Η πρωτότυπη εθνική ιδεολογία της νέας δεξιάς: Το έθνος χωρίς λαό.

 Γράφει ο Γρ. Σουλτάνης

Η συγκυβέρνηση της Νέας Δεξιάς: ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΝΔ, με τις ευλογίες της ΔΗΣΥΜ και την ανοχή της ΔΗΜΑΡ, αποτελεί μια ολοκληρωτικού τύπου διακυβέρνηση, μια μετα-κυβέρνηση μαριονέτα, που λειτουργεί ερήμην οποιασδήποτε νομιμοποίησης στα πλαίσια του πολιτικού αντιπροσωπευτικού συστήματος, και πάντα βέβαια στην υπηρεσία των δανειστών-του μεγάλου γερμανο-γαλλικού κεφαλαίου. Τι κατέδειξε στο ιδεολογικό πεδίο τούτη η συγκυβέρνηση; Το δοσιλογισμό που ενυπάρχει στον πυρήνα του πολιτικού συστήματος, όντας ικανό να ξεπουλήσει κάθε όσιο και ιερό, με περικάλυμμα την περιβόητη ευρωπαϊκή ταυτότητα. Εκατοντάδες «τραπεζοϋπάλληλοι» πάσης επαγγελματικής ιδιότητας περιφέρονται  από κανάλι σε κανάλι, ώστε να παρουσιάσουν την εκποίηση της χώρας ως.......

ευκαιρία ανάπτυξης, την εξαθλίωση του λαού και την εθνική υποτέλεια, ως αναγκαία θυσία εθνικής σημασίας. Τα τηλεοπτικά κόμματα της ελληνικής τηλεοπτικής «δημοκρατίας» κατάφεραν τούτη την παγκόσμια πρωτοτυπία: Να καταστρέφουν ένα έθνος, μια χώρα, έναν λαό, για τη σωτηρία του!!!

Παραδοσιακή δεξιά και έθνος.

Η πατριδοκαπηλία και η εθνοκαπηλία υπήρξαν πάντα τα προσφιλή εργαλεία της παραδοσιακής δεξιάς. Διώξεις, δολοφονίες, ολοκληρωτικά καθεστώτα με στρατιωτικό ή πολιτικό μανδύα, τυραννίες με ψευδο-δημοκρατικά προσωπεία, αποικιακού τύπου κυβερνήσεις, κλεπτοκρατικά πολιτικά συστήματα, τηλεοπτικές αντιπροσωπευτικές δικτατορίες, όλα τούτα με την επίκληση της πατρίδας και του έθνους. Τα πιο σκληρά ολοκληρωτικά καθεστώτα αναπτύσσουν πρωτοφανείς δεξιότητες στον τομέα ελέγχου και χειραγώγησης της «κοινής γνώμης».

 Στη περίπτωση του καθεστώτος της 4^ης Αυγούστου: «Εις την αρμοδιότητα του Γραφείου Λαϊκής Διαφωτίσεως, ανάγονται:

α) Η διάδοσις ιδεολογικών αρχών εν τω πλαισίω των Εθνικών παραδόσεων και επιδιώξεων.», μέρος της οποίας ήταν και η απροκάλυπτη προπαγάνδα υπέρ της Γερμανίας, που διακινούταν με άρθρα στον τύπο και που κατά γενική ομολογία συνοδευόταν από 2000 δραχμές ανά άρθρο.

Το καθεστώς της 21^ης Απριλίου δεν φείδεται εθνικών κορωνών, αφού διεκδικεί για τον εαυτό του τον χαρακτηρισμό της «εθνοσωτήριου επαναστάσεως», ενώ η διάπλαση των νέων ακολουθεί τα ίδια πρότυπα της Μεταξικής προπαγάνδας, μέσα από τον έλεγχο του τύπου και της κρατικής τηλεόρασης.

Η Καραμανλική μεταπολίτευση επιτυγχάνει ένα αποφασιστικό βήμα: να αντικαταστήσει το ιδεολόγημα της μεγάλης Ελλάδας, με το ιδεολόγημα της ευρωπαϊκής Ελλάδας. Από αυτό το σημείο και μετά, η πολιτική τάξη, προσδιορίζει την χώρα μέσω της διεθνούς κρατικής ονομασίας της, ως Ελλάδα, μια καθαρά εδαφική έννοια. Η Ανδρεϊκή κυρίαρχη Ελλάδα, η Σημιτική και νέο-Καραμανλική ισχυρή Ελλάδα, αναφέρεται πάντα σε αυτή την γεωγραφική νομική έννοια. Στην Ανδρεϊκή περίπτωση υπεισέρχεται η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας, κάτι που απεμπολείται σταδιακά.

