 |
Γράφει ο Αλέξανδρος
Πιστοφίδης
“Είναι απίστευτη η γοητεία που ασκούν
φασιστοειδείς συμπεριφορές βίας πάνω
σε νέους με ρηχή παιδεία και οι νέοι αυτοί πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική
πρόοδο. Είναι βαθιά νυχτωμένοι όσοι πιστεύουν πως………………
|
Οποιος δεν έχει νιώσει στο πετσί του τον εξευτελισμό, να τον
προπηλακίζουν και να τον φτύνουν μπρος στη γυναίκα του και στα παιδιά του δίχως
λόγο και αφορμή(το έχω βιώσει στη Γερμανία και δεν..........
περίμενα ποτέ ότι θα το δω
και στην Πόλη που γέννησε τη Δημοκρατία), δεν ξέρει τι σημαίνει φασισμός και
ναζισμός
Οποιος δεν έχει νιώσει στην ψυχή και στο σώμα, μόνο και μόνο
γιατί είναι διαφορετικός, τη φρίκη και τον τρόμο, καθώς τον κυνηγούν με ρόπαλα εξαγριωμένα
ανθρωποειδή στα οποία ξύπνησε το αρχέγονο κτήνος που κρυβόταν μέσα τους εδώ και
δεκάδες χιλιάδες χρόνια, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει φασισμός.
Οσοι νομίζουν πως το φαινόμενο του ακραίου ρατσισμού, που
πήρε τη μορφή άγριων ανθρωποκυνηγητών, οφείλεται μόνο στην παρουσία των
μεταναστών και στην αυξανόμενη εγκληματικότητα δεν ξέρουν τι τους γίνεται γιατί
είχαν αυτιά και μάτια κλειστά, σε όλους εκείνους που προειδοποιούσαν από χρόνια
για την αυξανόμενη δυσανεξία και μισαλλοδοξία μέσα στα ίδια τα σχολεία.
Οι μπέμπηδες που πριν δέκα χρόνια τραγουδούσαν στα προαύλια
των σχολείων «δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ Αλβανέ», εκτός κι αν είσαι υπεράνθρωπος
σαν τον Δήμα, δίχως να ενοχλείται κανείς, ενηλικιώθηκαν, αποδεικνύοντας με
πράξεις ωμής σωματικής βίας εναντίον των άλλων, των διαφορετικών, την πλήρη
χρεοκοπία της παιδείας των ανύπαρκτων σχολείων. Μιας παιδείας εξεταστικοκεντρικής,
που κατήργησε την αγωγή του πολίτη και ασκείται πλέον μόνο στα φροντιστήρια και
στα φροντιστήρια συζητήσεις για τον φασισμό και τη δημοκρατία είναι είδος
πολυτελείας.
Οι πρώην αθώοι μπέμπηδες ντύθηκαν στα μαύρα, ξύρισαν τα
κεφάλια, παρακολούθησαν μαθήματα πολεμικών τεχνών και βρήκαν νέες οικογένειες
σε ομάδες όπου η κυρίαρχη ιδεολογία είναι η βία εναντίον των άλλων, των
ανήμπορων και αδύναμων.
Οι πρωτόγονες ομάδες των Νεάντερταλ που κυνηγούσαν με ρόπαλα
τα θηράματά τους, είχαν έναν λογικό και ιερό σκοπό, επεδίωκαν την επιβίωσή τους
Οι αγέλες των αγριόσκυλων και των λιονταριών της ζούγκλας, που
απομονώνουν και κυνηγούν το θήραμά τους, έχουν έναν λογικό σκοπό. Επιδιώκουν
την επιβίωσή τους. Η βίαιη συμπεριφορά συμμοριών από ανθρωποειδή, που δίχως
προσωπικό λόγο κυνηγούν με ρόπαλα ανθρώπους, που δεν τους γνωρίζουν προσωπικώς
και που δεν τους έχουν κάνει κάτι αλλά είναι άλλου χρώματος ή φυλής, εξηγείται
μόνο από την ψυχολογία και οι ψυχολόγοι λένε πως «όταν προπηλακίζεις ή
βιαιοπραγείς εναντίον κάποιων που δεν τους γνωρίζεις προσωπικώς είσαι ψυχικά
άρρωστος, έχεις μηδενική ενσυναίσθηση να μπεις στο πετσί του θύματος και
χρήζεις θεραπείας».
