Του Θανάση Νικολαΐδη
ΕΙΝΑΙ θέμα εμπιστοσύνης.
Εθνικής, «συμμαχικής» και με τους ευρωπαίους ιστορικά θύτες, αλλά σήμερα, σε
ρόλο εταίρου και αρωγού μας. Πως θα μας σώσουν σειώντας μπροστά μας το σακούλι
με τα γρόσια. Κι εμείς, αγαθοί και ευκολόπιστοι, αλλά στο βάθος πονηροί ρωμιοί
πολλά παθόντες από «φίλους, προστάτες και συμμάχους», ρίξαμε τη ματιά λίγο πιο
πίσω. Ματιά ερευνητική των.......
προθέσεών τους, με βάση τα πεπραγμένα τους σε βάρος
μας.
ΧΑΘΗΚΕ στις φλόγες της
Σμύρνης, όπως και η ελπίδα του φευγιού μας στα απόμακρα καράβια τους. Με τους
«συμμάχους» να το’ χουν στρίψει για τον Κεμάλ και το καυτό νερό στα πλοία τους
να ζεματάει τους σκαρφαλωμένους. Κι αν η προδοσία τους μας έκαψε, εκμηδένισε
και την αξιοπιστία τους. Κι ύστερα μας «αντάμειψαν» για την Αντίστασή μας (για
λογαριασμό τους) με έναν αιματηρό Εμφύλιο που ακολούθησε την πρόβα των
«Δεκεμβριανών». Όλα μαρτυρούσαν τις προσθέσεις τους για την Ελλάδα των μεγάλων
θυσιών.
ΘΑ μας πρόσφεραν οι Γερμανοί
την τεχνογνωσία τους για τη σύλληψη της φορολογητέας ύλης στην Ελλάδα της
κομπίνας και της φοροκλοπής. Την αρνηθήκαμε επιδεικτικά. Τους αγνοήσαμε και
εισπράττουμε τους ανείσπρακτους φόρους και τη δυστυχία μας. Δεν ξεχωρίσαμε
τον…Ρεχάγκελ απ’ τον Επόπτη. Προσλάβαμε τον πρώτο, τους δώσαμε χρήμα και
δύναμη, πήραμε το πρωτάθλημα Ευρώπης και τον απολύσαμε. Για τον δεύτερο, τον
(παν)επόπτη της απόλυτης εξουσίας που θα μας βάλει σε τάξη ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΑΣ,
ορθώνουμε τείχος άρνησης, το εννοούμε κι ας το κατανοήσουν. Όσο κι αν οι
απανταχού…φιλέλληνες θέλουν το καλό μας και οι εταίροι μας να ξεχρεώσουμε.
Είναι ίδιοι κι απαράλλαχτοι με τους προγόνους των-δεν είμαστε αφελείς όσο οι
πρόγονοί μας.
ΣΤΗ βαθμίδα του (παν)επόπτη
μας βρίσκει τους έλληνες ενωμένους και αποφασισμένους. Κι αν τα κάναμε θάλασσα
ως αυτόχθονες, δεν προσδοκούμε σωτηρία έξωθεν και σωτήρες εξ Εσπερίας. Κρατάμε
σε απόσταση ασφαλείας τους εταίρους και «δώρα φέροντας» και θα τα βρούμε μόνοι
και μεταξύ μας. Όσο κι αν δυνάμεις εσωτερικές, ομάδες, σινάφια και η πολιτική
αλητεία ξεχαρβάλωσαν την Ελλάδα που ακροβατεί σε σχοινί χωρίς δίχτυ και μάτια
καρφωμένα πάνω της. Κι αν δεν τα καταφέρουμε, θα’ ναι δικιά μας η ευθύνη, δικιά
μας και η ελπίδα. Για αναγέννηση απ’ τη στάχτη μας κι όχι “in vitro”
στα μαιευτήρια των συμφερόντων και των σκοπιμοτήτων τους.