Γράφει
ο Μαγια
Ο ραγιαδισμός της γαλαζοπράσινης παπαδήμιας συγκυβέρνησης
έχει αποθρασύνει το Δ΄Ράιχ. Δεν υπάρχει θέμα γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων
αποφαίνεται, αίφνης, το Βερολίνο, που δεν παραλείπει να προσβάλει και να
ειρωνευτεί με την αυθάδεια και τον κυνισμό του επικυρίαρχου: «Λυπάται βαθύτατα για την οδύνη των........
θυμάτων»,
τουτέστιν για την καταστροφή
των Καλαβρύτων, του Δίστομου, της Κάνδανου κι άλλων 700 χωριών, για τον λιμό
που οδήγησε στον θάνατο από πείνα και κρύο χιλιάδες Ελληνες, για τον χαμό του
13% από τον πληθυσμό της χώρας!Οργισμένη ήταν η απάντηση του Μανώλη Γλέζου: Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν παραγράφονται τονίζει, χαρακτηρίζοντας την ναζιστικής έμπνευσης δήλωση του γερμανικού υπουργείου εξωτερικών ως ανιστόρητη, ψευδή και εξοργιστική.
Ανιστόρητη, διότι
αγνοεί την απόφαση της 19μελούς Διασυμμαχικής Επιτροπής των Παρισίων του 1946,
η οποία καταλόγισε στη Γερμανία ότι, οφείλει να καταβάλλει στην Ελλάδα 7
δισεκατομμύρια δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή 108 δισ. ευρώ χωρίς τους
τόκους. Αγνοεί επίσης το αναγκαστικό δάνειο ύψους 3,5 δισ. δολαρίων,
αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή 54 δισ. ευρώ.
Ψευδής, διότι η
Γερμανία δεν έχει καταβάλει, έναντι αυτών των οφειλών ούτε ένα μάρκο, ούτε μια
δραχμή, ούτε ένα ευρώ στην Ελλάδα, ενώ έχει εξοφλήσει όλες ανεξαιρέτως τις
χώρες με τις οποίες βρέθηκε σε εμπόλεμη κατάσταση.
Εξοργιστική, διότι
αποφασίζει από μόνη της η Γερμανια ότι, «δεν αποτελεί πλέον θέμα» η καταστροφή
της ελληνικής οικονομίας από τα γερμανικά στρατεύματα και ο θάνατος των Ελλήνων
για την επιβίωση του γερμανικού λαού.
Ο Μανώλης Γλέζος, ο άνθρωπος-σύμβολο της ελληνικής
αντίστασης, προσπάθησε να περισώσει την τιμή και την αξιοπρέπεια της χώρας. Ουσιαστικά,
κάλυψε το κενό της απουσίας της κυρίαρχης πολιτικής τάξης, που μοιραία,
δουλοπρεπής και ανίκανη, τρέμει την οργή της Μέρκελ.
Ερώτημα: Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις, με το κούτελο
καθαρό απέναντι στους γερμανούς μιζαδόρους, που θα κάνουν σημαία τους τη
διεκδίκηση των πολεμικών επανορθώσεων, γιατί δεν θέλουν να ξεχνάμε και να ξαναζήσουμε τις ίδιες τραγωδίες;