Γράφει ο Γιώργος Σωτηρόπουλος
Υπάρχουν πολλές ταινίες, άλλες οσκαρικών ερμηνειών και αναπάντεχης πλοκής και
άλλες απλώς ξέπλυμα χρήματος. Μία τέτοια ταινία....για πολλά Όσκαρ είναι η
ταινία «Ρόκυ 4», στην οποία ο ηθοποιός, που υποδύεται το Ρώσο, είναι μία
ξεχωριστή περίπτωση, όχι τόσο για την
ερμηνευτική του δεινότητα και το τσαλάκωμά του στου........
ς ρόλους, αλλά για τις
σπουδές και το IQ του. Ο
λόγος για τον ηθοποιό Ντολφ Λουντγκρεν (Dolph Lundgren), που έχει IQ 160 και έχει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στη Χημική Μηχανολογία, έχοντας
κάνει και μαθήματα στο ΜΙΤ της Μασσαχουσέτης.
Βλέποντας τον τύπο αυτό, θα υπέθετε κανείς ότι η
μόνη λέξη, που θα μπορούσε να ξεστομίσει θα ήταν: «Ουγκ». Και όμως...τα
φαινόμενα απατούν. Όχι μόνο μπορεί να ξεστομίσει κάποιες λεξούλες, αλλά
φαίνεται ότι μπορεί να τις γράψει κιόλας, γιατί αλλιώς δε θα μπορούσε να
καταθέσει μεταπτυχιακή εργασία στο πανεπιστήμιο.
Δύσκολα έναν τέτοιο τύπο θα τον χαρακτηρίζαμε
διανοούμενο. Δεν παίζει ρόλο που δεν έχει γράψει κάποιο βιβλίο ή που δεν έχει
γυρίσει κάποια ταινία της προκοπής, αλλά η στροφή που πήρε, τελικώς, θα πρέπει
να μας βάζει σε σκέψη σε ένα άλλο επίπεδο, που θα διαφανεί πιο κάτω.
Ο Ντολφ, παρόλο που είναι τόσο έξυπνος και ενώ θα
μπορούσε να προσφέρει στην ανθρωπότητα με την κατάθεση των ιδεών του, προτίμησε
να γυρίζει ταινίες πολεμικού περιεχομένου, στις οποίες φουσκωτοί τύποι παίζουν
κλέφτες και αστυνόμους, κρατώντας νεροπίστολα και φωνάζοντας «μπαμ, μπαμ»,
γιατί απλούστατα δεν μπορούν να εκφράσουν κάτι πιο πολύπλοκο. Αν το πράξουν
αυτό, θα πάθουν εγκεφαλική διάσειση.
Αντί να επιλέξει, λοιπόν, έναν πιο δύσκολο δρόμο και ενώ έχει τα φόντα,
επέλεξε τον εύκολο δρόμο του χρήματος, που είναι βατός και χωρίς πολλές
εκπλήξεις. Εννοείται πως ο καθένας πράττει αυτό, που του αρέσει και του
αναλογεί, αλλά δεν είναι κρίμα που, τελικώς, χάθηκε ένα τέτοιο μυαλό;
Κατ’ αντιστοιχία, και λόγω της οικονομικής κρίσης,
που υπάρχει στην Ελλάδα, πολλοί νέοι, λαμπρά μυαλά, επιλέγουν την εύκολη λύση
μίας δουλειάς, που να αποφέρει απλώς ...λεφτά, αλλά λίγα ή λιγότερα από αυτά
που θα έπρεπε. «Λεφτά να είναι και ό,τι
να’ναι» φέρονται να λένε, ενώ τα πτυχία σκονίζονται στους τοίχους.
Προφανώς, λόγω της κρίσης, όσοι τελικώς βρουν
δουλειά, θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς και παραμερίζουν τα όνειρά τους
για...αργότερα, γιατί οι ανάγκες είναι επιτακτικές και οι λογαριασμοί πρέπει να
πληρωθούν.
Φταίνε πολλά για αυτήν την κατάσταση και το
πρόβλημα δεν εστιάζεται τόσο στο νέο, που απελπίζεται, και αποδέχεται μία
«εύκολη» δουλειά. Αυτός είναι περισσότερο το θύμα και πρέπει να ανταποκριθεί
στην ανάγκη. Δεν μπορούμε εύκολα να τον κατηγορήσουμε αλλά μάλλον να τον
αντιμετωπίσουμε με κατανόηση.
Ωστόσο, μήπως σε όλη αυτή τη βιομηχανία της
δυστυχίας που έχει στηθεί γύρω μας, σε αυτό το ψαλίδισμα των προσδοκιών, τα
όνειρα και οι ελπίδες είναι αυτά, που θα μπορούσαν, ακόμα και τώρα, να μας
οδηγήσουν σε ένα άλλο διαφορετικό μέλλον, με περισσότερες λέξεις από ένα απλό
«ουγκ»;