Το «έθνος» της παραδοσιακής δεξιάς αποτελεί την ιδεολογικοποίηση των συμφερόντων της ελληνικής πλουτοκρατίας, ώστε μέσω της συμβολικής δυναμικής της λέξης, να επιτευχθεί η πλήρης χειραγώγηση των συνειδήσεων και η αποτροπή του πολιτικού ελέγχου του κράτους από μια λαϊκή κυβέρνηση.

Μεταπολίτευση: «έθνος» χωρίς λαό.

Η μεταπολίτευση με την εγκαινίαση του Καραμανλικού ιδεολογήματος περί της ευρωπαϊκής Ελλάδας, θέτει ουσιαστικά σε αχρησία την έννοια του έθνους. Ταυτόχρονα, εγκαινιάζει την επαγγελματική πολιτική. Ο πολιτικός σταδιοδρομεί με την επαγγελματική ταυτότητα του πολιτικού, εισάγοντας κατ’ αυτό τον τρόπο τα τζάκια πολιτικής κυριαρχίας. Η αυτονόμηση της πολιτικής από κάθε κομματικό ή λαϊκό έλεγχο, δυνάμει των κομμάτων καρτέλ, στα οποία μια κομματική ελίτ, νέμεται πλήρως απολυταρχικά την κομματική και κρατική εξουσία, οδηγεί στην αποθράσυνση του πολιτικού προσωπικού. Η διαδικασία αυτή επιταχύνεται από δύο παράγοντες: την ιδεολογική κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, από την περίοδο της συγκυβέρνησης του ’89, και από την ένταξη στη ζώνη του ευρώ. Η διαπλοκή των κομματικών ελίτ με την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και κεφαλαιοκρατία, ταυτόχρονα με την ευρωπαϊκή προοπτική του ελληνικού καπιταλισμού που συσσωρεύει κεφάλαια με παρασιτικές μεθόδους, θα καταστήσει το πολιτικό σύστημα αεθνικό και αντιλαϊκό. Οι πολιτικές αναμετρήσεις αναδεικνύουν κυβέρνηση από τα δύο κόμματα εξουσίας που σε ένα παιχνίδι σικέ, παραπλανούν τους ψηφοφόρους τους μέσω ενός αποϊδεολογικοποιημένου λόγου. βασισμένου στην λατρεία της διαχείρησης, την παρωχολογία και τις ψεύτικες υποσχέσεις.

Για την μεταπολίτευση, η ισχυρή «ευρωπαϊκή Ελλάδα», αποτελεί τον νέο ιδεολογικό μύθο, που εμπεριέχει την στενότερη διαπλοκή ελληνικού και ευρωπαϊκού κεφαλαίου, τα μεγάλα διαπλεκόμενα έργα, την υπέρμετρη διείσδυση του γερμανικού κεφαλαίου στις ελληνικές υποδομές. Η «ισχυρή ευρωπαϊκή Ελλάδα» δεν περιέχει την έννοια του λαού, της πατρίδας ή του έθνους.

Και εδώ υπάρχει ένας κίνδυνος! Ποιος θα οικειοποιηθεί αυτές τις έννοιες την κατάλληλη στιγμή; Και για ποιο σκοπό;

Ξάφνου, ένα τηλεοπτικογενές κόμμα οικειοποιείται το έθνος.

«Η ίδρυση του ΛΑΟΣ. έγινε για να αντιμετωπιστούν οι δύο εθνικές αναγκαιότητες που δημιουργήθηκαν από την αδιέξοδη πολιτική των όσων κυβέρνησαν τη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες:
α) Η ανάγκη για αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας,
β) Η ανάγκη για ανατροπή του σάπιου κατεστημένου που καταδυναστεύει τη χώρα μας και την οδηγεί σε βαθμιαίο αφελληνισμό και υποδούλωση.»

Αναδρομικά. μπορεί να εκτιμήσει κανείς τη σημασία του κόμματος αυτού αναφορικά με τη διατήρηση του πολιτικού κατεστημένου, δεδομένης της βαρύνουσας σημασίας των συμβόλων που οικειοποιείται ως προς την χειραγώγηση των λαϊκών μαζών. Το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο παρέχοντας σκανδαλώδη απεριόριστο δωρεάν χρόνο στον αρχηγό του, δυσανάλογα με το κοινοβουλευτικό μέγεθος του κόμματός του, κατάφερε να το εισαγάγει σε κάθε ελληνικό σαλόνι και μυαλό. Γιατί αυτό; Γιατί την κατάλληλη στιγμή θα πρόσφερε σωσίβιο στο πολιτικό σύστημα και η προπαγάνδα του θα εμφανιζόταν ως πολιτικός λόγος που εκκινεί από μια ιδεολογική θέση. Όπως έχει ισχυρισθεί ο αρχηγός του κόμματος, πάντα επικοινωνούσε με τον  αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, και επιπλέον η ιδέα της προσφυγής στο ΔΝΤ ήταν πρόταση δική του, που υλοποίησε εκείνος!!

