Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Ήρθαν, και πέρασαν οι εκλογές της 17ης Ιουνίου.
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.
Ο
λαός, ο ίδιος αυτός λαός που πριν θεωρούσε το Μνημόνιο (το πρώτο και
ιδίως το δεύτερο) ως καταστροφικό, δημοσκοπικά τουλάχιστον, σε ποσοστά
που άγγιζαν σχεδόν το 80-90%, έδωσε ΣΕ ΠΑΡΑΤΑΞΙΑΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ την
δυνατότητα μπορέσουν, με τον ένα ή το άλλο τρόπο, δηλαδή, συγκυβερνώντας
ή μέσω της απλής υποστήριξης ή ανοχής, (σε λίγο θα .......
ξεκαθαρίσουν όλα
αυτά), να συνεχίσουν να κυβερνούν όσοι είχαν στηρίξει τούτα τα Μνημόνια,
όσοι τα είχαν αποδεχτεί και ψηφίσει.
Οι Μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις, που μόλις μετά την 6η
Μαΐου ψέλλισαν τη λέξη «επαναδιαπραγμάτευση», κι αφού προς στιγμή
φάνηκε να εξαφανίζονται σχεδόν εντελώς από το πολιτικό σκηνικό της
χώρας, μπόρεσαν όχι απλά να διασωθούν, αλλά και να ξαναέχουν το πάνω
χέρι.
Δεν
προτίθεμαι τούτες τις ώρες να πω τίποτα, παρά μόνο να ευχηθώ, για το
καλό του τόπου, να δικαιώσουν τις προσδοκίες τουλάχιστον εκείνων που
τους πίστεψαν.
Ούτως
ή άλλως, στα πλαίσια αυτών εδώ των παρεμβάσεών μου, κάποιους μήνες
πριν, εκτιμούσα, τότε, ότι το ΠΑΣΟΚ θα το διαδέχονταν στη κυβέρνηση η
Νέα Δημοκρατία, σημειώνοντας ότι αυτή η άνοδός της στην εξουσία θα ήταν
σύντομη και απρόβλεπτη για το ποιες πολιτικές δυνάμεις θα τη
διαδέχονταν.
Τότε,
βεβαίως, ούτε γνώριζα ούτε μπορούσε να φανταστώ την πράγματι χωρίς
προηγούμενο εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της αξιωματικής
αντιπολίτευσης.
Σήμερα,
με αυτό το δεδομένο, φαίνεται να ξεκαθαρίζει το ποιος θα είναι ο
επόμενος ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου, εννοώ μετά τη νέα Δημοκρατία, αλλά
τολμώ να κάνω και μια νέα πρόβλεψη, αν τα πράγματα εξελιχθούν, όχι όπως
εύχομαι, μας όπως το ίδιο το Μνημόνιο θα δρομολογήσει τις εξελίξεις,
πως ίσως, εκτός από την νέα πολιτική δύναμη που θα διαδεχτεί τη Νέα
Δημοκρατία στο Μέγαρο Μαξίμου, εξίσου ραγδαίες θα είναι και οι εξελίξεις
ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΝΕΑΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ, η οποία
εκτιμώ ότι θα ανήκει μεν στην κεντροδεξιά παράταξη, αλλά δεν θα είναι η
Νέα Δημοκρατία.
Βεβαίως,
όλες αυτές οι εξελίξεις, μπορεί να μη συμβούν, ΥΠΟ ΜΙΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ : ότι
η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί με κορμό τη Νέα Δημοκρατία, δεν θα
απωλέσει σε σύντομο χρονικό διάστημα τη ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΗ, και δεν θα
μεταβληθεί, όπως και το ΠΑΣΟΚ σε μια κυβέρνηση με εξόφθαλμη την
αναντιστοιχία κοινωνικής και κυβερνητικής βούλησης.
Ειλικρινά
το εύχομαι, διότι αυτό θα σημαίνει πως βρίσκεται στη σωστή ρότα ΓΙΑ ΤΟΝ
ΤΟΠΟ. Απλά δεν είμαι τόσο αισιόδοξος ότι θα συμβεί.
Από
την άλλη, σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, και ως προς αυτόν, οι εκτιμήσεις
μου γίνονται με βάση την μέχρι σήμερα πορεία του : έχω ήδη σημειώσει για
το Κόμμα αυτό, σε πρόσφατο άρθρο μου, ότι μέσα στην επιτυχία του
ενδημεί και το μικρόβιο της διάλυσής του : διότι, δεν πρέπει να ξεχνάμε,
και δεν πρέπει να το ξεχνά ούτε ο ίδιος, ότι η εκλογική του δύναμη,
ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΟ ΒΑΘΜΟ «ΔΑΝΕΙΚΗ», κυρίως από μια εκλογική βάση, ΠΟΥ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΟΛΟΥ ΒΕΒΑΙΟ (ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΒΕΒΑΙΟ) ΟΤΙ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ,
ΔΕΝ ΈΧΟΥΝ ΑΛΛΑ ΚΟΙΝΑ ΣΗΜΕΙΑ, ΙΔΙΩΣ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΑΙ
ΕΘΝΙΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ. Προσωπικά, γνωρίζω ΠΛΗΘΩΡΑ ανθρώπων, που δεν
ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς διότι τον «φοβήθηκαν» σ’ αυτά τα τελευταία
θέματα.
Όπως
και να έχει το πράγμα, η εκτίμησή μου ΠΕΡΙ ΣΥΝΤΟΜΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ
παραμένει, ΑΝ η νέα κυβέρνηση, δεν κάνει κάτι, ώστε αυτό το Σφαγείο της
μικρομεσαίας τάξης που τόσο εντατικά δούλεψε όλη αυτή τη διετία που
πέρασε, δεν περιορίσει την «παραγωγή» του, και δεν ανακόψει τον
ενθουσιασμό του, δηλαδή το αμοκ του, εναντίον των ΣΥΝΗΘΩΝ ΥΠΟΖΥΓΙΩΝ.