Η ιδέα για την ίδρυση της Ενωμένης Ευρώπης, αν και
εμφανίζεται αρχικά σε κείμενα του Β.Ουγκώ (1849), με τον όρο Ηνωμένες Πολιτείες
της Ευρώπης, η υλοποίηση της ιδέας αυτής δρομολογήθηκε μετά τη λήξη του Β΄
Παγκόσμιου Πολέμου, μετά τις τεράστιες καταστροφές σε υποδομές και έμψυχο υλικό
που υπέστηκαν όλες οι χώρες που........
είχαν εμπλακεί εθελούσια ή μη σ αυτόν.
Ένα πόλεμο που προκάλεσε η παραφροσύνη ενός Αδόλφου.
Οι οραματιστές που πρωτοστάτησαν και έβαλαν τις βάσεις για την
Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν ο Κόνραντ
Αντενάουερ, ο πρώτος καγκελάριος της μεταπολεμικής Ο.Δ.Γερμανίας, ο Ουίνστον
Τσόρτσιλ, πρωθυπουργός της Βρετανίας, ο Αλτσίντε ντε Γκάσπερι, πρωθυπουργός και
υπουργός των Εξωτερικών της Ιταλίας, ο Βάλτερ Χαλστάϊν, πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας και πρώτος πρόεδρος
της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο Ζαν Μονέ, Γάλλος οικονομικός σύμβουλος και πολιτικός, ο Ρομπέρ
Σουμάν, Γάλλος πολιτικός,
διαπρεπής νομικός και υπουργός Εξωτερικών, ο Πωλ Ανρί
Σπάακ, Βέλγος πολιτικός που έγινε μέλος της
κυβέρνησης ως υπουργός Εξωτερικών και ως πρωθυπουργός, και ο Ιταλός πολιτικός Αλτιέρο Σπινέλι.
Οι τελικές αποφάσεις και διακηρύξεις που θέσπισαν την Ένωση
της Ευρώπης, προέβαλλαν ως αξίες κοινές για τα κράτη μέλη την ανθρώπινη
αξιοπρέπεια, την ελευθερία, την δημοκρατία, την ισότητα, το κράτος δικαίου, και
τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Επί πλέον, οι κοινωνίες των κρατών μελών χαρακτηρίζονται από
τον πλουραλισμό, την ανοχή, τη δικαιοσύνη την αλληλεγγύη και την απαγόρευση των
διακρίσεων.
Επίσης το ιδρυτικό της Ε.Ε. εγγυάται την ελεύθερη κυκλοφορία
των προσώπων, των εμπορευμάτων, των υπηρεσιών και των κεφαλαίων στην Ένωση.
(Εδώ είναι όλο το ζουμί της Ένωσης).
Κύριοι στόχοι της Ένωσης είναι η προαγωγή της ειρήνης, των
αξιών της και της ευημερίας των λαών της (αυτό είναι το παραμύθι).
Μέχρι εδώ, όλα ωραία και καλά ως προς τις διακηρύξεις, τους σκοπούς
και τους στόχους της Ένωσης.
Στην πραγματικότητα όμως τι έγινε;;;
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έγινε για να εξασφαλισθεί μια πολυπληθής και
σίγουρη αγορά, κρατών και πολιτών, όπου οι μεγάλες βιομηχανικές χώρες βρήκαν
έτοιμο καταναλωτικό κοινό για τα προϊόντα τους που πλέον κυκλοφορούν ελεύθερα
χωρίς επιβαρύνσεις από δασμούς και φόρους, περισσότερο προσιτά ως προς τις
τιμές αλλά και ανταγωνιστικά λόγω ποιότητας.
Επίσης, οι βαριές βιομηχανίες βρήκαν πελατεία για τα οπλικά
τους συστήματα και άλλα είδη (από αυτοκίνητα μέχρι κατσαρόλες) που έπρεπε λόγω «αλληλεγγύης»
να προμηθευτούν οι «σύμμαχες» χώρες, προσφέροντας δώρα (μίζες λέγονται) σε κατάλληλα πρόσωπα και
φορείς όπως τα κόμματα, (όρα Siemens)
ακόμα και με την διευκόλυνση της παροχής
δανείων από τους πωλητές. Έτσι ώστε και τα προϊόντα τους να πωλούν, αλλά και
λεφτά τους να επενδύουν με τόκους που επιβάρυναν τους αγοραστές.
Έτσι και οι βιομηχανίες τους γιγαντώνονται, το εργατικό τους
δυναμικό έχει απασχόληση, και τα αποθεματικά τους αυξάνονται.
Και ναι μεν οι διακηρύξεις της Ε.Ε. κόπτονται για την ειρήνη
των μελών, όμως δεν εγγυώνται την ασφάλεια των μελών γιατί διαφορετικά δεν θα
είχαν την προσδοκώμενη πελατεία.
Γιατί π.χ. να εγγυηθούν τα σύνορα της Ελλάδας που αποτελούν
και σύνορα της ίδιας της Ε.Ε. όταν πρέπει
να μας πουλήσουν τα αεροπλάνα τους, τα τανκς και τα κανόνια για να
εξασφαλίσουμε εμείς τα νώτα μας από την ανατολή;;
Έτσι λοιπόν και η Χώρα μας μπήκε στο Ενωτικό χορό, δανειζόμενη
αβέρτα τόσο για να συντηρήσει τους υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους, κομματικούς
στρατούς των κομμάτων που οι σχέσεις (πελατειακές λέγονται) απαιτούν
προκειμένου να εξασφαλισθεί η ψήφος για την μακροημέρευση των πολιτικών, αλλά
και για να εξασφαλίσει την αμυντική της υποδομή.