Το γελοίο ή κωμικό της υπόθεσης ΛΑΟΣ είναι ότι επιχειρεί να συνδυάσει τον νεοφιλελευθερισμό με την παραδοσιακή συντηρητική δεξιά, που ταιριάζει γάντι με την δικτατορία των αγορών. Αλλά το γελοιότερο όλων είναι η επίκληση της πατρίδας, του έθνους και της λαϊκής κυριαρχίας, ως νομικών εννοιών χωρίς υπόσταση, με απώτερο σκοπό το ξεπούλημα της χώρας και την καταβρόχθισή της από το γερμανικό κεφάλαιο.

Η περιβόητη εθνική συναίνεση.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που το ΛΑΟΣ, μέσω της σώφρονος τηλεοπτικής φωνής του αρχηγού του, από την αρχή της εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής, υπερθεμάτιζε αναφορικά με μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας για τη σωτηρία του έθνους! Ακολούθησαν αργότερα οι ευρωδικτάτορες με το ίδιο αίτημα-μετά την αμερικανοκίνητη απειλή για δημοψήφισμα-όπερ και έγινε πραγματικότητα με την κυβέρνηση Παπαδήμα. Η κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, δεν αποτελεί μόνο το μοντέλο που ακολούθησαν ή επεδίωξαν οι δικτατορίες-όπως του Μεταξά και των συνταγματαρχών-αλλά και σχέδιο συνταγματικής εκτροπής που έχει επεξεργαστεί ο γερμανο-γαλλικός άξονας στην ΕΕ, αναφορικά με την «ομαλή» συνταγματική εκτροπή των κυβερνήσεων της περιφέρειας, έτσι ώστε να επιτευχθεί πλήρως ο αποικιοκρατικός έλεγχος. Το επόμενο βήμα του σχεδίου-όπως πολύ εύστοχα έχει αναλυθεί από το ινστιτούτο γεωστρατηγικής Stratfor-θα είναι η μετατροπή των συνταγμάτων της περιφέρειας, έτσι ώστε αυτά, να αποδίδουν αυξημένο έλεγχο στους ευρωδικτάτορες, υποβιβάζοντας τις εθνικές κυβερνήσεις σε επαρχιακά συμβούλια. Έως ότου να αποφασιστεί αν θα υπάρχει ευρωζώνη, αν θα υπάρχουν δύο παράλληλα νομίσματα βορά-νότου, ή αν θα αποχωρήσει η Γερμανία, οι εκλογές πρέπει να αποφευχθούν μέσω συναινετικών κυβερνήσεων  που θα προωθήσουν τα συμφέροντα του γερμανο-γαλλικού άξονα.

Νεοφιλελευθερισμός, Νέα Δεξιά και έθνος.

Αυτό που συνδέει το ΛΑΟΣ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, στη νέα κυβέρνηση εθνικής ενότητας, είναι το νεοφιλελεύθερο πλάνο ιδιωτικοποίησης κάθε δημόσιου αγαθού που εντάσσεται στα πλαίσια του κοινωνικού κράτους, και επιπλέον της μείωσης του ίδιου του σκληρού πυρήνα του κράτους. Το πλάνο αυτό, υποτίθεται ότι θα επιταχύνει τη διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, σε αναλογία με την διαρκή λιτότητα, που θα επιτρέψει τη σωτηρία του ευρώ και τη διατήρηση της νεοφιλελεύθερης μονεταριστικής πολιτικής. Τι εξυπηρετεί αυτή η πολιτική; Προφανώς τα συμφέροντα της Γερμανίας. η οποία έχει επιλέξει την γεωοικονομική κυριαρχία με την αποφυγή κάθε στρατιωτικής εμπλοκής, ως μια μεταμοντέρνα ερμηνεία της παλιάς Realpolitik.