Οταν μια ομάδα νέων ανθρώπων
ποδοπατεί και χτυπάει, με σιδερόβεργες και ρόπαλα, αλύπητα, έναν πεσμένο στο έδαφος
(το είδαμε συχνά σε συμπλοκές οπαδών ομάδων), είναι μια πράξη βαρβαρότητας, για
έναν φυσιολογικό άνθρωπο βεβαίως. Διότι για έναν οπαδό της βίας είναι μια πράξη
απόλυτης ικανοποίησης, που αγγίζει τα όρια της έκστασης. Ποιές είναι αυτές οι
ανθρώπινες μηχανές βίας, που τελευταίως, πέρα απ΄ τα γήπεδα, έκαναν την
εμφάνισή τους και στο χώρο της πολιτικής;
Ερευνες και αναλύσεις μας λένε
ότι το ποδόσφαιρο και η πολιτική είναι το άλλοθι. Οταν επιτίθεσαι με συμμορία εναντίον
υποτιθέμενων εχθρών, σου προσφέρει ένα συναίσθημα που φτάνει στα όρια της
έκστασης. Ο ερεθισμός νεύρων και συναισθημάτων ξεπερνάει κάθε περιγραφή. Το να
ανήκεις σε ομάδα σου προσφέρει μια απερίγραπτη ικανοποίηση δύναμης και όταν
αυτή την ασκείς βίαια, σαν εξουσία πάνω σε άλλους είναι η απόλυτη ηδονή, λένε
οι ψυχολόγοι.
Ο νέος που νιώθει περιθωριοποιημένος,
περιφρονημένος και ταπεινωμένος στην καθημερινή ζωή του, που τρώει καθημερινά
σφαλιάρες στο σπίτι, στο σχολείο στη δουλειά, μπορεί εύκολα να ζητήσει
υποκατάστατο κοινωνικής αναγνώρισης και κύρους στη δύναμη που του προσφέρει μια
βίαιη ομάδα αγέλης. Ο ανικανοποίητος
με τον εαυτό του νέος θα επιστρατεύσει αυθόρμητα διάφορους αμυντικούς
μηχανισμούς σαν αντιστάθμισμα του ελλείμματος ψυχικής ισορροπίας και ο πιο
βολικός μηχανισμός εξουδετέρωσης της προσωπικής
αποτυχίας και δυστυχίας, είναι να αναζητήσει τα αίτια στους άλλους. Όχι
όμως σ’ αυτούς που έχουν τη δύναμη και διαμορφώνουν τις συνθήκες της ζωής που
τον συνθλίβουν, αλλά εναντίον των άσχετων και ανήμπορων.
Οι πιο προσφιλείς
ομάδες που καλύπτουν αυτές τις ανάγκες, δίχως περιορισμούς και δίχως ιδιαίτερες
πνευματικές απαιτήσεις(το αντίθετο μάλιστα), είναι εκείνες που έχουν
φασιστικό-ρατσιστικό προσανατολισμό. Είναι εκείνες που τους εκπαιδεύουν(με απλά
και ευκολοχώνευτα συνθήματα και όχι με πολυσύνθετα επιχειρήματα) να νιώθουν
θαυμασμό και δέος σε οτιδήποτε εκφράζει δύναμη και θεσμική εξουσία, αυτό δηλαδή
που θα ήθελαν να είναι κι εκείνοι οι ίδιοι (μεγαλοεπιχειρηματίες και
μεγαλογαλονάδες) και μίσος σε οτιδήποτε εκφράζει την αντίθετη πλευρά της ανθρώπινης
τάσης για παντοδυναμία. Η αντίθετη πλευρά είναι γι αυτούς όλοι οι αδύναμοι, οι
ανήμποροι, οι “φυλετικά κατώτεροι”, “οι κάθε είδους “εξτρεμιστές”, “τα
παράσιτα”, οι άνεργοι, κ.λ.π.. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα θύματα των
φασιστικών οργανώσεων στη Γερμανία, Ρωσία και αλλού είναι άστεγοι, ζητιάνοι,
ξένοι, τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι, κ.λ.π.. Τους
εκπαιδεύουν να νιώθουν ότι απειλούνται από αυτά τα “κατώτερα” όντα που τους
θυμίζουν το δυστυχή εαυτό τους. και θαυμασμό για οτιδήποτε δυνατό και ισχυρό,
όπως αυτό που θα ήθελαν να είναι ο ίδιοι Η αναζήτηση των πραγματικών αιτιών της
κατάστασής τους και η λογική αντιπαράθεση με τις πραγματικές αιτίες της
δυστυχίας τους, είναι έννοιες απαγορευτικές.
Είναι γνωστό στην κοινωνική ψυχολογία,
πως, καθωσπρέπει νέοι, σαν μεμονωμένα άτομα, μπορούν πολύ εύκολα να
μεταμορφωθούν σε τέρατα μέσα από τη δυναμική μιας βίαιης ομάδας .Οι
περισσότεροι από αυτούς, τους νέους, μόνοι τους, δίχως τη δύναμη της ομάδας,
είναι συνήθως ανασφαλείς, ντροπαλοί και αγνώριστοι στην καθημερινή τους ζωή.
Πολλοί από αυτούς θα επιστρέψουν κάποτε στην κανονική ζωή θα ενσωματωθούν
κοινωνικά και θα θυμούνται με ντροπή τις πράξεις ομαδικής βίας στις οποίες
συμμετείχαν.
