Γράφει ο Τάσος Παππάς
Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι όλοι όσοι συνέβαλαν στη σύνταξη των
Μνημονίων σήμερα προσπαθούν απεγνωσμένα να αποσείσουν τις ευθύνες τους.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δια του κ. Τόμσεν,
παραδέχεται ότι υπερεκτίμησε τις δυνατότητες του ελληνικού πολιτικού
προσωπικού και της δημόσιας διοίκησης της χώρας. Ο πρώην επικεφαλής του
Δ.Ν.Τ Ντομινίκ Στρός Κάν εγκαλεί σήμερα [με αναδρομική διαύγεια]
τους ευρωπαίους ηγέτες, επειδή .......
προέκριναν τη σκληρή γραμμή με το
επιχείρημα ότι έπρεπε να τιμωρηθούν οι σπάταλοι και απείθαρχοι Έλληνες.
Ευρωπαίοι αξιωματούχοι υποστηρίζουν, με εγκληματική καθυστέρηση,
ότι τα μέτρα ήταν υπερβολικά και δεν θα μπορούσε να τ’ αντέξει η
ελληνική κοινωνία. Κορυφαίοι παράγοντες της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών
ομολογούν ότι έπεσαν έξω σ’ όλες τις προβλέψεις τους.
Το
ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: «αφού η συνταγή ήταν λάθος γιατί
δεν την αλλάζουν;». Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα γεροντικό πείσμα.
Το πρόβλημα είναι ιδεολογικό και πολιτικό. Αν δεν ηττηθούν οι δυνάμεις
που υποστηρίζουν τις πολιτικές της λιτότητας τίποτε δεν πρόκειται ν’
αλλάξει στην Ευρώπη και, κατά συνέπεια, στην Ελλάδα.
Αν δεν ανατραπούν οι συσχετισμοί στις βασικές χώρες της ΟΝΕ [Γερμανία, Γαλλία] ο δημοσιονομικός κορσές δεν θα χαλαρώσει. Όσο
κυριαρχούν οι απόψεις που θεωρούν ότι ο κεντρικός κίνδυνος για την
Ευρωζώνη είναι ο πληθωρισμός και όχι η αύξηση της ανεργίας, τόσο πιο
πολύ θα βυθίζεται η Ευρώπη στην ύφεση.
Την επόμενη διετία
θα διεξαχθούν κρίσιμες, για το μέλλον της Ευρώπης, εκλογές. Στη Γαλλία
μέσα στο 2012, με τα προγνωστικά για τον Σαρκοζί να είναι αρνητικά. Στη
Γερμανία οι κάλπες θα στηθούν το 2013. Η Μέρκελ έχει χάσει όλες τις
μέχρι τώρα αναμετρήσεις στις Ομόσπονδες Δημοκρατίες και αν δεν συμβεί
κάποιο θαύμα, το κόμμα της θα δει την πλάτη των Σοσιαλδημοκρατών.
Η
άνοδος των Σοσιαλδημοκρατών στην εξουσία θα είναι μια θετική εξέλιξη
για τους εργαζόμενους, υπό την προϋπόθεση ότι οι ηγεσίες των κομμάτων
της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς έχουν βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα από
την προηγούμενη θητεία τους στη διακυβέρνηση.
Μ’ άλλα λόγια έχουν κάνει αυτοκριτική για τη μετάλλαξη τους στους πιο πιστούς υπηρέτες του χυδαίου νεοφιλελευθερισμού,
έχουν εγκαταλείψει τις αυταπάτες τους ότι οι αγορές μπορούν να
ρυθμίζουν τις οικονομικές δραστηριότητες χωρίς δημόσιο έλεγχο, είναι
αποφασισμένες να γεφυρώσουν το χάσμα με τις λαϊκές τάξεις, από τις
οποίες πήραν διαζύγιο την προηγούμενη δεκαετία στο όνομα της
παραγωγικότητας και της αποτελεσματικότητας.
Τις άφησαν απροστάτευτες στην αχαλίνωτη απληστία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Και το πλήρωσαν.