Τα βίαια επεισόδια, οι καταστροφές και οι βανδαλισμοί στο κέντρο της πρωτεύουσας ήταν η αφορμή για να ξεκινήσει ένας νέος γύρος σκληρής αντιπαράθεσης ανάμεσα στο ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Για ακόμη μία φορά φάνηκε καθαρά, ότι το χάσμα που χωρίζει τα δύο κόμματα είναι αγεφύρωτο. Έτσι, όλοι εκείνοι που ενθαρρυμένοι από τα υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜ.ΑΡ, (αλλά και από την αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ), πίστεψαν ότι οι συσσωματώσεις της Αριστεράς θα έβαζαν στην.....
άκρη τις διαφορές τους, προκειμένου να βρουν τρόπο να συνεννοηθούν, προσγειώθηκαν ανώμαλα.
Το ΚΚΕ έχει τη σταθερή γραμμή ότι πίσω απ’ αυτές τις ενέργειες κρύβονται παρακρατικοί μηχανισμοί, νεοφασίστες, επαγγελματίες προβοκάτορες, το ίδιο το κράτος και ότι ο στόχος τους είναι η δυσφήμηση του οργανωμένου λαϊκού κινήματος, η δημιουργία κλίματος αποσταθεροποίησης και η τρομοκράτηση των πολιτών. Όποιος εκφράζει διαφορετική άποψη ή προσπαθεί να ερμηνεύσει το φαινόμενο με άλλους όρους, καταγγέλλεται για οπορτουνισμό, τυχοδιωκτισμό και ότι βάζει βούτυρο στο ψωμί των κομμάτων του αστισμού: «Το ότι αυτοί οι χώροι του οπορτουνισμού απεχθάνονται το οργανωμένο εργατικό κίνημα, είναι πολέμιοι του, είναι γνωστό. Ότι μπορεί να εκθειάζουν ως κίνημα την προβοκάτσια και αυτό είναι γνωστό. Μόνο που εδώ ταυτίζονται με τους αστούς, τους οποίους τάχα πολεμάνε να ανατρέψουν» [‘Ριζοσπάστης’].
Οι παρεξηγήσεις δημιουργούνται λόγω της πολυχρωμίας που υπάρχει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία βεβαίως αξιοποιεί το ΚΚΕ για να απαντήσει σε όσους το εγκαλούν επειδή αποκρούει σθεναρά τις προτάσεις για διάλογο και συνεργασία. Από τη μια ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, έκανε λόγο για «προβοκάτσια και δυνάμεις παρακρατικές που αφέθηκαν ανενόχλητες να καίνε την Αθήνα». Και από την άλλη ο εκπρόσωπος Τύπου Πάνος Σκουρλέτης, δήλωσε στο ραδιόφωνο του Σκάι ότι « όταν σπέρνεις φτώχεια είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα θερίσεις οργή, και όταν υπάρχει οργή είναι τυφλή και πολύμορφη».
Σύμφωνα με το ΚΚΕ αυτές οι δύο θέσεις είναι ασύμβατες. Κατατίθενται, όμως, ισοδυνάμως για ιδιοτελείς λόγους. Για να ικανοποιηθούν και οι ειρηνικοί διαδηλωτές που θύμωσαν με τους εμπρησμούς και το πλιάτσικο και οι καταστηματάρχες που έχασαν τις περιουσίες τους και οι «μπαχαλάκηδες», στους οποίους προσφέρεται ένα βολικό άλλοθι με το επιχείρημα ότι είναι απελπισμένοι εξαιτίας της κρίσης και, συνεπώς, η συμπεριφορά τους δικαιολογείται.
Ωστόσο, η κριτική του ΚΚΕ δεν έμεινε σ’ αυτό το επίπεδο. Επιχείρησε να εντάξει τα πρόσφατα γεγονότα σε μια αναλυτική κατηγορία με αναφορές στο παρελθόν, σε πρόσωπα και κινήματα που έδρασαν εκτός του πλαισίου της ιστορικής Αριστεράς. Η αφορμή ήταν ένα άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη στα «Νέα», ο οποίος επικαλέστηκε τη φράση της Ιταλίδας αγωνίστριας Ροσάνας Ροσάντα για τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» [«ανήκουν στο οικογενειακό άλμπουμ της Αριστεράς»]. Πρόκειται για τη γνωστή διαμάχη γύρω από το ερώτημα αν η «ένοπλη ανυπακοή» και ο βίαιος ακτιβισμός έχουν ως σημείο αναφοράς την Αριστερά, με την ευρεία έννοια του όρου.
Για το ΚΚΕ αυτή η προσέγγιση είναι ανίερη, βέβηλη και εκ του πονηρού. Οι ομάδες που θέλουν να εμφανιστούν περισσότερο επαναστατικές από τις κομμουνιστικές συνιστώσες και μετέρχονται τη βία για να πετύχουν την αφύπνιση των μαζών, είτε είναι στημένες από τις μυστικές υπηρεσίες είτε λειτουργούν εξ αντικειμένου προβοκατόρικα. Το έχει πει άλλωστε με το γνωστό αποφθεγματικό ύφος του ο Χαρίλαος Φλωράκης: «Αριστερά της Αριστεράς βρίσκεται η Δεξιά». Έτσι ο «Ριζοσπάστης» φτάνει στο σημείο να κατασκευάζει περίεργους συνειρμούς. Αποκαλύπτει [;] ότι ο Ρενάτο Κούρτσιο [εκ των ιδρυτών των ‘Ερυθρών Ταξιαρχιών’] ήταν φασίστας (!!!), αν και είναι γνωστό ότι τα πρώτα πολιτικά βήματα του ο Κούρτσιο τα έκανε στο Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, ότι ο θεωρητικός της αυτονομίας Αντόνιο Νέγκρι και πολλοί σύντροφοί του είναι ύποπτοι γιατί ήταν μαθητές των ιησουιτών και ότι πολλά από τα μέλη των ένοπλων οργανώσεων την περίοδο των «μολυβένιων χρόνων» προέρχονταν από πλούσιες οικογένειες, κάτι που προφανώς συνηγορεί υπέρ της εκδοχής πως ο ρόλος τους δεν ήταν καθαρός.
Αν αυτή τη λογική την τραβήξεις μέχρι την έσχατη συνέπεια της μπορείς να βγάλεις «τέρατα». Για παράδειγμα:
Ο Στάλιν ήταν παπαδοπαίδι. Ύποπτος;
Ο Φιντέλ μεγάλωσε σε ιησουίτικο περιβάλλον και εσχάτως συνομιλεί με τη θρησκεία. Ύποπτος;
Ο Ένγκελς ήταν βιομήχανος. Ύποπτος;
Ο αδελφός του Λένιν ήταν τρομοκράτης. Ύποπτος «εκ συγγενείας» ο αρχηγός των μπολσεβίκων;
Οι περισσότεροι ηγέτες της ρώσικης επανάστασης δεν ήταν προλετάριοι, αλλά διανοούμενοι, μικροαστοί και από εύπορες- για τα δεδομένα της εποχής – οικογένειες. Ύποπτοι; Και πάει λέγοντας.
Το συμπέρασμα είναι πως, όταν προσπαθείς να ερμηνεύσεις τα κοινωνικά φαινόμενα με ετοιματζίδικα θεωρητικά σχήματα, όταν αντιλαμβάνεσαι την ταξική πάλη με μανιχαϊκούς όρους και όταν προσλαμβάνεις την πολιτική δράση με άξονα το δίπολο άσπρο-μαύρο, καταλήγεις στο φάσκιωμα της σύνθετης πραγματικότητας.