Πάτος δεν υπάρχει. Όταν τσουλάς στον κατήφορο, υπάρχει ένα σημείο οριακό
που σου γυρνάει το κεφάλι, που δεν αντέχεις να πας παρακάτω και λες
στοπ. Το σημείο αυτό είναι ξεχωριστό για τον καθένα.
Αυτό που διαχωρίζει το σημείο του καθενός, είναι το κατά πόσο έχει συνηθίσει να
καταπιέζει εαυτόν. Πχ αν ένας άνθρωπος έχει συνηθίσει να καταπιέζεται στη
δουλειά του, να καταπιέζεται σπίτι του, να καταπιέζεται με τους φίλους του, ε
τότε το όριό του βρίσκεται πολύ ......
χαμηλά. Αντέχει πολύ. Κάποιος που δεν έχει
μάθει να κλείνει το ρημάδι, που ήταν πάντα «αντιδραστικός», που δεν
συμβιβάστηκε, έχει πολύ κοντό φυτίλι (που λέει κι ο φίλος μου ο Γρηγόρης).
Ο αγώνας δεν έχει μονάδα μέτρησης
Δεν υπάρχει σημαντικός ή λιγότερο σημαντικός αγώνας, σπουδαιότερος ή
λιγότερο σπουδαίος αγωνιστής.
Αυτός που μέχρι πρότινος δεν είχε το θάρρος να βάλει την υπογραφή του για
να δηλώσει την αντίθεσή του, αν το κάνει, θα υπερβεί εαυτόν ακριβώς όσο κι
αυτός που θα τολμήσει να φάει έναν από αυτούς. Η υπέρβαση ιδίου μεγέθους είναι.
(Όσο δυσκολεύεται ο ένας μέχρι να το πάρει απόφαση και τελικά να το κάνει,
ακριβώς το ίδιο δυσκολεύεται κι ο άλλος).
Ιδίου μεγέθους υπέρβαση θα κάνει κι αυτός που θα τους στείλει επιστολή
συχρηστική, κι αυτός που θα διαμαρτυρηθεί στην εφορία, κι αυτός που δεν θα
πληρώσει κουραδοπολιτεία, κι αυτός που θα βγει στην πλατεία να παλέψει, αν
είναι αυτό που πολύ καιρό ήθελε αλλά δεν τολμούσε μέχρι τώρα να κάνει.
Δεν υπάρχει σημαντικός ή λιγότερο σημαντικός αγώνας. Υπερβαίνοντας εαυτόν
κάνεις τον σημαντικότερο αγώνα της ζωής σου. Η υπέρβαση ωφελεί τον αγωνιστή,
άσχετα από το αποτέλεσμα -δεν υπάρχει αγώνας μάταιος από τη στιγμή που
ωφελείται αυτός που τον κάνει.
Στεφανία Λυγερού