Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Εδώ και χρόνια, οι προεκλογικές περίοδοι έχουν για μένα ένα ΠΡΟΣΘΕΤΟ ενδιαφέρον…
Είναι οι ΝΕΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ…
Όχι τόσο ως πρόσωπα, αλλά ως νοοτροπίες, ως τρόπος συμπεριφοράς, ως τρόπος του σκέπτεσθαι, ως περιεχόμενο σκέψης…
Τι
λένε, πώς το λένε, τι επιχειρήματα προβάλουν, κι ακόμα – ακόμα, αν
μπορώ να διακρίνω και άλλα στοιχεία, όπως ας πούμε αυτή η......
φρεσκάδα του
λόγου ενός νέου ανθρώπου με τον ανεπιτήδευτο λόγο, το πάθος, η όρεξη, το
μεράκι για προσφορά στο τόπο…
Φέτος, περίπου, διαπιστώνω ό,τι και τις προηγούμενες προεκλογικές περιόδους…
Το πόσο δηλαδή, ΛΕΙΠΟΥΝ αυτά που θα περίμενα από ένα ΝΕΟ –στην ηλικία τουλάχιστον- πολιτικό…
Τι διαπιστώνω ΓΙ’ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ;
Τον ξύλινο λόγο να κυριαρχεί σταθερά…
Το τι λέγεται…
Το ποια επιχειρήματα προβάλλονται, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΛΕΞΕΙ από τους διάφορους υποψήφιους του αυτού κόμματος…
Το ποιόν ή ποιους πολιτικούς αντιπάλους –κατά προτίμηση εκ των κομματικών ηγεσιών- θα «χτυπηθούν» (πολιτικά) και πώς…
Μ’ ένα «τσακ» ενός αόρατου χεριού, φαίνεται να δίνεται το «σήμα» για την έναρξη ή τη λήξη όλων των παραπάνω ΚΑΤΑ ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΟΜΑΤΟ…
Όλα
λέγονται, ως τοποθετήσεις ή απαντήσεις, κατά τρόπο ΑΠΟΛΥΤΩΣ προβλέψιμο,
ανάλογα με την κομματική ταυτότητα του υποψήφιου, ΩΣ ΕΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΝΑ
ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ…
Ως εάν;
Ή όντως, έτσι έχει το πράγμα;
Φοβάμαι πως περί αυτού πρόκειται…
Όσο για το πάθος, το μεράκι κ.λπ., φαίνεται πως είτε υπάρχουν και δεν τα βλέπω, είτε ορθώς δεν τα βλέπω ΔΙΌΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ…
Αλλά ποιο είναι το πολιτικό συμπέρασμα αυτού του φαινομένου, όπως τουλάχιστον εγώ το εισπράττω;
Μένοντας
ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ, μένω με την αίσθηση ότι όλα αυτά τα νέα παιδιά,
«εκπαιδεύονται» ώστε να αρχίσουν να αφομοιώνουν και κυρίως να
εμπεδώνουν το τι πάει να πει «κομματική οργάνωση», τι πάει να πει
ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ, τι πάει να πει να βαδίζεις χωρίς παρεκκλίσεις ΣΤΗ
ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ, τι πάει να πει να έχεις μεν δική σου γνώμη και
άποψη, αλλά θα την έχεις ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΑΠΟΒΑΛΛΕΙΣ ΟΤΑΝ
ΜΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΕΛΙΤ ΘΑ ΣΟΥ ΤΟ ΖΗΤΑ…
Το παλιό, «παλιώνει» το νέο στη γέννησή του πάνω…
Έχοντας
εθιστεί το παλιό στα σκοτεινά δωμάτια και στη μούχλα, δεν αφήνει
κάποιος να τραβήξει τις κουρτίνες και να μπει φως στο δωμάτιο, ν’
ανοίξει τα παράθυρα και να μπει φρέσκος αέρας…
Λες και το φως το στραβώνει…
Λες κι ο φρέσκος αέρας του φέρνει δύσπνοια…
Αλλά, μήπως αυτό συμβαίνει;
ΒΈΒΑΙΑ, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις…
ΔΥΣΤΥΧΩΣ!
Δυστυχώς, διότι αυτό σημαίνει, πως Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ!!!