Οι αναφορές στις υποτιθέμενες αφηρημένες «αγορές», επιχειρούν πολύ εύστοχα να παραπλανήσουν, σε σχέση με το πραγματικό διακύβευμα, που είναι το ποιος έχει το πάνω χέρι στην Ευρώπη. Ο γερμανικός εθνικισμός-αντίθετα από τη διεθνιστική γραφειοκρατική ευρωπαϊκή ρητορική-επανακάμπτει δριμύτερος, διεκδικώντας την ευρωπαϊκή ηγεμονία, εφόσον στα πλαίσια του αναδυόμενου κόσμου, μόνο μια Ευρώπη υπό τον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο της Γερμανίας μπορεί να ανταγωνιστεί την Κίνα και τις ΗΠΑ. Αυτό άλλωστε γίνεται εμφανέστερο από την στάση της Γαλλίας, η οποία εγκαταλείποντας την πάγια επιφυλακτική Ευρωπαϊκή πολιτική της, την οποία είχε εγκαινιάσει ο ευρωσκεπτικισμός του de Gaulle, ξαφνικά σέρνεται πειθήνια από τις αποφάσεις του Βερολίνου.

Τι σημαίνει μείωση του κράτους στο 30%; Απόλυτη ύφεση με πλασματική λογιστική εμφάνιση πλεονάσματος; Ατέλειωτος φαύλος κύκλος υπερδανεισμού; Σημαίνουν την αναπόφευκτη χρεοκοπία της χώρας και του λαού της, τη λεηλασία της μέσω των εμπράγματων εγγυήσεων και την αναγκαστική αναπόφευκτη παύση του κράτους. Το σχέδιο είναι απλό: Η πολιτική λιτότητας και η υπερχρέωση, θα οδηγήσουν στην κατάργηση της ελληνικής «Δημοκρατίας», στην μετανάστευση και στην μετατροπή της χώρας σε ζώνη αποκλειστικής οικονομικής διαχείρισης.

Τούτο είναι το σχέδιο «εθνικής σωτηρίας» της Νέας Δεξιάς. Ομολογουμένως, αν και υπάρχουν πολλά κοινά σημεία  με την πολιτική της 4^ης Αυγούστου, σε επίπεδο προπαγάνδας και προώθησης των γερμανικών συμφερόντων, το Μεταξικό καθεστώς δεν έφτασε σε τέτοιο σημείο δοσιλογισμού, εθνοκαπηλείας και εθνοκτονίας.

Η πρωτοτυπία της Νέας Ελληνικής Δεξιάς-με πρωτοπόρο το ΛΑΟΣ- έγκειται ακριβώς σε αυτό: ταύτιση του έθνους με τη βούληση των κομμάτων καρτέλ, ταύτιση της σωτηρίας του έθνους με την εθνοκτονία, ταύτιση της πατρίδας με χωρικές εγκαταστάσεις, ανεξάρτητα από την έννοια του λαού και του πολιτισμού του.

Για το έθνος της κοινωνίας

Ανεξάρτητα από τη γραφειοκρατική, νομική και πολιτική έννοια του έθνους, υφίσταται ένα διαφορετικό έθνος, το οποίο σε κρίσιμες περιόδους με απόλυτα ριζοσπαστικό τρόπο οδήγησε τις ιστορικές εξελίξεις. Αν υποτεθεί ότι μια ιδέα που γεννήθηκε στο μυαλό κάποιων διανοουμένων-σαν αυτή του έθνους-είναι ικανή να δημιουργεί συλλογικές ταυτίσεις και μαζικές κινητοποιήσεις θα επρόκειτο για μια ιδέα με μαγικές ιδιότητες. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Το έθνος της κοινωνίας δεν έχει ουδεμία σχέση με το έθνος της δεξιάς, του καπιταλισμού, των πατριδοκάπηλων ή του ίδιου του κράτους. Η δυναμική του έθνους αντλείται από τις εθνοτικές κοινότητες που είναι εμβυθισμένες σε ένα κοινό πλαίσιο πολιτισμικών αξιών βιωματικής πραγματικότητας. Γι αυτό και μέσα σε αυτό υποφώσκει η έννοια του κολεκτιβισμού. Η νεοφιλελεύθερη «εθνική συνταγή», που επιχειρεί με την ιδέα του έθνους να συγκαλύψει τα αγριότερα ταξικά συμφέροντα δεν θα αντέξει τη βάσανο της πραγματικότητας. Όσο και αν το πολιτικό σύστημα λειτουργεί ως ιδιοκτήτης και μεταπράτης της πατρίδας και του έθνους, ασπαζόμενο την υπόθεση ότι το «έθνος» είναι μια χρήσιμη προπαγανδιστική έννοια για ηλίθιους, δεν κατανοεί ότι ενεργοποιεί την πολιτισμική δυναμική του έθνους, που με τη σειρά της τροφοδοτεί την διαμόρφωση ταξικής συνείδησης.

Σουλτάνης Γρ.