Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Ο
υπουργός οικονομικών –και παλαιός μου Πρόεδρος στην Εμπορική Τράπεζα-,
σημείωσε στην ομιλία του στις 7/7 κατά την ανάγνωση των προγραμματικών
δηλώσεων της νέας κυβέρνησης : «Ο Πρωθυπουργός είπε χθες ως πρώτη αρχή
ότι πρέπει να πούμε την αλήθεια. Επειδή άκουσα πολλούς αξιότιμους
Βουλευτές να λένε ότι το Μνημόνιο φταίει για την κρίση, θέλω να πω ότι
αυτό είναι λάθος και δεν εξυπηρετούμε την.....
αλήθεια αν λέμε αυτό στον
ελληνικό λαό. Το Μνημόνιο είναι το αποτέλεσμα της κρίσης. Το Μνημόνιο
λοιπόν, δεν φταίει για την τρέχουσα δύσκολη οικονομική και κοινωνική
συγκυρία της χώρας μας». Και ακολούθως, άρχισε να απαριθμεί τι μας
οδήγησε στην κρίση που επέβαλε το Μνημόνιο, μια απαρίθμηση σε γενικές
γραμμές ορθή –δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας εδώ. Και συνέχισε :
«Αντιθέτως, χωρίς τη δανειακή σύμβαση που συνοδεύει το μνημόνιο, το
επίπεδο ευημερίας του ελληνικού λαού θα είχε σήμερα καταβαραθρωθεί.
Βεβαίως θα μπορούσαμε να είχαμε ένα καλύτερο μνημόνιο, ένα χειρότερο
μνημόνιο. Για να το κάνουμε αυτό η Ελλάδα πρέπει να κινηθεί σε τέσσερις
άξονες οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, προκειμένου να στηρίξει ένα
νέο βιώσιμο αναπτυξιακό και κοινωνικό πρότυπο». Στη συνέχεια ο υπουργός
ανέπτυξε τη νέα οικονομική πολιτική.
Δεν
θα μείνω στην ουσία της νέας οικονομικής πολιτικής που εξαγγέλλεται. Θα
μας δοθεί ευκαιρία να το κάνουμε με βάση το τι πράγματι θα συμβεί και
όχι με το τι εξαγγέλλεται. Στη περίοδο του Μνημονίου, αν μάθαμε καλά ένα
μάθημα είναι ότι καμιά κυβερνητική εξαγγελία και υπόσχεση δεν
μακροημέρευσε πέραν του τριμήνου, όσο δηλαδή διαρκεί ο ένας έλεγχος της
Τρόϊκα από τον άλλον. Δεν ευελπιστώ ότι ο κανόνας αυτός θα «σπάσει».
Ούτε
θα μείνω στην άποψη που έχει για το Μνημόνιο ο κ. Στουρνάρας. Ο κύριος
υπουργός ισχυρίστηκε ότι το Μνημόνιο είναι κάτι το θετικό («…χωρίς τη
δανειακή σύμβαση που συνοδεύει το μνημόνιο, το επίπεδο ευημερίας του
ελληνικού λαού θα είχε σήμερα καταβαραθρωθεί» μας εξήγησε) αν και
βεβαίως θα μπορούσε να ήταν και καλύτερο, (όπως και χειρότερο), όπως ο
ίδιος επίσης σημείωσε. Δικαίωμά του να το πιστεύει, αν και το
«επιχείρημά» του, ότι χωρίς αυτό, «…το επίπεδο ευημερίας του ελληνικού
λαού θα είχε σήμερα καταβαραθρωθεί», το βρίσκω πολύ ασθενές και καθόλου
πειστικό.
Θα
μείνω όμως σε μια λεπτομέρεια των τοποθετήσεων του νέου υπουργού των
οικονομικών, μια λεπτομέρεια που δεν θα την σχολίαζα αν αφορούσε κάποιον
άλλον, αλλά, εδώ έχει σημασία διότι αναδεικνύει ζητήματα αντίληψης των
πραγμάτων, κάτι πολύ ουσιαστικό και σοβαρό, ιδίως όταν πρόκειται για τον
υπουργό των οικονομικών.
Ο κύριος υπουργός θεωρεί το Μνημόνιο ως αποτέλεσμα της κρίσης και όχι ως αίτιο της κρίσης.
Αφήνω
κατά μέρος το αν ήταν αναγκαίο το Μνημόνιο όπως επιβλήθηκε, είναι
προφανές ότι ο κύριος Στουρνάρας ανήκει στη φιλομνημονιακή παράταξη,
αλλά, ο εκτός από υπουργός επίσης έγκριτος τεχνοκράτης κύριος
Στουρνάρας, μου δίνει την εντύπωση ότι αδυνατεί να δει, με βάση την
αμιγώς τεχνοκρατική προσέγγιση του προβλήματος, ότι το Μνημόνιο, από το
πρώτο ίσαμε το μεσοπρόθεσμο και ίσαμε το δεύτερο, αποδείχτηκε, ΜΕ ΒΑΣΗ
ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΤΙΣ (ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΕΣ) ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ κυρίου Σαμαρά,
ότι συνιστούσε ένα φάρμακο που σκότωνε τον ασθενή.
Συνεπώς,
ακόμα κι αν προσχωρήσει κανείς στη φιλομνημονιακή λογική, που θεωρούσε
και θεωρεί ως «μονόδρομο» το Μνημόνιο, το Μνημόνιο, δεν αποτελεί ΠΛΕΟΝ
μόνο το αποτέλεσμα της κρίσης, (αυτό θα ήταν αποδεκτό ως ισχυρισμός αν
εν τω μεταξύ την αντιμετώπιζε αποτελεσματικά), ΜΑ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΕΡΑ
«ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ» ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΚΡΙΣΙΑΚΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ.
Με
λίγα λόγια, το Μνημόνιο κατέληξε να παράγει ΑΥΤΟΤΕΛΩΣ κρίσεις εκεί που
δεν υπήρχαν στην έκταση και την ένταση τουλάχιστον που υπήρχαν ΠΡΙΝ την
εφαρμογή του, όπως π.χ. το μέγεθος του δημόσιου χρέους, η ύφεση, η
ανεργία, η ενεργός ζήτηση κ.λπ., και βεβαίως, καμία έγκυρη πρόβλεψη δεν
μπορεί να διασφαλίσει ότι υπάρχει έξοδος από τη κρίση όσο εφαρμόζεται Η
ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ του Μνημόνιο. Επίσης παράγει ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΝΕΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ που επί
του παρόντος μόνο δεν έχουν «λογιστικοποιηθεί», και αναφέρομαι ΣΤΗΝ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ ΚΡΙΣΗ που διαπιστώνεται στη διάρρηξη του κοινωνικού ΚΑΙ
πολιτικού ιστού της χώρας, κρίσεις ΠΟΥ ΜΕΤΟΥΣΙΩΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΝΕΕΣ ΚΡΙΣΙΑΚΕΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ, και είναι βέβαια ζήτημα χρόνου, το πότε θα
επιφέρουν τα απτά οικονομικά τους (δυσμενή) αποτελέσματα.