Του Μάνδαλου Παναγιώτη
Εδώ και πολύ καιρό ειπώθηκε από Έλληνα ευτραφή πολιτικό η
λέξη μαζί τα φάγαμε εννοώντας ότι και όλοι οι διορισμένοι και όλοι που κατέχουν
θέσεις εργασίας είναι στην ίδια μοίρα. Η παράφραση του όρου αποτελεί και
διαστρέβλωση του όρου εργασία και δικαίωμα στην εργασία. Και ας πάρουμε τα
πράγματα όπως έχουνε.
Ο πολίτης πήγαινε στον βουλευτή, στον δήμαρχο και τον
εκάστοτε πολιτευόμενο και......
παρακαλούσε
για μια θέση για τον ίδιο ή για κάποιον δικό του. Ο φιλόκαρδος πολιτευτής
κουνούσε θεούς και δαίμονες για να βρει μια θέση έστω και των 500 ευρώ για να
βολέψει τον ψηφοφόρο του ο οποίος τον ευγνωμονούσε για την καλοσύνη του. Και σε
αυτό το σύστημα έγινε η κομματικοποίηση του κράτους όπου τα συνδικάτα κοιτούσαν
τα κόμματα και τα κόμματα τα συνδικάτα και οι διαπλεκόμενοι πέρνανε τα μάλα και έβγαζαν στην ανοχή και
στην ελπίδα του κόσμου για καλύτερο μέλλον, πολλά εκατομμύρια ευρώ.
Αλλά πραγματικά ο βουλευτής έβρισκε δουλειά ή κάτι άλλο
γινότανε. Σύμφωνα λοιπόν με το σύνταγμα δικαίωμα στην εργασία έχουν όλοι.
Μάλιστα υποχρέωση του κράτους και των κυβερνήσεων είναι ακριβώς αυτό. Η εύρεση
εργασίας στον κόσμο και η εκμηδένιση της ανεργίας. Άρα ο πολιτευόμενος ψηφιζότανε για να κρατήσει τις θέσεις εργασίας
και να εκμηδενίσει την ανεργία, να
προσπαθήσει για μια καλύτερη και ευημερεστερη κοινωνία. Αυτός, από την άλλη
απολάμβανε για την περίοδο εκλογής του, όλα τα προνόμια που συνεπάγονται όπως
καλύτερη μισθοδοσία, αφορολόγητα, κλπ., και φυσικά την επωνυμία στο ανώνυμο
πλήθος. Άρα η υποχρέωση στις θέσεις εργασίας ήταν του βουλευτή, δήμαρχου, κλπ,
και όχι του ψηφοφόρου. Και από την άλλη ο απλός πολίτης είχε την εργασία του
και το δικαίωμα να ζήσει την οικογένεια του ευπρεπώς. Συνεπώς η μεγάλη χάρη
γινότανε από τον ψηφοφόρο που ψήφιζε και έβγαζε τον άρχοντα που ήταν ο επώνυμος
πολίτης με τα πλουσιοπάροχα προνόμια στο ανώνυμο πλήθος.
Εδώ όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Οι μίζες έπεφταν
βροχή, τα εκατομμύρια στις τσέπες ατόμων χωρίς όρεξη για δουλεία και προκοπή
και η ασυδοσία και τα σκάνδαλα χωρίς τέλος. Από την άλλη η ατιμωρησία και η
ασυδοσία σε όλο της το μεγαλείο. Η υποχρέωση
των πολιτευτών για ένα καλύτερο μέλλον μετατράπηκε σε υποχρέωση των
ψηφοφόρων προς αυτούς γιατί τους βρήκαν εργασία και μάλιστα με μισθό ότι και
ότι. Αφού δουλεύεις μην μιλάς. Οι φόροι των κλεμμένων γίνανε κοινοί για όλους
και αφού μαζί τα φάγαμε δηλ. ο πολιτευτής τον ελέφαντα και ο εργαζόμενος το
μερμήγκι καλό είναι να το πληρώσει αυτός που έφαγε το μερμήγκι. Για να
καλυφθούν και οι διάφορες παρανομίες και με την σύμπραξη και των άλλων ας
κάνουμε ότι μας προτάξουν και ας πουλήσουμε ακόμα και την πατρίδα αρκεί αν μην
μας πειράξουν. Κάθε κυβέρνηση που ερχότανε έβαζε σαν στόχο την επανίδρυση του
κράτους. Μα ποιου κράτους; Αυτού που οι ίδιοι δημιουργήσανε; Και τι σημαίνει
όταν λες ότι έχουμε ένα κράτος διεφθαρμένο όταν είσαι εσύ υπουργός,
πρωθυπουργός, κλπ για 40 χρόνια και η αλληλοκάλυψη των κομμάτων που
εναλλάσσονταν στην εξουσία καλά κρατούσε. Παραλάβαμε καμένη γη, ήταν το μόνο
σύνθημα που έβγαινε στον αέρα όταν εναλλάσσονταν τα κόμματα στην εξουσία. Μόνο
που στο τέλος η καμένη γη έγινε κάρβουνο και το κάρβουνο έγινε στάχτη και την
στάχτη καλείται να κάνει ξανά γόνιμη γη ο εργάτης , ο παππούς, ο συνταξιούχος,
ο υπάλληλος, ο μικρομεσαίος ο βιοτέχνης που βογγάει κάτω από το βάρος των χρεών. Άρα αυτό το κράτος ήταν κάτω από την δικιά
σου ευθύνη και εσύ το έφτιαξες όπως ήθελες και φυσικά είσαι ο αρχιδιεφθαρμένος
ή αν είσαι ανίκανος τότε εξαφανίσου και μην ζητάς και άλλοθι. Αυτοί τα λεφτά στην Ελβετία και τα λόμπι του
Λονδίνου και του Παρισιού καλά κρατούν. Και όμως σε όλο αυτό το τοπίο κάποιοι
τολμούν να πουν και το έσχατο της αλλοφροσύνης και της παρανοϊκότητας . Αυτό
σημαίνει ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου και πραγματικότητας και μάλιστα όταν
υπάρχουν και κάποιες διαμαρτυρίες αγρίων διαθέσεων, μιλούν για κατάλυση της
δημοκρατίας. Μα ποιάς Δημοκρατίας;
e-mail:
panosmandalos@yahoo.gr