Προ ημερών στη δίκη των επικεφαλής ορισμένων ταμείων που κατηγορούνταν για απιστία επειδή ενέκριναν την αγορά σταθερών ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου η εισαγγελέας του Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων εισηγήθηκε την......
αθώωση των κατηγορουμένων.
Στην αγόρευσή της υποστήριξε το γνωστό και προφανές σε όσους γνωρίζουν τη διαδικασία επένδυσης των ασφαλιστικών ταμείων σε ομόλογα του Δημοσίου. Πως δηλαδή δεν υφίστανται κατηγορίες γιατί τα ταμεία δεν όφειλαν να αγοράσουν τα ομόλογα αυτά στην τιμή που διαμορφώνονταν στην ηλεκτρονική δευτερογενή αγορά τίτλων της Τραπέζης της Ελλάδος και γιατί με κοινή υπουργική απόφαση των υπουργείων Οικονομικών και Κοινωνικών Ασφαλίσεων οι ασφαλιστικοί φορείς είναι ελεύθεροι (αν όχι και υποχρεωμένοι...) να επενδύουν τα διαθέσιμά τους σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου.
Συχνά βεβαίως ο κόσμος συγχέει τις επενδύσεις των ασφαλιστικών ταμείων των σταθερών ομολόγων με τα δομημένα, πλην όμως κι εκεί οι επικεφαλής των ασφαλιστικών ταμείων καλύπτονται νομικά μέσα από μια συγκεκριμένη διαδικασία, στην οποία εμπλέκονται τράπεζες και ειδικοί σύμβουλοι που εισηγούνται τις τοποθετήσεις αυτές. Συνεπώς, και παρά την περί του αντιθέτου φημολογία (που λαμβάνει χαρακτηριστικά σκανδαλολογίας), οι εμπλεκόμενοι κινούνται εντός πλαισίου νομιμότητας, η οποία συνήθως και αποδεικνύεται μετά την ολοκλήρωση της δικαστικής έρευνας.
Παρ' όλα αυτά στην κοινωνία δημιουργείται η αίσθηση –αν δεν εμπεδώνεται η πεποίθηση– πως τα χρήματα των ασφαλισμένων επενδύονται με αδιαφανείς τρόπους και με αποκλειστικό στόχο την υπεξαίρεση χρημάτων για ιδιοτελείς σκοπούς. Μπορεί τέτοιου είδους υποψίες να γεννούν ενδείξεις ενοχής, αυτές ωστόσο δεν συνιστούν και αποδείξεις.
Είναι όμως οι «ενδείξεις» αλλά και μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα παρανομίας που εντέχνως συντηρούν ορισμένα ΜΜΕ, τα οποία δημιουργούν «φούσκες» σκανδάλων, για να εξυπηρετήσουν άλλες πολιτικές σκοπιμότητες. Φούσκες που σκάνε τελικά κάθε φορά με πάταγο, δημιουργώντας στην κοινωνία την αίσθηση πως για άλλη μια φορά υπήρξε συγκάλυψη. Πως για άλλη μια φορά η αλήθεια δεν έλαμψε.
Κάπως έτσι ο μηχανισμός παραγωγής ψευδεπίγραφων σκανδάλων συμβάλλει στην παραπλάνηση της κοινής γνώμης – εν προκειμένω από τα πραγματικά αίτια της εξαθλίωσης του ασφαλιστικού συστήματος. Δικαιολογεί τον αδικαιολόγητο πολιτικό οπορτουνισμό των εκάστοτε κυβερνήσεων, που αντιμετώπιζαν τα ασφαλιστικά ταμεία ως εργαλείο καιροσκοπικής άσκησης πολιτικής, παρεμποδίζοντας την ουσιαστική μεταρρύθμισή τους στα πρότυπα λειτουργίας άλλων διεθνών ασφαλιστικών οργανισμών, που αποτελούν και τους βασικούς και κυρίαρχους παίκτες στις επενδυτικές αγορές κεφαλαίων.
Για αυτού του είδους την παραπλάνηση όμως ευθύνες δεν έχουν αποδοθεί και είναι αμφίβολο αν θα αποδοθούν. Αντ' αυτού συνεχίζουμε να κυνηγάμε μάγισσες, σε μια λογική να καταδικάζεται ως παράνομο το μη ηθικό...