Λένε συνήθως ότι το μέλλον ανήκει σε όσους το προετοιμάζουν. Εξ αντικειμένου λοιπόν, κάθε κοινωνία οφείλει να στρέψει το βλέμμα της στις γενιές που έρχονται, και να φροντίσει ώστε να διευκολυνθούν ουσιαστικά στην όσο το δυνατόν αρτιότερη προετοιμασία του μέλλοντος.
Με όρους ιστορικής μνήμης και συνέπειας, η Γαλλία είναι η κοινωνία με την οποία φλερτάρει το μέλλον της Ευρώπης...
, περισσότερο από κάθε άλλη. Εφόσον φυσικά θέλουμε το μέλλον αυτό να είναι ποιοτικά διαφορετικό, σε διαρκή ρήξη ακόμη και με τον εαυτό του Αναζητώντας μια καινούρια Επανάσταση, αν όχι Αναγέννηση, πλήρως προσαρμοσμένη στις συγκυρίες της σύγχρονης εποχής. Με ανατροφοδοτούμενη ωστόσο δυναμική ανατροπής.
Στη Γαλλία βέβαια στρέφει η Ευρώπη και το πιο… κοντινό βλέμμα της. Αναμένοντας το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών, εκεί όπου οι δημοσκοπήσεις επιμένουν ακόμη ότι θα συμβεί το… αδιανόητο. Και οι Γάλλοι, θα επιλέξουν για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες για Πρόεδρο, έναν πολιτικό σαν τον Φρανσουά Ολάντ, άχρωμο και μάλλον κατώτερο του μέσου όρου. Θα είναι το τέλος του ηγετικού σοβινισμού.
Στο περιθώριο της προεκλογικής περιόδου, μια σειρά από δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, εστιάζουν στις λεγόμενες ποιοτικές παραμέτρους της συμπεριφορικής τάσης των ψηφοφόρων. Εκεί, στις ηλικίες 18-24, δηλαδή στις γενιές που έρχονται καλπάζοντας για να παραλάβουν τη σκυτάλη μιας Ευρώπης σε κρίση, μόλις το 17% προτιμά τον Νικολά Σαρκοζί. Τον Φρανσουά Ολάντ θα ψήφιζε το 25%, πρώτη ωστόσο έρχεται η κόρη του Ζαν-Μαρί Λεπέν, Μαρίν Λεπέν με 26%.
Η ηλικιακή καρδιά της γενιάς του μέλλοντος δηλαδή, προτιμά είτε έναν πολιτικό που η όλη παρουσία του συνιστά… ωδή στη μετριότητα, είτε την κόρη του ανθρώπου που δίδαξε στους Γάλλους το μίσος και τη ξενοφοβία. Η αντανάκλαση ενός μέλλοντος που τρομάζει.