Πως αντιμετωπίζονται αυτές οι ανθρώπινες μηχανές βίας
Εχει διαπιστωθεί ότι λογικά
επιχειρήματα κατά της βίας και ηθικολογικές παραινέσεις σε άτομα που έχουν
ενσωματωθεί οριστικά σε τέτοιες οργανωμένες συμμορίες, ηχούν στ’αυτιά τους σαν
αστειότητες. «Είναι ευκολότερο να πείσεις έναν νεκρό λαγό για την αναγκαιότητα
της τέχνης από το να πείσεις έναν φανατισμένο οπαδό της βίας πως η βία είναι
απάνθρωπη». Η προσπάθεια πειθούς, είναι γι αυτούς μια ένδειξη αδυναμίας που
ενισχύει τη θέση τους ότι η βία είναι η μοναδική έκφραση αληθινής δύναμης και
πως «ειρήνη είναι το μεσοδιάστημα ανάμεσα σε δυο πολέμους». O ελληνοκύπριος καθηγητής ψυχολογίας στο
Χάλε της Γερμανίας, ο Ανδρέας Μαρνέρος, θεωρείται σήμερα αυθεντία σε θέματα
αντιμετώπισης ομάδων, για τις οποίες η άσκηση σωματικής βίας είναι η μοναδική
«γλώσσα» αντιπαράθεσης, όπως π.χ. οι νεοναζί. Σε άπειρες συνομιλίες με τέτοια
άτομα, ο κος Μαρνέρος διαπίστωσε, ότι οι τραυματικές εμπειρίες βίας που είχαν
ζήσει μέσα στο σπίτι τους, τα οδήγησε στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά και στην
ανικανότητα να μπουν στο πετσί των θυμάτων τους και να νιώσουν τη φρίκη του
κυνηγημένου. Γι αυτό, σύμφωνα πάντα με τον καθηγητή Μαρνέρο, οι ομάδες αυτές
αντιμετωπίζονται με δύο τρόπους: προληπτικά και κατασταλτικά.
Κατασταλτικά μόνο με αυστηρούς
νόμους, βαριές ποινές και άσκηση κρατικής βίας. Προληπτικά με έναν και μοναδικό
τρόπο. Θεμελιώνοντας σε νεαρά άτομα και στα σχολεία την πεποίθηση, ότι άτομα
που κάνουν χρήση ομαδικής βίας, είναι άτομα μειωμένης συναισθηματικής
νοημοσύνης και χαμηλού πνευματικού επιπέδου. Πείθοντάς τους πως είναι ο πάτος
της κοινωνίας. Με αυτόν τον τρόπο μπορείς να αποτρέψεις νεαρά άτομα από την
είσοδο στο κόσμο τους, γιατί κανένας δεν
επιθυμεί να αποτελεί το πνευματικό κατακάθι της κοινωνίας.
Οι ανθρωπομηχανές βίας δεν έχουν ιδεολογία ούτε φυσικά
πατριωτισμό. Εννοιες όπως πατρίδα, φυλή και αίμα είναι απλά συνθήματα δίχως
ιδιαίτερη ανάλυση. Είναι τα άλλοθι για να ικανοποιήσουν τα ζωώδη ένστικτά τους.
Μπορεί οι ρατσιστικές-φασιστικές οργανώσεις να έχουν τα πρωτεία σε πράξεις
ομαδικής βίας, αλλά δυστυχώς, υπάρχουν και αριστερές οργανώσεις, που στο όνομα
δήθεν της προστασίας των αδυνάτων μεταχειρίζονται παρόμοιες φασιστοειδείς
μεθόδους, αναιρώντας αυτό για το οποίο δήθεν αγωνίζονται.
Είναι απίστευτη η
γοητεία που ασκούν οι φασιστικές οργανώσεις πάνω σε νέους με ρηχή παιδεία και οι
νέοι αυτοί αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.
Είναι βαθιά
νυχτωμένοι όσοι πιστεύουν πως, οι τραμπουκισμοί, οι βρισιές προς τους
δημοσιογράφους και τους πολιτικούς θα αμαυρώσουν το προφίλ τέτοιων οργανώσεων.
Πολλοί νέοι που βλέπουν τους γονείς τους ανήμπορους και αμήχανους μπρος στην
εξουσία και τους εκφραστές της, βλέπουν αυτές τις ενέργειες σαν πράξεις
ανδρισμού «Αν όχι οι γονείς μας, υπάρχουν επιτέλους κάποιοι που τους τα χώνουν
άγρια». Τόσο απλοϊκά είναι τα πράγματα για νέους που είναι βαθιά πεπεισμένοι
πως η ανάγνωση ενός λογοτεχνικού ή φιλοσοφικού βιβλίου αποτελεί χάσιμο χρόνου.