Η όποια προσπάθεια δημιουργίας βιομηχανικών μονάδων από κάποιους
επίδοξους ή/και καλοπροαίρετους επενδυτές,
σκόνταψε στην αδιαλλαξία και τον αρνητισμό τόσο των κρατικών φορέων
μεγαλοιδεατών της «υπογραφής», όσο και των συνδικαλιστικών φορέων, κοινώς
«εργατοπατέρων», που παρασύροντας σε συνήθως επιπόλαιες απεργίες τους
εργαζόμενους, το μόνο που τους ενδιέφερε
ήταν να καλλιεργήσουν ένα ηγετικό προφίλ, για το επόμενο βήμα, την βουλευτική
τους ιδιότητα, αδιαφορώντας αν με το κλείσιμο των επιχειρήσεων (που θεωρούσαν
κατόρθωμά τους) χιλιάδες εργαζόμενοι έμεναν στο δρόμο και στερώντας την Χώρα
από μια έστω και υποτυπώδη βιομηχανική εξέλιξη.
Οι τράπεζες πάλι, εκμεταλλευόμενες τα χαμηλά επιτόκια που
χρέωνε η Ε.Κ.Τ. ώθησαν με καταιγισμό διαφημίσεων τους καταναλωτές σε υπέρμετρο
δανεισμό, προσφέροντας δάνεια για κάθε καταναλωτική ανάγκη, όπως κάρτες, αγορά
επίπλων, αυτοκινήτων, διακοπών, σπιτιών
κ.α., αποκομίζοντας τεράστια κέρδη από τις διαφορές των επιτοκίων τόσο
των καταθέσεων όσο και των χορηγήσεων.
Δημιουργήθηκε έτσι η -όπως αποδείχτηκε- φούσκα του
καταναλωτισμού.
Τώρα ξεκίνησε η Β΄ φάση ενός νέου πολέμου, χωρίς όπλα –μέχρι
στιγμής- αυτή τη φορά, αλλά με τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα όπως του
Β΄Π.Π. που τα βλέπουμε καθημερινά μπρος στα μάτια μας με χιλιάδες αστέγους, που
ψάχνουν για ένα έστω προσωρινό κατάλυμα, πεινασμένους που ψάχνουν για τροφή ακόμα
και σε κάδους απορριμμάτων, ανέργους που
αδυνατούν να προσφέρουν τα απαραίτητα στις οικογένειές τους, παιδιά να
λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία και ας ισχυρίζεται η υπουργός της
αμορφωσιάς ότι δεν συμβαίνουν αυτά.
Συνταξιούχους που μια ζωή πλήρωναν εισφορές για να έχουν
περίθαλψη να τους απαγορεύεται η πρόσβαση σε νοσοκομεία και φάρμακα αν δε τα
πληρώσουν και ο υπουργός της υγείας να επαίρεται ότι πέτυχε να μειώσει τη
φαρμακευτική δαπάνη και αυτό να το λέει χωρίς να ντρέπεται.
Και πέρα από αυτά, έχουμε και τον εξωτερικό εισβολέα, την
απόγονο του Αδόλφου με τους συμβουλάτορές της που θέλει να τιμωρήσει –λέει- την
απείθαρχη χώρα που μέχρι τώρα τη δάνειζε με μεγάλη ευκολία, χωρίς να εξετάζει
αν η χώρα αυτή έχει την δυνατότητα της έγκαιρης αποπληρωμής των υποχρεώσεών της
αφού πάντα τα δανεικά γύριζαν σ αυτούς τους ίδιους σαν πληρωμές των δικών τους προϊόντων,
και ας μας χρωστά ακόμα τεράστια ποσά από τις πολεμικές επανορθώσεις και τα
αναγκαστικά δάνεια του ναζιστή προκατόχου της.
Τελικά φταίμε μόνο εμείς;
Αυτό που με κάνει να απορώ είναι ο τρόμος που μας απειλούν
για την επιστροφή στη δραχμή.
Μέχρι το 2001 που είχαμε τη δραχμή είχαμε τόση δυστυχία όσο
σήμερα;;
Και αν γυρίσουμε στη δραχμή και δηλώσουμε στάση πληρωμών, αν
τους παραπέμψουμε στον Μένιππο που είπε στο Χάροντα το «ουκ αν λάβεις παρά του
μη έχοντος», θα χάσουμε μόνο εμείς; Γιατί τους έχει πιάσε η πρεμούρα για την
Ελλάδα; Αυτοί πόσα θα χάσουν;;
Αν καταναλώνουμε ότι εμείς
παράγουμε και ότι εισάγουμε θα είναι πληρωμένα τοις μετρητοίς και έστω
ακριβότερα, πόσο ακόμα θα χειροτερέψει η κατάστασή μας; Όμως τότε μαζί με μας
θα έχει καταρρεύσει και η μεγάλη ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης του πλουραλισμού, της ανοχής, της δικαιοσύνης
και της αλληλεγγύης.
Με λίγα λόγια μήπως έρχεται η ώρα να σηκώσουμε κεφάλι και να
πούμε και μείς αυτό που είπε ο Σαμψών όταν γκρέμισε το ναό: «αποθανέτω η ψυχή
μου μετά των αλλοφύλλων»;;;;
Μήπως ήρθε η ώρα της κατάρρευσης του ναού της Ευρώπης;;
Μήπως το έχει καταλάβει η Μέρκελ και προσπαθεί να κάνει
«απόβαση» στην Κίνα για τους ίδιους λόγους;;
Έτσι μια σκέψη έκανα.