Λάθος ή Πάθος;

Γράφει ο  Juno Kaisaris

Δυο -και κάτι- χρόνια τώρα ακούμε και διαβάζουμε οικονομολόγους, δημοσιογράφους και συγγραφείς, διαφόρων κατηγορίων, να χαρακτηρίζουν τα μέτρα που λαμβάνονται απο πολιτική ηγεσία και τρόικα, ως λανθασμένα.

Η λέξη "λάθος" είναι η μοναδική που κυριαρχεί στις αναλύσεις. Μάλιστα πολλοί απο τους ομιλητές ή γράφοντες αναρωτιούνται εδώ και δυο χρόνια πως........
είναι δυνατόν το ένα λάθος να διαδέχεται το άλλο.

Εκπλήσσονται. Οπότε καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι προφανώς μιλάμε για ανίκανους που έχουν αποτύχει παταγωδώς διότι και η οικονομία μας δεν ανακάμπτει και οδεύει προς το χειρότερο.

Είναι η μια πλευρά του νομίσματος.

Η πλευρά αυτή λοιπόν λέει ότι χιλιάδες άνθρωποι που κυβερνούν άμεσα ή έμμεσα την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις τύχες των πολιτών της είναι λοβοτομημένοι. Το IQ τους, λένε, πρέπει να είναι χαμηλότερο απο αυτό ενός τσοπάνη ή στην χειρότερη των περιπτώσεων χαμηλότερο απο αυτό της γίδας του τσοπάνη.

Κι εμείς λοιπόν αρχίζουμε να πιστεύουμε πως οι κυβερνήσεις απαρτίζονται απο πρώην τρόφιμους ψυχιατρικών ιδρυμάτων.

Θα μπορούσε να είναι και αυτό.

Μόνο που σε ένα ίδρυμα εκτός απο τους πνευματικά υπό του μηδενός κουράρονται και σχιζοφρενείς οι οποίοι διαθέτουν υψηλό IQ, απλά είναι επικίνδυνοι γιατι θέλουν να σφάξουν ακόμη και τη μάνα τους.

Οπότε παντού και πάντα θα υπάρχει η άλλη όψη του νομίσματος. Εκείνη που λέει ότι οι απανταχού κυβερνώντες δεν είναι απαραιτήτως ανίκανοι ή βλάκες αλλά επιτήδειοι που με σκοπιμότητα εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.

Με αυτή τη λογική το "λάθος" ερμηνεύεται ως "σκοπιμότητα". Το ότι τα μέτρα που λαμβάνονται δεν εξυπηρετούν εμάς δεν σημαίνει ότι δεν εξυπηρετούν εκείνους.

Αυτή η επαναλαμβανόμενη ερώτηση των απανταχού οικονομολόγων και δημοσιογράφων: "μα δεν βλέπουν ότι με τα μέτρα αυτά η χώρα οδηγείται στη χρεοκοπία;" έχει δυο απαντήσεις.

Η μια που επικοινωνείται σωρηδόν είναι αυτή του ότι "είναι ανίκανοι και δεν ξέρουν τι να κάνουν" και η άλλη που όλοι οι πολίτες σκεφτόμαστε είναι "σκόπιμα το κάνουν".

Και ναι η δεύτερη είναι πιο λογική. Δεν τίθεται θέμα λάθους αλλά πάθους. Πάθος για γεωγραφική επέκταση, για εθνικές κυριαρχίες επί ξένων εδαφών, για συσσώρευση πλούτου σε λίγα χέρια. Αυτό ούτε σενάριο είναι, ούτε συνωμοσιολογία.

Πάντοτε γινόταν απλά διέφεραν οι τρόποι. Στον μεσαίωνα χρησιμοποιούσαν σπαθιά, τώρα χρησιμοποιούν τα χρηματιστήρια. Στο μεσαίωνα δηλητηρίαζαν τα πηγάδια των απώρθητων φρουρίων, πετάγοντας μολυσμένα κρεάτα, τώρα δηλητηριάζουν τις ζωές μας πετάγοντας... τροϊκανούς!

Επειδή δεν βλέπουμε τους "καταπέλτες" δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Απλά έχουν αλλάξει μορφή.

Ο κόσμος βέβαια το ξέρει. Και ο Έλληνας πολίτης το ξέρει και ο Ισπανός και ο Ιταλός ακόμη και ο μέσος Γερμανός το παλεύει λίγο, να καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά με όλο αυτό που γίνεται.

Οπότε τα περί ανικανότητας δεν πείθουν πλέον τον κόσμο. Δεν μπορεί να ξεγελαστεί όσο και αν προσπαθούν κάποιοι να μας εμφανίσουν αυτά τα τέρατα ως "βλάκες".

Απλά το μόνο που μπορώ να αποδώσω προσωπικά ως βλακεία σε αυτούς του μοντέρνους κατακτητές είναι η εμμονή τους να εξακολουθούν να πιστεύουν ότι μπορούν να τραβάνε το σκοινί χωρίς αντίδραση. Εκεί ίσως είναι το μόνο λάθος τους. Όλα τα υπόλοιπα είναι σκοπιμότητα.