Γράφει ο Γιώργος ΚαρελιάςΠοια λύση στο αδιέξοδο;
Λέω σήμερα να παρακάμψουμε την «καυτή» επικαιρότητα με την φαρσοκωμωδία του «εκατομμυριούχου βουλευτή» και την υποψηφιότητα Παπουτσή για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ και να κάνουμε μια μικρή προβολή στο μέλλον. Μην φαντασθείτε τίποτα το πολύ μακροπρόθεσμο (εδώ δεν μπορούμε να προβλέψουμε τις μας ξημερώνει από μέρα σε μέρα, ακόμη και οι πλέον ειδήμονες έχουν πέσει τραγικά έξω), αλλά για....... δυο ως τέσσερις μήνες.
Αν δεν συμβεί κάτι εξαιρετικά απρόβλεπτο, η θητεία της κυβέρνησης Παπαδήμου πλησιάζει στο τέλος της. Και στις 7 ή στις 14 Μαίου (το πολύ) η χώρα θα οδηγηθεί σε εκλογές, που αποτελεί σχεδόν πάνδημο αίτημα. Από ορισμένους θεωρείται και ως ένα είδος λύτρωσης για όσα συμβαίνουν εδώ και δυο χρόνια. Δικαιολογημένα; Όταν μιλάει ο λαός, κάποια λύση δίνεται. Λύτρωση; Δεν ξέρω.
Ας δούμε τα δεδομένα, προσπαθώντας να εκτιμήσουμε τι είδους λύση θα βγάλει η κάλπη. Αν μεν προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση (του Σαμαρά, δηλαδή, άλλη δεν φαίνεται), όλα τελειώνουν. Τρόπος του λέγειν, βεβαίως, διότι οι έρευνες της κοινής γνώμης δείχνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος δεν θέλει, πλέον, τη λύση των αυτοδύναμων κυβερνήσεων. Άλλωστε, τα πιο σοβαρά στελέχη της ΝΔ ξορκίζουν αυτό το ενδεχόμενο, γνωρίζοντας ότι το φορτίο που θα κουβαλήσουν θα είναι δυσβάσταχτο.
Αν δεν προκύψει αυτοδυναμία, όπως είναι και το πιθανότερο, τι απομένει; Τρια είναι τα ενδεχόμενα:
Πρώτον, να συνεργαστούν τα δυο μεγάλα κόμματα, όπως κάνουν και σήμερα στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Όμως, αν το ΠΑΣΟΚ υποστεί μεγάλη ήττα, η νέα ηγεσία του δεν θα έχει πολλά περιθώρια να μπει ξανά στην περιπέτεια της κυβερνητικής συνεργασίας. Μάλλον θα προτιμήσει να μείνει απέξω και να προσπαθήσει να αποκαθαρθεί και να ανασυγκροτηθεί.
Δεύτερον, να συνεργαστεί η ΝΔ με συγγενή της κόμματα (Καρατζαφέρης, Καμμένος), εφόσον αυτά εκπροσωπηθούν στη Βουλή. Φυσικά, στην περίπτωση αυτή ο Σαμαράς θα είναι κάθε στιγμή όμηρος τυχοδιωκτικών επιδιώξεων και κινήσεων. Πρόσφατες είναι οι διάφορες κωλοτούμπες ορισμένων από αυτά τα πρόσωπα.
Τρίτον, να προκύψει κυβέρνηση πέρα και έξω από τον δικομματισμό, ο οποίος κυβερνά ανελλιπώς στα 37 χρόνια της Μεταπολίτευσης. Αυτό σημαίνει κυβέρνηση της Αριστεράς. Όμως, ακόμη κι αν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις, που δίνουν στα τρία κομμάτια της (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜ.ΑΡ) πρωτοφανή ποσοστά, η απόσταση που τα χωρίζει είναι τόσο μεγάλη, ώστε η πιθανότητα να συμφωνήσουν φαίνεται σήμερα μάλλον απίθανη.
Αυτό είναι το σκηνικό, το οποίο πιθανότατα θα έχουμε σε δυο μήνες μόλις ανοίξουν οι κάλπες. Και μέσα σε αυτό το σκηνικό (μπορεί να χρειαστούν και νέες εκλογές σε αναζήτηση κυβέρνησης), η χώρα θα πρέπει να εκπληρώνει τους όρους της νέας δανειακής σύμβασης, ώστε τον Ιούνιο να μην ανακύψει ξανά το δίλημμα «σωτηρία ή χρεοκοπία». Μέσα σε αυτό το κλίμα θα πρέπει να η χώρα να καταστρώσει, επιτέλους, ένα αναπτυξιακό σχέδιο, ώστε να σταματήσει κάποια στιγμή η συνεχής αφαίμαξη των εισοδημάτων. Το λένε όλοι, το είπε χτες το βράδυ και στην ελληνική Βουλή ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, ο Γερμανός Μάρτιν Σουλτς (Σοσιαλδημοκράτης και φιλικά διακείμενος προς την Ελλάδα-μην ακούτε τις κραυγές για εχθρούς μας -και μόνο- στη Γερμανία).Τ ον άκουσαν και ο Σαμαράς και ο Παπανδρέου και ο Βενιζέλος και οι της Αριστεράς.
Ολοι αυτοί, δηλαδή, που σε δυο μήνες, μετά τις εκλογές, θα κληθούν να αποδείξουν ότι έχει ακόμη ισχύ η ρήση «στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Να διαλύσουν, δηλαδή, τη σημερινή βεβαιότητα μεγάλης μερίδας της κοινής γνώμης ότι υπάρχει αδιέξοδο και είναι αξεπέραστο.