής πίστευε ότι οι ποινικοί θα μπορούσαν να ριζοσπαστικοποιηθούν πολιτικά, να προσηλυτιστούν και να ενταχθούν στον αγώνα κατά του καπιταλιστικού συστήματος. Τα τελευταία χρόνια και, κυρίως, μετά την ήττα των πιο εμβληματικών συνιστωσών της ένοπλης πάλης [«Φράξια Κόκκινος Στρατός», «Ερυθρές Ταξιαρχίες», 17 Νοέμβρη, ΕΛΑ], οι οποίες έδιναν μεγάλη σημασία στη χρήση των μέσων και ενδιαφέρονταν για το πώς θα προσλάβουν οι μάζες της δράση τους, φαίνεται ότι έχει αλλάξει το κέντρο βάρους αυτής της σχέσης. Η συνεχής ώσμωση έχει προκαλέσει αλλοίωση της ιδεολογικής ταυτότητας τμημάτων του αντιεξουσιαστικού χώρου. Οι σχέσεις με τον υπόκοσμο δεν είναι πια τυπικές, τείνουν να γίνουν αιμομικτικές.
Το φαινόμενο της διολίσθησης σε πρακτικές που δεν συνάδουν με την ιδρυτική μυθολογία του κινήματος, απασχολεί συνολικά τον αντιεξουσιαστικό χώρο και αυτό αποδεικνύεται από έναν άτυπο διάλογο που διεξάγεται στο εσωτερικό του. Αναρχικές οργανώσεις [«Κύκλος της Φωτιάς», «Μαύρη Σημαία»] μετά το φονικό εμπρησμό της Μαρφίν που προκάλεσε το θάνατο τριών ανθρώπων με ανακοίνωση τους σημείωναν ότι «η δολοφονία στη Μαρφίν ήρθε σαν έσχατο αποτέλεσμα μιας άλογης, άσκοπης και άχρηστης βίας που προτάσσεται από μια αυτιστική, απολίτικη και αντικοινωνική αντίληψη που παρασιτεί στον αναρχικό -αντιεξουσιαστικό κίνημα απομυζώντας το και διασύροντάς το, οδηγώντας το στη διάλυση, την εγκληματικοποίηση και την κοινωνική απομόνωση». Η οργάνωση που ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση στη Μicrosoft [27-6-2012] στην προκήρυξή της επισημαίνει: «Για εμάς η αναρχία αποτελεί τρόπο ζωής… Μακριά από ελιτισμούς. Μακριά από το lifestyle της μαστούρας που έχει μολύνει τους επαναστατικούς κύκλους… Απέναντι από αντιλήψεις που θέλουν το σκοπό να αγιάζει τα μέσα και ως εκ τούτου υποδαυλίζουν συνεργασίες/φιλίες με στόχο επαναστατικά οφέλη».
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως ισχύει η θέση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», ότι εφόσον ο σκοπός είναι ιερός [με τα κριτήρια που επικαλούνται οι δράστες], τότε όλα επιτρέπονται. Άλλωστε, ακόμη και οι επαναστάσεις χρησιμοποίησαν τον τρόμο για να εξοντώσουν τους αντιπάλους τους στο όνομα του μεγάλου σκοπού που έλεγαν πως υπηρετούσαν. Νομίζω πως στο θέμα αυτό την καταλυτική απάντηση έδωσε ο Αλμπέρ Καμύ στο βιβλίο του «Επαναστατημένος άνθρωπος» [εκδόσεις Μπουκουμάνη σελ 362]: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Πολύ πιθανό. Ποιος, όμως, θα αγιάσει το σκοπό; Σε τούτη την ερώτηση, που η ιστορική σκέψη αφήνει μετέωρη, η εξέγερση απαντά: τα μέσα».